Κείμενο – φωτογραφίες: Δημήτρης Καστανάρας // LarissaPress
Τα Αμπελάκια αποτελούν ιστορική κοινότητα του Νομού Λάρισας. Αναχωρώντας από τη Λάρισα με κατεύθυνση προς Θεσσαλονίκη, στα 27 χλμ. μπαίνουμε στην κοιλάδα των Τεμπών. Απέναντι από το χωριό Τέμπη διακρίνεται η πινακίδα που μας κατευθύνει δεξιά προς Αμπελάκια. Ανηφορικός με στροφές δρόμος και σε 5 χιλιόμετρα βρίσκεται το χωριό, που είναι χτισμένο στα 400 μ. υψόμετρο, σε μια πλαγιά του όρους Κίσσαβος.
Το όνομά του αποδίδεται στην ύπαρξη πολλών αμπελιών, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως έχει διασωθεί μητρώο αμπελιών του έτους 1899, όταν καλλιεργούνται 1.100 στρέμματα αμπελιών ή προέρχεται από το Αμφιλάκκια, λόγω των πέντε λάκκων που διασχίζουν ακόμη και σήμερα την κοινότητα. Η ίδρυση των Αμπελακίων ανάγεται στα μέσα του 14ου αιώνα μ.Χ. και είναι ένας από του Θεσσαλικούς οικισμούς της ύστερης Βυζαντινής εποχής.
Τα Αμπελάκια έγιναν γνωστά σε όλο τον κόσμο, κυρίως για την ίδρυση το έτος 1778, του πρώτου συνεταιρισμού στον κόσμο, με την ονομασία “Κοινή Συντροφία και Αδελφότης των Αμπελακίων”, που αντικείμενο είχε την παραγωγή, επεξεργασία, βαφή – από τις ρίζες του φυτού “ριζάρι”,- και εμπορία, κόκκινων, άλικων, (δηλ. που δεν ξεβάφουν) νημάτων.
Μέτοχοι είναι όλοι. Αφαιρούν τους φόρους που παίρνουν οι Τούρκοι, αφαιρούν και τα κονδύλια που αναλογούν στην κοινωνική πρόνοια, στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση και στα δημόσια έργα και το υπόλοιπο των κερδών το μοιράζουν στους γαιοκτήμονες, στους μετόχους, στους τεχνίτες και στους εργάτες της βαφής.
Στα 1780, γνωρίζουμε από το δεύτερο καταστατικό του συνεταιρισμού που σώθηκε, ότι αριθμούσε 6.000 μέλη, εκ των οποίων τα 4.000, δούλευαν στα 24 εργαστήρια, νηματοβαφεία, πλυντήρια, στα Αμπελάκια και τα υπόλοιπα 2.000 δούλευαν στον κάμπο για την καλλιέργεια και παραγωγή των πρώτων υλών, που ήταν το ριζάρι και το βαμβάκι, σε σύνολο περίπου 6.000 κατοίκων, την ίδια περίοδο. Επίσης συνεργαζόταν με άλλα 22 χωριά της περιοχής. Στη συνέχεια τα βαμμένα νήματα προωθούνταν για πώληση στα 17 υποκαταστήματα του συνεταιρισμού στην Ευρώπη, σε διάφορες πόλεις, όπως Βιέννη, Άμστερνταμ, Αμβούργο, Λονδίνο, Μασσαλία. Λειψία, Βoυδαπέστη, Τεργέστη, Οδησσό, Άνχεν, Ρουέν, Λυών, Δρέσδη, Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη κ.α.
Ο πλούτος είναι εμφανής, χτίζονται ωραιότατα αρχοντόσπιτα και επιπλώνονται με ό,τι πιο καλόγουστο κυκλοφορεί στις αγορές της Ευρώπης, ενώ σχεδιάζεται στα Αμπελάκια ακόμη και η ίδρυση Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου!
Η παιδεία άκμασε και πριν την ίδρυση του συνεταιρισμού, αφού το έτος 1749, ιδρύθηκε και λειτούργησε στα Αμπελάκια το περίφημο “Ελληνομουσείο”, στο οποίο δίδαξαν μεγάλοι διδάσκαλοι του γένους, όπως ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ο Ευάγγελος Βούλγαρης, ο Δούκας, ο Σπύρος Ασάνης και πολλοί άλλοι.
Αλλά και μετά το Ελληνομουσείο και με την ευεργετική προσφορά του Αδαμάντιου Θ. Μάνιαρη, χτίστηκε το έτος 1873, η “Μανιάρειος Σχολή”, που ήταν εφάμιλλη του πρώτου και ανέδειξε πολλούς και μεγάλους επιστήμονες. Σήμερα σώζονται μόνο ερείπια της σχολής αυτής, ενώ το κτίριο είχε συνολική επιφάνεια περίπου 5.000 τετραγωνικών μέτρων.
Γύρω στα 1810 όμως αρχίζει η παρακμή. Αιτίες οι προσωπικές φιλοδοξίες των μετόχων, οι διαφωνίες των συνεταίρων, η εκβιομηχάνιση της Ευρώπης, η ανάπτυξη της βρετανικής κλωστοϋφαντουργίας, οι νέες χημικές βαφές, η πανούκλα που χτύπησε την περιοχή, τα χαράτσια του Αλή Πασά, οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι, οι ρωσοτουρκικές διενέξεις και η χρεωκοπία της Τράπεζας της Βιέννης.
Γυρίζοντας στο σήμερα, αφήνουμε το αυτοκίνητο στην είσοδο του χωριού και συνεχίζουμε με τα πόδια στα στενά καλντερίμια του. Αυλές γεμάτες λουλούδια, παλιές ξύλινες εξώπορτες με πάντα δυο καλά κούτσουρα έξω στον δρόμο για να κάθονται οι γειτόνισσες και να κουβεντιάζουν περνώντας την ώρα τους.
Κοντά στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το φρουριακής μορφής τριώροφο αρχοντικό του Γεωργίου Σβαρτς, του προέδρου της Κοινής Συντροφίας το οποίο χτίστηκε το 1787 και είναι διακοσμημένο με πολύχρωμες τοιχογραφίες, πορσελάνινο τζάκι και ξυλόγλυπτα ταβάνια.
Στο Κέντρο Πολιτιστικής Κληρονομιάς που βρίσκεται 50 μέτρα από την πλατεία των Αμπελακίων, λειτουργεί ο Πολιτιστικός Σύλλογος. Είναι ένα διώροφο κτίριο το οποίο λειτουργούσε ως εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας, από τα τέλη του 19ου αιώνα, σε χώρο συνολικής επιφάνειας 350 τ.μ., ιδιοκτησίας του Κληροδοτήματος Αστερίου Αλεβίζου. (Σώζονται αργαλειοί μέχρι σήμερα).
Είναι ηλικίας περίπου 150 χρονών και αρχικά ήταν η ιδιόκτητη κατοικία του Αστερίου Αλεβίζου. Σώζονται μέχρι και σήμερα τοιχογραφίες και εκεί εκτίθενται γεωργικά εργαλεία, υλικά βαφής, υφαντά, αργαλειοί, φωτογραφίες, βιβλία κλπ.
Σειρά έχει το Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Αμπελακίων που βρίσκεται κι αυτό μετά την πλατεία του χωριού και στεγάζεται στο αρχοντικό Μολά. Εδώ ο επισκέπτης θα βρεθεί ενώπιον μίας ζωντανής αναπαράστασης του τρόπου ζωής και εργασίας της χρυσής εκείνης εποχής.
Στο χωριό υπάρχουν δεκατρείς βρύσες (κρήνες), εντός και εκτός των ορίων του οικισμού και άλλες πέντε εκτός του οικισμού, ενώ παραδοσιακές γεύσεις και καλό κρασί περιμένουν τον επισκέπτη. Υπάρχει καλύτερη πρόταση για απόδραση;