Καλημέρα πέρα για πέρα. Μέρες τώρα ήθελα να γράψω αλλά μία το τρέξιμο, μία ότι μεγαλώνω και οι ανάγκες μου για ύπνο αυξάνονται αντιστρόφως ανάλογα των τριχών που έχω στο κεφάλι μου μπόρεσα σήμερα να βάλω σε μια σειρά της σκέψεις μου.
Δεν θέλω να σταθώ στο τι γίνεται με την εκκλησία γιατί με τον πρότερον βίον κάνεις εύκολα θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα για το τι θα γινόταν, ούτε να μπω στη διαδικασία να έρθω σε αντιπαράθεση με τους έλα-μια-γριπουλα-είναι. Έχουν ήδη αποδειχτεί κενοί επιχειρημάτων και αφήνοντας τους, εκτίθενται περισσότερο.
Θα θελα να ευχηθώ μόνο να μην πάρουμε τις ζωές μας πίσω όπως παλιά. Γιατί αυτό βλέπω σε όλες τις ευχές είτε σε αναρτήσεις εμβολίου είτε σε αυθόρμητα ποστ. Θέλουμε τις ζωές μας πίσω. Ποιες ακριβώς; Τις ζωές που προσδιοριζόταν μόνο από το τι θα φορέσουμε έξω; Την απόλυτη ασυδοσία; Το μη σεβασμό στο περιβάλλον; Το να εκλέγουμε λαϊκισμό για να κερδίσουμε λίγο μοραλισμο και να πούμε στον εαυτό μας ότι κάναμε το χρέος μας;
Ας δούμε τον κορωνοϊό, πέρα από τον άθλιο ιό που μας έκλεισε στα σπίτια μας, ως μια ευκαιρία. Ευκαιρία να αλλάξουμε σαν άτομο για να αλλάξουμε και τον κόσμο. Ευκαιρία να καταλάβουμε ποιος είναι ο πλησίον μας. Ευκαιρία να γνωριστούμε ξανά με τη φύση. Ευκαιρία να καταλάβουμε ότι ο δυτικός πολιτισμός προσπαθεί αλλά απέτυχε. Και δε λέω να τον καταστρέψουμε. Αλλά να αλλάξει ο καθένας μέσα του. Να σέβεται τον άλλον. Να είναι ευγενικός στην ουρά. Βασικά, να υπάρχει ουρά. Και να καταλάβει ο άνθρωπος ότι δεν είναι τίποτα παρά μια ασήμαντη κουκκίδα στις δυνάμεις της φύσης. Να καταλάβει ότι όλα θα κριθούν αν καταλάβει πως καμία κυβέρνηση δε νοιάζεται για αυτόν. Κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτόν και τις συμφορές του, παρά μόνο τον άρμεγαν ως μηχανή επιθυμιών.
Ας σταθούμε λοιπόν στα καλά, όσοι επιβιώσουμε από αυτό και ας δούμε τη κοινωνία θέλουμε να χτίσουμε. Αν είναι συλλογική, και έχει να κάνει με τα λάθη της ανθρωπότητας, η προσέγγιση για μένα είναι λάθος. Μονό αν αλλάξει κανείς μέσα του θα αλλάξει και ο κόσμος. Μόνο το ατομικό θα δείξει το συλλογικό. Και συνήθως, όταν οι άνθρωποι κατηγορούν αφηρημένες έννοιες, έχουν θέμα με τον εαυτό τους. Ανασφάλειες, προβλήματα.
Ας μην τα πούμε όλα σήμερα. Σαφώς, μας έχει περιορίσει όλο αυτό. Σαφώς ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες και συναισθήματα. Αλλά ο άνθρωπος πάντα έβρισκε λύση. Στο να ευφραίνεται και να ευφραίνει. Να κρατήσουμε τα καλά λοιπόν. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε. Και αν δεν το πιστεύετε εσείς, εγώ ήδη λατρεύω που σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς υπάρχουν αντισηπτικά και που τα μαγαζιά δεν είναι γεμάτα. Μήπως να κρατήσουμε μερικά μέτρα;
Φιλιά στα μούτρα