Καλημέρες όμορφες κι από μένα, σε ένα ρόλο που δε με έχετε συνηθίσει.
Θα προσπαθήσω να βάλω όλες αυτές τις αλήθειες και να σας πω κάτι καινούριο.
Η ανθρωπότητα είναι άρρωστη. Και να εξηγήσω γιατί είναι άρρωστη. Όλα αυτά που έχει επενδύσει σε αυτό το συναίσθημα που λέγεται “αγαπάω”. Από το Α ως το Ω.
Ένα άκρως εγωιστικό συναίσθημα, εκτός αν είσαι γονιός (κι αυτό όχι πάντα) ή σκύλος.
Αν αγαπάω κάποιον ή κάτι, το κάνω συνέχεια. Δεν είναι αγάπη, είναι μια κατάσταση. Δεν μπορείς να λες τον αγαπάω τώρα στις 2.15 και στις 2.30 δεν τον αγαπάω. Είναι ένα διαρκές συναίσθημα που ρέει. Σαν την υγεία. Σαν την ειρήνη. Σαν το μίσος. Όχι σαν τον έρωτα. Που διαρκεί μονάχα μια στιγμή. Αυτή λοιπόν η αγάπη είναι ό,τι πιο εγωιστικό έχει γεννήσει ο ανθρώπινος νους. Ολόκληρα μνημεία έχουν στηθεί για χάρη της. Για χάρη ενός συναισθήματος βαμμένου με χρώματα κόκκινα και μπλε. Και όλα αυτά βαμμένα σε ένα καμβά. Του εγώ και του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι εγωιστής και κτήτωρ κατά τη φύση του. Από παιδί μέχρι να μεγαλώσει έτσι είναι. Και ξέρει ότι ο χρόνος του είναι πεπερασμένος σ αυτόν εδώ τον πλανήτη. Ό,τι κάνει λοιπόν περνάνε όλα από το φίλτρο της ιδιοκτησίας του και του χρόνου του.
Αν αγαπάω κάποιον πραγματικά δεν μπορώ να τον δεσμεύσω. Αλλά με προστάζει η κοινωνία και η φύση να τον θέλω μόνο για μένα. Για κανένα άλλον. Όπως είπε και ο Σοπενχάουερ “αν ζούσαμε 300 χρόνια θα είχαμε 3 άλλα μισά ο καθένας”. Άρα η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα και μόνον. Είναι μια μεταβλητή στο χωροχρόνο. Αλλάζει και μετά μεταβάλλεται σε άλλα πράγματα. Και δεν αντέχει το καρτεσιανό τριπλό σύστημα συντεταγμένων. Και ο άνθρωπος για να υπερκεράσει το γεγονός ότι μια μέρα θα γίνει λίπασμα, την αγκαλιάζει. Αλλά την αγκαλιάζει τόσο πολύ που τη σκοτώνει και την κάνει ένα εργαλείο του εγωισμού του. Ένα μέσο για να σκέφτεται είναι δικιά μου.
Θα ήταν ηλίθιο και άρρωστο επομένως, να ασχολείται όλη η ανθρωπότητα με αυτό. Και να έχει στήσει ανδριάντες κατά τους αιώνες. Γιατί δεν ξεχνάει όχι το συναίσθημα της απώλειας άλλα τον τρόπο που διάλεξε αυτό να εκφράζεται μέσα του. Τον τρόπο που τον έκανε να αισθάνεται η αγάπη όταν την είχε. Και αυτή, και το υποκείμενο της.
Ματαιότητα θα μου πείτε. Αν δεν είχαμε όμως την αγάπη Θα βλέπαμε παντού σκοτάδι. Και θα χάναμε τις πιο ωραίες εκφράσεις της. Γονείς παιδιά και κατοικίδια αφεντικά. Ναι γιατί όπως είδατε όλοι στο γνωστό βίντεο που κυκλοφορεί για να αγαπάς ανιδιοτελώς, ή γονιός πρέπει να είσαι ή σκύλος.
Ο έρωτας είναι μια άλλη ιστορία. Πρέπει να είναι γρήγορος, σαν αστραπή. Σαν αιφνίδιος θάνατος. Μόνο έτσι είναι σωστός. Όταν ξεγελάσει το χρόνο και συνεχίζει, γίνεται εμμονή και πάθος. Που ενίοτε είναι λάθος. Και οδηγεί σε απρόσμενες εξελίξεις.
Όλα στον κόσμο αυτόν γεννήθηκαν και πέθαναν για αυτό το φίλτρο.
Και ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη διδαχή του Θεού, να μάθεις να αγαπάς τον πόνο. Να μάθεις να ζεις με αυτόν, να γίνετε φιλαράκια. Για να γίνεις δυνατός μια μέρα. Να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις ό,τι σου δώσουν.
Αλλά μην ξεχνάτε το χρόνο. Αέναος. Κριτής. Και αυτά που λένε ότι ο Θεός δε σου δίνει περισσότερο από αυτό που μπορείς να αντέξεις, κουραφέξαλα. Σου δίνει ό,τι μπορεί σε συγκεκριμένο χρόνο.
Το γιγάντιο ρολόι τρέχει, και η αγάπη μας βοηθάει να κάνουμε ένα βήμα στην αθανασία.
Υγιαίνετε!