ΟΥΤΕ η γνώση πως όλα θα τελείωναν σε λίγο καιρό, ούτε η ραγισμένη φωνή του Κώστα Αγοραστού στο τηλέφωνο αργά το βράδυ της Πέμπτης οδήγησαν το μυαλό μου ευθύς στο μαύρο νέο.
«ΠΕΘΑΝΕ ο Γιώργος…»
ΕΙΜΑΙ σίγουρος πως με τον ίδιο τρόπο λειτούργησε και το μυαλό χιλιάδων Λαρισαίων μόλις πληροφορήθηκαν την είδηση. Κι αυτό επειδή όλοι όσοι γνώριζαν πως ο Λαδόπουλος έδινε για μια ακόμη φορά τη μεγάλη μάχη, θεωρούσαν πως θα βγει νικητής, έστω και με απώλειες. Γι αυτό και οι εκατοντάδες φίλοι του που βρέθηκαν στο Ομορφοχώρι χθες το μεσημέρι για να του πουν το τελευταίο αντίο δεν μπορούσαν να το χωνέψουν.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ήταν μαχητής της ζωής. Γειωμένος με την κοινωνία, ευθύς και ντόμπρος, άνθρωπος έξω καρδιά. Μαχητικός και γελαστός, βροντόφωνος και ασυμβίβαστος, δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις σε όσα αυτός πίστευε πως ήταν σωστά.
ΟΣΟΙ βρέθηκαν χθες στην τελευταία του παράσταση δεν πήγαν εκεί για να αποχαιρετήσουν τον αντιπεριφερειάρχη, τον αυτοδιοικητικό, τον συνδικαλιστή, τον «παράγοντα». Πήγαν για να αποχαιρετήσουν τον Γιώργο.
ΤΟΝ Γιώργο των αγώνων, τον Γιώργο του γλεντιού, τον Γιώργο που έβαζε το χέρι στην τσέπη σε αντίθεση με την πλειοψηφία της συνομοταξίας του. Τον άνθρωπο που ζούσε κάθε μέρα τη ζωή και αγαπούσε τη νύχτα γιατί ήταν από τους λίγους «παλαιάς κοπής» στον στίβο που αγωνιζόταν πρωτίστως για τους άλλους.
ΚΡΑΤΑΩ μέσα μου αυτά που έλεγε για μένα εκεί που έπρεπε, όταν όλοι σφύριζαν αδιάφορα κι αυτά που έλεγε έξω, στην πιάτσα, όταν τον ρωτούσαν για το σινάφι μου.
ΚΡΑΤΑΩ στο μυαλό μου ωραία, αξημέρωτα, βράδια και έντονες πολιτικές στιγμές.
ΓΕΙΑ σου ρε φίλε…