ΒΡΑΔΥ 28ης Φεβρουαρίου 2023. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το κινητό μου τηλέφωνο χτυπάει και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούω τον δήμαρχο Τεμπών Γιώργο Μανώλη: «Κάτι σοβαρό πρέπει να έγινε στα Τέμπη».
ΤΟ μυαλό μου πήγε στην αιματοβαμμένη κοιλάδα.
ΤΟΝ ρωτώ.
«ΌΧΙ. Στις γραμμές του τρένου…»
ΤΗΝ επόμενη μια ώρα περίπου αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη βραδιά. Πηγαίνω στο γραφείο της εφημερίδας και χτυπάω συναγερμό. Οι συνεργάτες μου μοιράζονται και κατευθύνονται άλλοι στον τόπο της τραγωδίας και άλλοι στα νοσοκομεία. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, καθώς μέχρι το πρωί αντιλαμβάνομαι πως ζούμε μια ακόμη τραγωδία σε έναν καταραμένο τόπο.
ΓΡΑΦΩ αυτές τις γραμμές με το βάρος του χρόνου που πέρασε. Κοιτάζω ξανά τη φράση που μόλις έγραψα και εξοργίζομαι. «Καταραμένος τόπος». Ποιος τόπος άραγε μπορεί απλά να είναι «καταραμένος», όταν στη χώρα αυτή λάθη και παραλείψεις ενός σαθρού συστήματος μπορεί να οδηγήσει στον ακαριαίο θάνατο δεκάδες αθώες ψυχές;
ΣΕ λίγα εικοσιτετράωρα συμπληρώνεται ένας χρόνος από εκείνο το κατάμαυρο βράδυ που στοίχειωσε την ελληνική κοινωνία.
ΌΛΑ σχεδόν έχουν ειπωθεί και ορθώς θα ειπωθούν ξανά.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να θυμάται μέχρι που ο χρόνος θα λειτουργήσει ως καταπραϋντικό, ελπίζω όχι συνειδήσεων.
ΥΠΑΡΧΕΙ ωστόσο ένα στοιχείο αυτής της τραγωδίας που δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Που δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Που με διαλύει και μόνο στη σκέψη του.
ΕΡΡΙΕΤΑ ΜΟΛΧΟ. 23 ετών. Φοιτήτρια από τη Θεσσαλονίκη.
ΤΟ όνομά της καταγράφεται στη μακάβρια λίστα των 57 νεκρών. Ωστόσο η ίδια δεν έχει βρεθεί πουθενά.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.
ΟΙ γονείς της, οι δικοί της άνθρωποι, δεν έχουν παραλάβει τίποτα από εκείνη.
ΔΕΝ μπορούν να την κλάψουν, δεν μπορούν να της ανάψουν ένα κεράκι.
ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι δεν μπορούν να την πενθήσουν.
ΠΕΝΘΟΥΝ αόρατα.
ΚΑΜΙΑ οργανωμένη κοινωνία δεν μπορεί να το δεχτεί.
ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν μπορεί να το προσπεράσει.
ΤΟ όνομα αυτού του κοριτσιού πρέπει να καταστεί συνώνυμο της δικαιοσύνης και των πραγματικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα.
ΤΟ πολιτικό σύστημα οφείλει να ανάψει το πρώτο και διαχρονικό κεράκι στη μνήμη της με συγκεκριμένες πράξεις.
Η πρώτη θα ήταν κάποιοι από τους υπεύθυνους, με εισαγωγικά ή χωρίς, της τραγωδίας να εγκαταλείψουν τον δημόσιο βίο, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που ενδεχομένως να μην τους αναλογούν στο 100%. Δεν έγινε.
ΑΥΤΟ όμως αφορά πρωτίστως τους ίδιους.
ΟΛΑ τα υπόλοιπα αφορούν (και) εμάς.
ΤΟ τραγικό δυστύχημα των Τεμπών ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να ξεχαστεί.
Ο καθένας μας θα αναμετριέται συνεχώς με την συνείδησή του…