ΖΩ σε ένα υπέροχο σπίτι με τη γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή και την λατρεύω. Μαζί μας ζουν και τα τέσσερα παιδιά μας. Τα δυο είναι «δικά μου» από τον πρώτο μου γάμο και τα δυο «δικά της» από τον δικό της πρώτο γάμο. Η οικογένειά μας συμπληρώνεται από την Ντάλια, το πανέμορφο beagle που αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της κοινής μας ζωής. Ζούμε μαζί, αντιμετωπίζουμε από κοινού τα προβλήματα του καθενός, κάνουμε όνειρα κοινά, όπως φαντάζομαι σε κάθε ελληνικό σπίτι, ανεξαρτήτως της σύνθεσης του σπιτιού.
ΜΕ αφορμή λοιπόν τα όσα λέγονται και ακούγονται το τελευταίο διάστημα στην δημόσια σφαίρα, με αφορμή την απόφαση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να νομοθετήσει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών σκέφτομαι (και ρωτάω):
Η δική μου οικογένεια θεωρείται «κανονική»;
ΤΑ τέσσερα παιδιά μας θεωρούνται «φυσιολογικά»;
ΝΟΜΙΖΩ πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ερωτηθέντων θα απαντήσει θετικά. Δεν παίζει, φαντάζομαι, τόσο μεγάλο ρόλο, το γεγονός πως υπάρχουν δυο μπαμπάδες και δυο μαμάδες. Σίγουρα θα βρεθούν και κάποιοι που θα «δυσφορήσουν». Αν όμως γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, 10, 20 ή 30 χρόνια, τα ποσοστά των θετικών και των αρνητικών απόψεων, στο ίδιο ερώτημα για την συγκεκριμένη σύνθεση της δικής μου οικογένειας, θα ήταν τα ίδια με τα σημερινά; Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να απαντήσω στην υποθετική αυτή ερώτηση.
ΈΝΑ επιπλέον ερώτημα: Αν εγώ προχωρήσω σε δεύτερο γάμο, τότε τα παιδιά μας θα είναι πιο «φυσιολογικά» και η οικογένεια μου πιο «κανονική»; Θα έχει λάβει την καθολική ευλογία της κοινωνίας στην οποία ζούμε; Αν ο γάμος μου αυτός θα είναι θρησκευτικός ή πολιτικός θα παίξει κάποιο ρόλο ή όχι; Και για ποιους;
Η αλήθεια είναι πως πριν 10, 20 ή 30 χρόνια η ελληνική κοινωνία δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή. Να θυμίσω πως κάποτε (όχι στο τόσο μακρινό παρελθόν) τα παιδιά των χωρισμένων γονιών ήταν εξ ορισμού «ναρκομανείς», «αλήτες», «επικίνδυνα»… Σήμερα που μιλάμε τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία στα ελληνικά σχολεία. Να θυμίσω επίσης πως κάποτε θεωρούνταν «φυσιολογικό» να αποφασίζει για την οικογένεια η… πεθερά που έμενε μέσα στο σπίτι και κανόνιζε από το φαγητό μέχρι τις μεθόδους αποταμίευσης.
Η ελληνική κοινωνία άλλαξε, όπως αλλάζει κάθε κοινωνία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με αργές ή πιο γρήγορες διαδικασίες, με ορατές ή αόρατες διεργασίες οι κοινωνίες μετασχηματίζονται και τα κράτη προχωρούν. Αυτό είναι κάτι που θα συνεχιστεί είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι. Οι κοινωνίες θα συνεχίσουν να απορρίπτουν και να αφομοιώνουν, να ενσωματώνουν και να απορρίπτουν, να αντιδρούν και τελικά να δέχονται κάθε αλλαγή που σε τελική ανάλυση δεν την αφορά στο σύνολό της.
ΚΙ αυτό γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να φανταστώ ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει την δική μου οικογένεια ως «φυσιολογική» ή «κανονική».
ΠΟΙΟΣ είναι εκείνος που θα κρίνει τα δικά μου παιδιά;
ΜΕ ποιο δικαίωμα θα στιγματίσει ψυχές και θα ορθώσει εμπόδια;
ΚΑΙ σε τελική ανάλυση τι τον ενδιαφέρει;
ΑΛΛΑΖΕΙ κάτι στη δική σου ζωή με όσα κάνω εγώ μέσα στο δικό μου σπίτι, στην δική μου οικογένεια;
ΚΑΘΕ άνθρωπος (πρέπει να) είναι ελεύθερος να αποφασίσει για τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζήσει τη ζωή του. Για τον τρόπο με τον οποίο θα ερωτευτεί, για τον τρόπο με τον οποίο θα χαρεί το σεξ, για τον τρόπο με τον οποίο θα μεγαλώσει τα παιδιά του, αν φυσικά επιθυμεί να κάνει παιδιά. Για το αν θα παντρευτεί ή όχι, για το αν θα κάνει πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο, για το πού θα μείνει.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τις ζωές των άλλων. Όλα τα υπόλοιπα μπορούμε να τα συζητήσουμε. Πάνω όμως σε αυτή βάση. Ιδεολογικές, θρησκευτικές, νομικές και οικονομικές συντεταγμένες έπονται. Κι αυτό επειδή θεωρητικά όλες σχηματοποιούνται για να εξασφαλίσουν την ευτυχία του ανθρώπου. Την ευτυχία την οποία γνωρίζει και αισθάνεται καλύτερα ο καθένας από μας, ανεξαρτήτως του κατά πόσο και σε ποιο βαθμό είναι έτοιμος να την διεκδικήσει και να την υπερασπιστεί.