24 Φεβρουαρίου 2023. Στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας έχουν συγκεντρωθεί όλα σχεδόν τα κομματικά στελέχη της ΝΔ στη Θεσσαλία, περιμένοντας τον Πρωθυπουργό και τους περισσότερους υπουργούς της κυβέρνησής του για να δουν και να ακούσουν την παρουσίαση του Αναπτυξιακού Προγράμματος για τη Θεσσαλία. Όλοι τους παίρνουν ένα φάκελο που εμπεριέχει τυπωμένο το Πρόγραμμα σε 200 σελίδες, με αναλυτική κατανομή των έργων σε τέσσερις άξονες ανά νομό. Λίγοι, ενδεχομένως, δίνουν σημασία σε ένα νούμερο: 2030. Αυτός ήταν ο χρονικός ορίζοντας για την ολοκλήρωση του σχεδίου που είχε και έχει ως στόχο την αναμόρφωση της Θεσσαλίας και όχι μόνο. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μαζί με τη στενή ομάδα των συνεργατών του παρουσίασε αντίστοιχα προγράμματα για όλες τις περιφέρειες της Ελλάδας.
ΣΤΟ περιθώριο της παρουσίασης, ρώτησα δήθεν αδιάφορα, έναν στενό συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη, φίλο μου από τα παλιά, γιατί επέλεξαν το «2030». Γιατί δηλαδή να έχουν ολοκληρωθεί όλα τότε και όχι το 2035 ή το 2028 για παράδειγμα. Η απάντησή του δεν με διαφώτισε, ωστόσο θυμήθηκα την παραπάνω στιχομυθία τα ξημερώματα της Δευτέρας, έχοντας δει τα αναλυτικά ποσοστά της ΝΔ και τον δεύτερο εκλογικό της θρίαμβο μέσα σε ένα μήνα.
ΑΣ γυρίσουμε τον χρόνο όμως ακόμα πιο πίσω. Σεπτέμβριος του 2015. Η ΝΔ οδηγείται για μια ακόμη φορά σε εσωκομματικές εκλογές. Το πολιτικό εκκρεμές της Μεταπολίτευσης έχει απορρυθμιστεί εντός των μνημονιακών διαχωρισμών και στην Ελλάδα έχει ανατείλει το άστρο του Αλέξη Τσίπρα. Μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων θεωρούν πως βρέθηκε ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου και μια άλλη, μικρότερη, ετοιμάζεται να πάρει τη ρεβάνς του εμφυλίου πολέμου. Όλοι τους μιλάνε για την πολιτική κυριαρχία του Τσίπρα που θα αλλάξει τα δεδομένα της χώρας.
ΤΟ μόνο που αλλάζει εκείνη την εποχή είναι ο εσωκομματικός χάρτης της ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το απόλυτο αουτσάιντερ της εσωκομματικής διαδικασίας, κάνει μια εξαιρετική προσωπική καμπάνια με το δικό του στυλ, ανοίγεται στην κοινωνία των πολιτών και σε συνδυασμό με κάποια άλλα γεγονότα που δεν είναι του παρόντος καταφέρνει να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ.
ΤΟΝ συναντώ πρώτη φορά στο περιθώριο της επίσκεψής του στη Λάρισα, στο πλαίσιο των εσωκομματικών εκλογών, στα γραφεία της ΝΔ. Συνοδεύεται μόνο από την Κύρα Κάπη, τον Θανάση Νέζη και τον Μακάριο Λαζαρίδη, μετέπειτα βουλευτή Καβάλας, ο οποίος ουδέποτε έγινε στη συνέχεια μέλος της κυβέρνησής του, ενώ στη Λάρισα τον υποδέχεται ένας μόνο επιχειρηματίας. Τον ρωτώ αν πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει. Μου απαντά, ρωτώντας με το ίδιο. Του λέω «ναι, υπό όρους». «Αυτούς τους όρους είμαι έτοιμος να τους βάλω εγώ», μου λέει χαμογελώντας.
Η προσωπική του τοποθέτηση στην πολιτική σκακιέρα του τόπου είχε ξεκινήσει, φυσικά, νωρίτερα: ήταν ο μόνος βουλευτής της ΝΔ που δεν είχε ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ στην προγενέστερη εσωκομματική μάχη της αδερφής του με τον άσπονδο εχθρό της οικογένειας του Αντώνη Σαμαρά «είχε κλείσει το μάτι λοξά».
ΤΟΝ Οκτώβριο του 2015 είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν βαθιά μέσα τους πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα. Οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι μιας χρήσης. Το ίδιο και ο Τσίπρας. Όλοι αρχίζουν να μιλάνε για τον… «Κούλη». Αν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν τότε νίκη Μητσοτάκη, είναι σίγουρα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι θα μπορούσαν να φανταστούν, πως ο «Κούλης» θα κατάφερνε να κερδίσει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθούσαν τον Αλέξη Τσίπρα και θα ορκίζονταν Πρωθυπουργός της Ελλάδας για δεύτερη φορά.
ΔΕΝ είναι όμως μόνο αυτό που κατάφερε τελικά μέχρι σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο ίδιος απέδειξε χθες το βράδυ πως όντως επέβαλε ο ίδιος τους δικούς του όρους:
ΚΑΤΑΦΕΡΕ να αυξήσει τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος, μετά από μια πρώτη κυβερνητική θητεία.
ΚΑΤΑΦΕΡΕ να μην έχει αξιωματική αντιπολίτευση, καταλαμβάνοντας τον χώρο του Κέντρου.
ΚΑΤΑΦΕΡΕ να μην έχει εσωκομματική αντιπολίτευση.
ΚΑΤΑΦΕΡΕ να τελειώσει με τις δυναστείες Παπανδρέου-Καραμανλή.
ΜΕ πιο απλά λόγια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναμετρήθηκε πρώτα με το κόμμα του και κέρδισε. Αναμετρήθηκε κατόπιν με την κοινωνία και κέρδισε. Και τώρα ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με την ιστορία. Βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο αυτό, καθώς πλέον είναι πολιτικά κυρίαρχος.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στην αρχή και στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας. Ο Μητσοτάκης και οι στενοί του συνεργάτες επέλεξαν να σχεδιάσουν τα επιμέρους προγράμματα ανάπτυξης των περιφερειών της χώρας με ορίζοντα το 2030, γιατί έχω την αίσθηση πως έχουν σχεδιάσει επί χάρτου την προσωπική πολιτική πορεία του ίδιου μέχρι το 2030. Αν υπάρχει ένα μάθημα που οφείλει να πάρει ο καθένας από την χθεσινή επικράτηση του Μητσοτάκη είναι πως τίποτα μα τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Είναι όλα προγραμματισμένα, όλα σχεδιασμένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, από την καλύτερη δυνατή ομάδα συνεργατών. Έχουν επεξεργασμένα σενάρια για κάθε ενδεχόμενο και δουλεύουν όλη μέρα, προσπαθώντας να ακολουθήσουν τους ρυθμούς του ίδιου.
ΦΥΣΙΚΑ η πολιτική δεν είναι μια διαδικασία γραμμική. Αν ήταν, θα είχαμε ακόμα Πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος και αυτός με την εκλογή του είχε μια σπάνια πολίτικη ευκαιρία, την οποία ουδέποτε αξιοποίησε. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά. Πόσο δε μάλλον σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αστάθεια, κρίσεις και δομικές αλλαγές.
Η πολιτική κυριαρχία του Μητσοτάκη, για να τον οδηγήσει στο 2030, θα πρέπει να ανατροφοδοτηθεί. Κι αυτό πλέον περνάει μέσα από ριζικές αλλαγές στη χώρα. Η αναμέτρηση με την ιστορία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορεί να γραφτεί χωρίς «αίμα». Μένει να φανεί αν ο ίδιος είναι αποφασισμένος «να λερώσει τα χέρια του»…