Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Ο Δημήτρης Φωτίου είναι από τους καλλιτέχνες που συγχρωτίζεσαι άνετα μαζί τους, όχι μόνο στα μαγαζιά που τον συναντάς ή στο θέατρο, αλλά και έξω, στην «πιάτσα». Ίσως γιατί είναι παιδί της πιάτσας. Ίσως γιατί η ξεκάθαρη καλλιτεχνική του σκέψη αφήνει χαραμάδες προσέγγισης.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα ακόμα προσωπικό του τραγούδι. Ένα ακόμα καλλιτεχνικό αποτύπωμα, σε μια εποχή όπου δεκάδες χιλιάδες καλλιτέχνες προσπαθούν, στον χαώδη κόσμο του διαδικτύου, να φωνάξουν «είμαι κι εγώ εδώ». Αυτό θέλει όμως ο ίδιος; Ποιο το δικό του σκεπτικό και ποιος ο δικός του τρόπος έκφρασης; Πως εισπράττει όλο αυτό που ζούμε γύρω μας ένας καλλιτέχνης που άντεξε μέσα στην κρίση και «μεγάλωσε» παρέα με το «μαύρο μας πέπλο»;
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και έχοντας ακούσει ξανά το δικό του κομμάτι, τον συναντώ για μια ακόμα κουβέντα. Άλλωστε με τον Δημήτρη πάντα έχεις κάτι να πεις διαφορετικό. Ίσως γιατί η εξωστρέφεια είναι συνθήκη ζωής, για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να μην κάνει εύκολα εκπτώσεις…
Καινούργιο κομμάτι, χιλιάδες προβολές στο YouTube. Φυσικά η μουσική δική σου. Αν και φαίνεται κάπως τετριμμένο, πως νιώθεις;
Πολύ όμορφα! Νομίζω πως έτσι νιώθεις κάθε άνθρωπος όταν έχει την δυνατότητα, την ευκαιρία, πες το όπως θες, για να βγάλει έξω τη δική του πρόταση. Να κάνει την δική του κατάθεση…
Αυτό είναι ένα δικαίωμα που σου παραχωρεί η μουσική;
Η τέχνη γενικότερα. Νομίζω πως αν ο κόσμος θα θυμάται κάτι από αυτό που κάνουμε είναι το προσωπικό μας στίγμα.
Την ταυτότητα σας…
Ακριβώς. Η μουσική μας δίνει αυτό το δικαίωμα.
Δύσκολες εποχές όμως για έναν καλλιτέχνη και ειδικά στον χώρο της μουσικής…
Ναι, έτσι είναι. Πρόκειται για έναν αγώνα διαρκείας. Κάνουμε τη δουλειά ολόκληρη μόνοι μας. Γράφουμε, παίζουμε, κυκλοφορούμε τα τραγούδια μας μόνοι μας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αλλιώς θα πρέπει να πληρώσεις μια δισκογραφική εταιρία, να πληρώσεις ραδιοφωνικούς σταθμούς. Δεν ξέρω όμως, ειλικρινά, αν αξίζει όλο αυτό…
Δύσκολος δρόμος αλλά ίσως και πιο «γοητευτικός»…
Αυτό που κοιτάζω πάντα, και απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες, είναι η προσπάθεια να υποστηρίξουμε όσο γίνεται καλύτερα αυτό που αγαπάμε πολύ. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα έχει μεγαλύτερη και διαφορετική αξία για μας.
Η έμπνευση σου;
Μια μελωδία ή ένας στίχος που μου ήρθε στο νου ξαφνικά. Έχω γράψει βέβαια και βιωματικά κομμάτια. Σκέφτομαι… η έμπνευση εξάσκηση. ¨όλα θέλουν εξάσκηση.
Τι θα ήθελες για το κομμάτι σου; Που να φτάσει;
Θα ήθελα να ακουστεί πολύ, να έχει απήχηση. Αυτό που θα με συγκινούσε όμως είναι το να ερχόταν κάποιος και να μου πει «το τραγούδι σου με ταξίδεψε…»
«Ταξίδι» είναι η μουσική;
Η μουσική είναι πρόκληση συναισθημάτων. Μια πρόκληση στο μυαλό και στις αισθήσεις. Γενικά, η τέχνη είναι αυτό: η δημιουργία συναισθημάτων ή προβληματισμό. Ακόμα και μια όμορφη στιγμή…
Μα αυτό δεν είναι τελικά και η ίδια η ζωή;
Φυσικά. Στιγμές…
Δεν έπαιξες φέτος θέατρο
Όχι και αυτό ήταν μια συνειδητή μου επιλογή. Έριξα όλο μου το βάρος στη μουσική. Φέτος έπαιξα μουσική όσο έχω παίξει συνολικά τα τελευταία πέντε χρόνια. Ήθελα να αποσυμφορηθώ. Το θέατρο είναι πολύ πιο δύσκολη και εξαντλητική διαδικασία. Δεν θέλω να προδώσω την τέχνη. Δεν μπορώ λοιπόν να κάνω οτιδήποτε με εκπτώσεις. Άλλωστε το θέατρο δεν έχει ανάγκη από μας. Δεν μας χρωστάει. Εμείς το χρωστάμε. Του χρόνου, να είμαστε καλά, θα επανέλθω με έναν μονόλογο.
Είναι κάτι ανακοινώσιμο;
Όχι ακόμα. Υπόσχομαι όμως να σου πω εγκαίρως! Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό κείμενο…
Πες μου για τους συναδέρφους σου εδώ στη Λάρισα. Για το επίπεδο της πόλης μας.
Το καλλιτεχνικό επίπεδο της Λάρισας είναι πολύ υψηλό. Υπάρχει πληθώρα δραστηριοτήτων και καλλιτεχνών με υψηλά στάνταρντ. Είναι πολλοί οι μουσικοί που γράφουν αξιόλογη μουσική και την κυκλοφορούν πλέον διαδικτυακά, προσεγγίζοντας ολοένα και περισσότερο νέο κοινό.
Βοηθάει πολύ το διαδίκτυο σε όλο αυτό…
Φυσικά. Χωρίς το διαδίκτυο θα ήταν αδύνατο. Αυτό μας έδωσε ώθηση. Αποκτήσαμε μεγαλύτερη εξωστρέφεια.
Τι θα ήθελες να δεις στη Λάρισα που δεν το βλέπεις τώρα;
Στη Λάρισα θα ήθελα να δω περισσότερους χώρους. Το ελεύθερο θέατρο, για παράδειγμα, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα χώρου. Θα ήθελα λοιπόν χώρους πολιτιστικής έκφρασης και όχι απαραιτήτως από την πολιτεία. Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα στους επιχειρηματίες: Τολμήστε! Τολμήστε να δημιουργήσετε τέτοιους χώρους. Νομίζω πως θα πήγαιναν πολύ καλά.
Έχεις ζηλέψει άλλες δουλειές;
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ δουλειά συναδέρφου. Όχι εγωιστικά, όπως ίσως ακούγεται. Απλά πιστεύω πως δεν είναι όλα για όλους. Πιστεύω ακράδαντα πως το καλύτερο που έχει να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του, με την έννοια της έμπνευσης, σε αυτό που κάνει ο ίδιος και όχι σε κάτι που δημιουργεί κάποιος άλλος. Έτσι κι αλλιώς, και το ίδιο πράγμα να έκανε, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο.
Ολόκληρη τη δεκαετία που πέρασε βιώσατε την κρίση και σε σχέση με αυτό που εισπράττατε από τον κόσμο. Βλέπατε συμπεριφορές και συναισθήματα. Το τελευταίο διάστημα έχεις προσέξει κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του κοινού;
Υπάρχει ένα μούδιασμα ακόμα στον κόσμο. Η κρίση χτύπησε πολύ στην ψυχολογία. Δεν έχει φύγει ακόμα το «μαύρο πέπλο» από πάνω μας. Βλέπουμε φως αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Πως θα συντομεύσουμε αυτή τη διαδρομή προς το φως;
Το πρωτεύον είναι να αλλάξουμε, πρωτίστως, εμείς οι ίδιοι. Θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα απ’ όλα τον μικρόκοσμο μας. Η πρώτη πράξη πολιτισμού και μάλιστα εμβληματική είναι να σβήνεις το τσιγάρο στο τασάκι και να μην το πετάς κάτω.
Που σε βρίσκουμε σήμερα;
Πριν σου απαντήσω θα ήθελα να πω ότι στις 9 Μαρτίου θα είμαι ξανά στον «πολυχώρο Θεσσαλία», μια συνεργασία με την Αναπτυξιακή Εταιρία του Επιμελητηρίου που απολαμβάνω ήδη παρά πολύ. Τον Μάρτιο λοιπόν έρχεται μια ακόμα πολύ μεγάλη παραγωγή, η Οδύσσεια, η οποία ήδη έχει χιλιάδες προπωλήσεις, όσον αφορά τα σχολεία. Είναι μεγάλη μου η χαρά που συμμετέχω σε μια ακόμα τόσο μεγάλη παραγωγή κι αυτό γιατί αγαπάω πολύ το παιδικό θέαμα.
Τώρα, για να απαντήσω στην ερώτηση σου, βρίσκομαι κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ στο Πανελλήνιο, όπου μαζί με την Χριστίνα Ιερωνυμάκη και τον Μιχάλη Χώτο έχουμε στήσει ένα πολύ όμορφο ταξίδι στον κόσμο του έντεχνου και έντεχνου-λαϊκού τραγουδιού και επίσης στα Τρίκαλα όπου παίζω μαζί με τους Teasers, τους οποίους θα ήθελα για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω δημόσια για αυτή τη συνεργασία, σε ένα πρόγραμμα 80s-90s στην ατμόσφαιρα των parties!
Ευχαριστώ για την κουβέντα
Εγώ ευχαριστώ Λευτέρη