Με την Α. είμαστε φίλες κολλητές. Γνωριστήκαμε στο σχολείο των παιδιών μας κι έκτοτε δέσαμε πολύ σαν παρέα. Η Α. λοιπόν έχει εκρηκτικό ταμπεραμέντο, καπνίζει πολύ, τρώει πολύ και φυσικά πίνει πάρα πολύ. Έτσι κάθε βδομάδα, καθημερινή κι όχι Παρασκευή ή Σάββατο, συναντιόμαστε με την Α. και τα λέμε. Ή μάλλον… τα πίνουμε. Άλλωστε στη Λάρισα ζούμε, την πόλη του καφέ και της διασκέδασης! Με τον αντικαπνιστικό νόμο (που τον βιώνω στο πετσί μου, με το κρύο που έχω φάει έξω από τα καταστήματα) αναγκαζόμαστε να καθόμαστε σε εξωτερικούς χώρους, κάτω από τις σόμπες, γιατί η φίλη μου καπνίζει. Και λέμε τα νέα μας. Κάνουμε το καθιερωμένο αφιέρωμα στα καμάρια μας. Έπειτα στα στεφάνια μας. Μετά στα γονικά μας.
Εγώ ως γνωστόν δεν καπνίζω και συνήθως δεν πίνω πολύ, ένα με δύο ποτά. Αραιωμένα με μπόλικη σόδα. Το κάνω γιατί είμαι συνήθως σε διατροφή που απαγορεύει το αλκοόλ ή έχω το στομάχι μου ή έχω πονοκέφαλο. Η Α. όμως, ο κόσμος να χαλάσει, τα τέσσερα ποτά της θα τα πιει.
Εκεί, κατά το δεύτερο ποτό η κουβέντα σοβαρεύει. Αφήνουμε τα τετριμμένα θέματα, παιδιά, σκυλιά στην άκρη, και μιλάμε για τέχνη, για θέατρο, για βιβλία, για ταξίδια, για σπουδές κι ύστερα για όνειρα και μεγαλεπήβολα σχέδια που κάνουμε για το μέλλον. Και το τρίτο ποτό κατεβαίνει νεράκι. Άσε που δεν νιώθω πλέον το κρύο, μη σου πω ότι βγάζω και το παλτό! Συζητάμε ακόμη και για εκπόνηση διδακτορικού. Αμέ! Δεν μας συγκρατεί τίποτα. Η μία κόβει η άλλη ράβει!
Στο τέταρτο ποτό συνήθως χωρίζουμε από τους συζύγους μας. Ή μάλλον η Α. χωρίζει αλλά εγώ την αποτρέπω, της λέω να κάνει μια προσπάθεια ακόμα, να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Εκείνη είναι λέει αποφασισμένη, θα το κάνει το απονενοημένο βήμα και παραγγέλνουμε τα πέμπτα ποτά. Κάπου εκεί παίρνει και σηκώνει και τον δικό μου γάμο, τι στο καλό, εγώ θα μείνω πίσω και δώστου πάρτου, πλέουμε στο αλκοόλ εν μέσω συντριβής κι απόγνωσης.
Τότε καταφθάνουν τα κερασμένα ποτά από το μαγαζί (που τρίβει τα χέρια του καθημερινή για τα κελεπούρια) κι εμείς λίγο ξυλιασμένες από το κρύο και κάπως ζαλισμένες ρίχνουμε τα γκάζια κι αφήνουμε τις μεγάλες αποφάσεις εν ευθέτω χρόνο. Άλλωστε γιορτές έρχονται, έχουμε να κανονίσουμε που θα κάνουμε ρεβεγιόν, σε ποια νυχτερινά κέντρα θα πάμε και βεβαίως τι θα φορέσουμε.
Προχθές λοιπόν, σε μία τέτοια επεισοδιακή βραδιά που και οι δυο ξεπεράσαμε τα όρια, η Α. σοβάρεψε απότομα. «Ρίκα, το αλκοόλ κάνει κακό και στις δυο μας. Πρέπει πάση θυσία να το κόψουμε». Άρπαξε το έκτο Τζόνι σε χαμηλό και το έκρυψε πίσω από την πλάτη της. «Έχεις δίκιο φίλη μου» της απάντησα γιατί η ξινίλα στο στομάχι μου είχε χτυπήσει ταβάνι. Εν τω μεταξύ το μαγαζί ήθελε και να κλείσει. «Τι προτείνεις;» τη ρώτησα γιατί την έβλεπα να έχει στραμπουλήξει περίεργα το χέρι πίσω από την πλάτη της.
«Διάλεξε σε ποιο χέρι κρατάω το ποτήρι. Στο δεξί ή το αριστερό; Αν βρεις το άδειο χέρι, θα κόψουμε το ποτό μαχαίρι!»
Σκέφτηκα όσο μπορούσα, γιατί με κατέκλυζε και μία θολούρα, και της είπα αποφασιστικά: «Στο δεξί.»
Η Α. έσκυψε μπροστά και με αργόσυρτη φωνή μου απάντησε: «Συγκεντρώσου…»
Υ.Γ. Άντε στην υγειά σας και καλές γιορτές!
