Στις 2 Σεπτεμβρίου οι ΗΠΑ ήραν το εμπάργκο για την πώληση με φονικών εξοπλισμών στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ένα εμπάργκο που ίσχυε από το 1987. Πολλοί τότε είπαν «σιγά την άρση, πολύ μικρή. Αποτυχία».
Στις 12 του ίδιου μήνα ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται τη Μεγαλόνησο. Πολλοί τότε είπαν «καλά, μόνο τέσσερις ώρες κάθισε, η ξεπέτα του είμαστε».
Στις 28 του ίδιου μήνα ο Πομπέο επισκέπτεται την Ελλάδα. Εάν θυμάμαι καλά, επειδή δεν υπήρχε κάτι «σοβαρό» να πουν αυτοί οι κάποιοι, ασχολήθηκαν με το σπίτι του Πρωθυπουργού στα Χανιά.
Στις 16 Οκτωβρίου η Τουρκία πραγματώνει τις απειλές της. Ενεργοποιεί και κάνει δοκιμή στους S-400. Κάποιοι είπαν «που είναι οι ΗΠΑ; Τι κάνει η κυβέρνηση; Μας κάνουν οι Τούρκοι ό,τι θέλουν. Αποτυχία».
Ένα μήνα μετά, στις 16 Νοεμβρίου ο Πομπέο βρισκόταν στην Πόλη. Συναντήθηκε με τον Πατριάρχη, όχι όμως με τον Ερντογάν. Κάποιοι είπαν «Ξεφτίλα. Δε δέχθηκε ο Έρντι να τον δει. Ό,τι θέλει κάνει η Τουρκία τις ΗΠΑ». Στις 4 Δεκεμβρίου πέρασε το κείμενο για τις κυρώσεις στην Τουρκία μέσα στον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Κάποιοι, δίχως να κοιτάξουν πως ήταν διατυπωμένο φέτος το κείμενο, είπαν «σιγά και πέρυσι το ίδιο έγινε και τελικά δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις». Στις 10 Δεκεμβρίου τα κράτη μέλη της ΕΕ δε συμφώνησαν για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία. Κάποιοι είπαν «Καταστροφή! Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα στην ΕΕ. Που είναι ο Μακρόν;».
Στις 14 Δεκεμβρίου αποφασίστηκαν κυρώσεις από τις ΗΠΑ εναντίον της Τουρκίας. Κάποιοι θα πουν «σιγά τις κυρώσεις, πολλοί ελαφριές είναι. Χάδι για την Τουρκία και στάχτη στα μάτια μας».
Όποιες κινήσεις κι εάν γίνουν κάποιοι θα αντιδρούν. Είτε γιατί είναι κοντόθωροι, είτε γιατί είναι γκρινιάρηδες, είτε γιατί είναι ανυπόμονοι, είτε γιατί απλά έχουν άλλη οπτική. Οι περισσότεροι όμως εξ αυτών που διαμαρτύρονται συνεχώς, που θέλουν τα πάντα τώρα είναι είτε γιατί δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν το παιχνίδι, είτε γιατί δε μπορούν να το διαβάσουν αλλά νομίζουν πως μπορούν.
Η πολιτική, και κυρίως η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να κρίνεται σε μια κίνηση. Δε γίνεται να κρίνουμε το αποτέλεσμα μιας Συνόδου Κορυφής σαν το αποτέλεσμα ενός κρίσιμου αγώνα ποδοσφαίρου. Στην πολιτική δεν παίζεις ζάρια. Δεν τραβάς χαρτιά από την τράπουλα. Δεν περιμένεις να πετύχεις το τζακπότ στον κουλοχέρη, δε μετράς τις κινήσεις από τα πούλια με το δάχτυλο. Η πολιτική απαιτεί προετοιμασία. Συλλογή και ανάλυση δεδομένων που οδηγεί σε συμπεράσματα τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε στοχοθεσία, τοποθέτηση, επιλογή στρατηγικής που θα ακολουθηθεί και μεθοδική εκτέλεση των κινήσεων. Απαιτεί δημιουργία σεναρίων για πιθανές «απαντήσεις» των αντιπάλων. Απαιτεί τσεκάρισμα των κινήσεων των άλλων παικτών, αναπροσαρμογή σχεδίου όπου χρειάζεται και απάντηση. Και όλα αυτά με το χρόνο να τρέχει. Η πολιτική είναι σκάκι, όχι τάβλι.
