Έχω γράψει επανειλημμένα πως τα τελευταία δυόμιση χρόνια το πολιτικό σκηνικό έμοιαζε με παγωμένη λίμνη και πως η αρχή του τέλους της θα ήταν οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Στον πρώτο γύρο των εκλογών του ΚΙΝΑΛ εχθές τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν όσα φαινόταν από τη στρατηγική των υποψηφίων: πως ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν μπροστά και ο Ανδρέας Λοβέρδος προσπαθούσε να «ανοιχτεί» σε ένα ευρύτερο κοινό ώστε να περάσει στο δεύτερο γύρο.
Τι σημαίνει όμως η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη και μια (πολύ) πιθανή νίκη του στο δεύτερο γύρο; Αυτό θα εξαρτηθεί κυρίως από το πώς θα τη διαχειριστεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και με πρώτο το βραχυχρόνιο κομμάτι (μέχρι τις διπλές εθνικές εκλογές).
Είναι δεδομένο πως ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει σωστή τοποθέτηση στην εκλογική αγορά (αν και λίγο θολή). Το γεγονός πως μέχρι στιγμής δεν είχε γωνίες του επιτρέπει να τοποθετηθεί στους άξονες πολιτικής όπως θεωρήσει βέλτιστο και ανάλογα με τις συνθήκες. Με την γενική τοποθέτηση που έχει αυτή τη στιγμή μπορεί να προσεγγίσει με σχετική ευκολία δυσαρεστημένους ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ, τους λεγόμενους σοσιαλκεντρώους με βάση τις αναλύσεις μας. Αυτοί είναι μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι για καιρό βρισκόταν είτε σε γκρίζα ζώνη είτε δήλωναν πως θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά εμφανίζονται δυσαρεστημένοι με την αντιπολίτευση της ηγετικής ομάδας και του Αλέξη Τσίπρα. Η στρατηγική προσέγγισης αυτών προσεγγίζει επίσης και μια ομάδα σοσιαλκεντρικών ψηφοφόρων την οποία δεν υπολογίζουν οι μετρήσεις καθώς στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις απείχε από τις εκλογές. Οι πρώτοι ψήφοι που λογικά θα πάρει θα είναι ψήφοι ιδεολογίας και ψήφοι που βασίζονται σε χαρακτηριστικά προσωπικότητας (δεν είναι λίγοι όσοι συμφωνούν στις τοποθετήσεις Αλέξη Τσίπρα αλλά θεωρούν αποκρουστικό το στυλ της ηγετικής ομάδας). Ακόμη, δε θεωρώ απίθανο να πάρει σχετικά νωρίς (δημοσκοπικά) πρώην ψήφους εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ, από όσους ψηφοφόρους καταλάβουν πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ελπίδες για επιστροφή στην εξουσία.
Η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη όμως θεωρώ πως κάνει και κάτι άλλο σημαντικό. «Καίει» το σενάριο της κυβέρνησης από ένα σύνολο κομμάτων πλην του πρώτου μετά από εκλογές με απλή αναλογική (σενάριο για το οποίο ούτως η άλλως δε έφταναν τα νούμερα, άλλα ακουγόταν αρκετά). Τι σημαίνει αυτό; Πως δίνει το «πράσινο» φως σε εθνοκεντρικούς ψηφοφόρους ΝΔ οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για ψήφο ιδεολογίας στις επόμενες εκλογές (το σύστημα της απλής αναλογικής την ευνοεί). Άρα δηλαδή σε ένα βαθμό η επικράτησή του ίσως αναγκάσει τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε μετατόπιση σε κάποιους άξονες ώστε να μη συμβεί αυτό. Εάν δεν το κάνει είναι αρκετά πιθανό να δούμε μικρά «δεξιά» κόμματα να αποκτούν μια μεγαλύτερη δυναμική.
Τέλος, στο βραχυπρόθεσμο κομμάτι αλλάζει το τοπίο και όσον αφορά τα σενάρια περί συγκυβερνησης Νέας Δημοκρατίας – ΚΙΝΑΛ μετά από διπλές εκλογές αφήνοντας τη Νέας Δημοκρατία μόνο με την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου ως πιθανό θεσμικό συνεταίρο σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας (όμως, δεν αποκλείεται εάν υπάρξει ψήφος ιδεολογίας να βρεθεί και κάποιο δεύτερο κόμμα εντός βουλής, όπως γράψαμε πιο πάνω). Οπότε θεωρώ λογικό το επόμενο διάστημα να δούμε μια προσπάθεια «νορμαλοποίησης» της Ελληνικής Λύσης ώστε μια πιθανή συνεργασία (εάν και εφόσον χρειαστεί) να περάσει πιο «απαλά» στους ψηφοφόρους
Για να προχωρήσουμε σε πιο μακροχρόνια σενάρια, για μετά τις διπλές εκλογές, θα πρέπει να υπάρξει ένα σημαντικό δεδομένο. Θα πρέπει να πάψει για μια μερίδα ψηφοφόρων να είναι Κυριάκος Μητσοτάκης η μοναδική κυβερνητική εναλλακτική. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του Νίκου Ανδρουλάκη. Να δώσει όνομα στον «κανένα» των δημοσκοπήσεων. Έτσι, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορέσει να ανοιχτεί και σε ένα ακόμα κοινό, αυτό των «κεντρώων» και «φιλελεύθερων» της Νέας Δημοκρατίας.
Για να φτάσει βέβαια σε αυτό το σημείο χρειάζεται και να έχει πιο καθαρές τοποθετήσεις μέσα στο πλαίσιο που διαγράφεται και να «χτίσει» τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας ως πολιτικός ηγέτης. Ακόμα δε βρίσκεται στο επίπεδο που απαιτείται ούτε στο πρώτο (τοποθετήσεις) ούτε στο δεύτερο (χαρακτηριστικά προσωπικότητας). Θα πρέπει να δώσει μια συνολική θεώρηση στα πράγματα, να αποκτήσει όσο περνάει ο καιρός γωνίες στις τοποθετήσεις του. Επίσης θα πρέπει να δείξει πως κατέχει τα σημαντικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας που θεωρούν οι ψηφοφόροι (μέσα στο πλαίσιο των μεθεπόμενων εκλογών – μετά τις διπλές) πως χρειάζονται για να ηγηθεί της χώρας. Να χτίσει το προφίλ που θα «αναγκάσει» τους ψηφοφόρους να τον βάλουν στο μυαλό τους ως κυβερνητική εναλλακτική. Δεν είναι ακόμα σε αυτό το επίπεδο. Έχει όμως πολλά από τα δεδομένα που χρειάζονται ώστε με σωστή στρατηγική να φτάσει και να πετύχει.
Εάν τα καταφέρει είναι πιθανό να μιλάμε για ένα μελλοντικό εκλογικό σκηνικό διαφορετικό από αυτό του δικομματισμού της μεταπολίτευσης, με ίσως και τέσσερα σημαντικά κόμματα. Ένα «αριστερό» τύπου ΣΥΡΙΖΑ με 10-15% (μέσα στην κρίση έχει ριζοσπαστικοποιηθεί ένα κομμάτι ψηφοφόρων), ένα σοσιαδημοκρατικό με ποσοστά 20%-25%, ένα «κεντροδεξιό» με 25%-30% και ένα «δεξιό» με ποσοστά γύρω του 10%. Αυτό θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον και θα έκανε τις τοποθετήσεις των κομμάτων στους άξονες πολύ πιο συγκεκριμένες και καθαρές. Από την άλλη, εάν δεν τα καταφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συνεχίσει να είναι ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) για ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων και είναι πιθανό κυριαρχήσει για αρκετά χρόνια ακόμα, οδηγώντας την πολιτική ζωή της χώρας σε Μερκελοποίηση.