Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το σύνθημα των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Τρεις λέξεις με τις οποίες κάθε (λογικός) άνθρωπος συμφωνεί. Είναι όμως αλήθεια έτσι; Συμφωνούμε όλοι στα ίδια πράγματα; Έχουμε στο μυαλό μας τους ίδιους ορισμούς ή μήπως νομίζουμε πως συμφωνούμε αλλά ο καθένας εκλαμβάνει τις λέξεις ως κάτι διαφορετικό;
Το πώς εννοούσαν οι φοιτητές εκείνης της εποχής το σύνθημα δε μπορούμε να το γνωρίζουμε. Επίσης δε μπορούμε να γνωρίζουμε εάν όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους ως προς τους ορισμούς των λέξεων. Έχουμε όμως αρκετά δεδομένα πλέον, 46 χρόνια μετά τη 17η Νοεμβρίου 1973, ώστε να ξέρουμε πως το εννοούν αυτοί που οικειοποιήθηκαν το σύνθημα και κυριάρχησαν ιδεολογικά την περίοδο της μεταπολιτεύσεως. Ναι, ομιλώ για την ακροαριστερή ιδεολογία που βαφτίστηκε αριστερά, παρείσφρησε στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή της χώρας και ουσιαστικά κυβέρνησε για σχεδόν μισό αιώνα. Και τα δεδομένα αυτά δε βασίζονται σε λόγια αλλά σε πράξεις. Πάμε λοιπόν να δούμε τις λέξεις μία προς μία.
Ψωμί: Όταν διαβάζω αυτή τη λέξη σκέφτομαι οικονομική ευμάρεια για τους πολίτες της χώρας. Όσοι οικοιοποιήθηκαν το σύνθημα όμως δεν εννοούσαν αυτό. Εκ των πράξεων τους φαίνεται πως ήθελαν ψωμί για τον εαυτό τους. Άντε και τους γύρω τους. Κακό είναι αυτό θα μου πείτε; Όχι. Κακό είναι ο τρόπος επίτευξης, το ονομαζόμενο «βόλεμα». Κάνανε μια θέση στο δημόσιο το ιερό δισκοπότηρο των επόμενων γενεών. Το «βόλεμα» από λέξη ντροπή μετατράπηκε στον απόλυτο σκοπό των νέων. Βολεύουμε τους δικούς μας ακόμα κι εάν δεν αξίζουν. Φτάνει να ειναι δικοί μας. Να μας ταΐζει το κράτος. Τσάμπα ψωμί. Τσάμπα; Όχι φυσικά. Το πληρώνουν οι επαγγελματίες και εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Αλλά ξέχασα, αυτοί είναι οι άλλοι, οι κακοί, το «κεφάλαιο».
Παιδεία: Όταν διαβάζω τη λέξη παιδεία σκέφτομαι μορφωμένους ανθρώπους, αρίστους. Πόσο μακρυά είναι η σκέψη μου από αυτή των ακροαριστερών που κυριάρχησαν… Γι αυτούς η αριστεία είναι ρετσινιά. Η κλασική παιδεία είναι κάτι ξένο. Η αξιοκρατία κάτι το εξωγήινο. Γι αυτούς παιδεία είναι οι καταλήψεις, οι πορείες, το πεζοδρόμιο. Από εκεί μαθαίνει το παιδί. Άντε και από κανένα κόκκινο βιβλίο. Παιδεία για αυτούς είναι να διεκδικείς όχι με προσόντα αλλά με τσαμπουκά. Το μαθαίνουν από νωρίς αυτό τα παιδιά, όταν βλέπουν πως συμπεριφέρεται ο πατέρας τους στον δάσκαλο που τόλμησε να βάλει χαμηλό βαθμό στο γιο τους. Τι να την κάνουν την αριστεία θα μου πείτε αφού το μέλλον εξαρτάται από διασυνδέσεις για το γνωστό βόλεμα. Δίκιο έχετε.
Ελευθερία: Όταν διαβάζω τη λέξη ελευθερία μου έρχεται στο μυαλό το «η ελευθερία είναι δικαίωμα αλλά, ταυτόχρονα, ευθύνη και υποχρέωση σεβασμού της ελευθερίας των άλλων». Οι κυρίαρχοι της μεταπολίτευσης θεωρούν τα πάντα δικαίωμά τους δίχως να σέβονται κανέναν άλλον. Χαρακτηριστοκό της ιδεολογίας τους θα μου πείτε. Έχουν δικαίωμα να κάνουν καταλήψεις και ας χάνουν οι συμφοιτητές τους την εξεταστική περίοδο. Έχουν δικαίωμα να κάνουν πορείες εκεί που θέλουν, όταν θέλουν και ας ταλαιπωρούν κόσμο. Ας κλείνουν πχ 100 άτομα το κέντρο της πρωτεύουσας δημιουργώντας χάος. Έχουν δικαίωμα να πετάνε μολότοφ και ας καταστρέφουν περιουσίες, ας σκοτώνουν κόσμο. Για αυτό φταίνε άλλωστε οι κακοί εργοδότες που δεν προνόησαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους σε ημέρα πορείας. Έχουν δικαίωμα στα πάντα. Καμία όμως ευθύνη, καμία υποχρέωση. Ευθύνες και υποχρεώσεις έχουν όλοι οι άλλοι πλην αυτών. Αυτοί βλέπετε έχουν «ηθικό πλεονέκτημα».
Πριν συμφωνήσετε λοιπόν με ότι σας λέει κάποιος ακροαριστερός ψάξτε το πως ορίζουν τις λέξεις. Τι είναι γι αυτούς πχ. δικαιοσύνη, λαός κτλ. Θα εκπλαγείτε με το πόσο άσχημη ψυχή έχει ένα όμορφο πορτρέτο. Είναι καιρός πια, μετά από σχεδόν μισό αιώνα, να πάρουμε τις λέξεις πίσω από αυτούς που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση, να τις γιατρέψουμε τις πληγές και να τις δώσουμε το νόημα που τις αξίζουν.
