Της Ειρήνης Παπουτσή
ΦΩΤΟ: Θ. Μπιάλας // LarissaPress
Με την παράσταση Ο Μισάνθρωπος, του Μολιέρου, μια ξεχωριστή παραγωγή σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, γιορτάζει τα 50 χρόνια αδιάλειπτης καλλιτεχνικής παρουσίας του το Θεσσαλικό Θέατρο, σε μια πρόταση της Κεντρικής Σκηνής του ίσως πιο επίκαιρη παρά ποτέ και αφιερωμένη στους… απατεώνες κάθε εποχής.
«Πικρή» η κωμωδία του σπουδαίου Γάλλου ποιητή και δοσμένη σε νέα ελληνική έμμετρη διασκευή 1.600 στίχων από την Ιόλη Ανδρεάδη και τον Άρη Ασπρούλη, πάνω στη μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη, με τη LarissaPress να συζητά με τον «Άλκηστο», κατά κόσμον Γεράσιμο Γεννατά και τον αγαπημένο ηθοποιό χειμαρρώδη και αδιανόητα ειλικρινή να μας μιλά για τον πυκνό λόγο, τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς μιας γοητευτικής και απαιτητικής παράστασης, δηλώνοντας ευθαρσώς πως «Ο Μισάνθρωπος θα οδηγούσε με χαρά ένα τρακτέρ»!
Μια μεγάλη αγκαλιά μας περίμενε στην αυλή του θεάτρου «Κώστας Τσιάνος», με την ψυχή του Θεσσαλικού Θεάτρου – Τεχνικό Προϊστάμενο, Νίκο Γεωργάκη, τον Γιώργο Παλαμιώτη, που υπογράφει τη μουσική και τον πρωταγωνιστή της παράστασης, Γεράσιμο Γεννατά, να μας υποδέχονται θερμά, δίνοντάς μας μια πρώτη… γεύση από τα όσα θα ακολουθούσαν, σε μια συνέντευξη με τον αγαπημένο ηθοποιό που δεν ήθελα να τελειώσει!
Απολαυστική η κουβέντα μαζί του, όπως και η διαδρομή που διανύσαμε μέχρι τον χώρο που μας φιλοξένησε, με τον Γεράσιμο Γεννατά να απολαμβάνει την ποδηλατάδα του στους κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης, να φωτογραφίζεται μπρος στο εμβληματικό Α’ Αρχαίο Θέατρο “παίζοντας” με τους περαστικούς και τον φωτογραφικό φακό μας με τη χαρά μικρού παιδιού και να μοιράζεται σκέψεις και αγωνίες για την παράσταση, μα και τον άνθρωπο του «μαζί» και της κοινότητας, καταθέτοντας τον προβληματισμό του για το περιεχόμενο της βασικής ερώτησης που τον απασχολεί σήμερα.
Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να’ ναι Βιολόγος, μα για καλή μας τύχη τον κέρδισε η Τέχνη, επιμένει σε κείνο το «μαζί» με την ίδια πίστη που αναφέρεται στις δυνάμεις που κινούν τη ζωή, όπως και στη φύση, που μετέτρεψε τον άνθρωπο σε κοινωνικό ον, ξετυλίγοντας μια σκέψη γεμάτη ενσυναίσθηση με μια αμεσότητα σχεδόν καθηλωτική.
«Πυκνός ο λόγος της παράστασης, με αλληγορίες και συμβολισμούς, ένα γοητευτικό και συνάμα προκλητικό κείμενο που απαιτεί πολλή δουλειά», περιγράφει, την ώρα που τον παρακολουθώ να ανασύρει κείμενα γεμάτα πυκνογραμμένες σημειώσεις και δευτερόλεπτα μετά – για μεγάλη μου τύχη και… ξάφνιασμα ευχάριστο – να «προβάρει» στίχους με τρόπο μοναδικό, απευθυνόμενος θαρρείς σε ένα κοινό που τον παρακολουθεί, πριν σχολιάσει: «Ξέρεις, το θέατρο είναι μια Τέχνη που απαιτεί από τον θεατή κάτι. Θέλει ανθρώπους που αφιερώνουν τον χρόνο τους…».
Και ο Μισάνθρωπος; Τελικά ασυμβίβαστα ειλικρινής ή ανόητος γραφικός ιδεολόγος; Ποια είναι η δική σας εκτίμηση για τον Άλκηστο, τον ήρωα που υποδύεστε στην παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου;
«Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα “χαρμάνι” και μια ώσμωση. Άλλωστε έτσι είναι και η ίδια η ζωή. Ένας άνθρωπος καταλήγει μοναχικός επειδή είναι ξεροκέφαλα ηθικός. Δείτε, η σύγχρονη κοινωνία επιδιώκει τη μοναχικότητα του ανθρώπου, από την άλλη όμως όταν συζητάς θα πρέπει να είσαι έτοιμος να μετακινηθείς. Ο Άλκηστος αντιπροσωπεύει μια νοσταλγική εποχή που μπορεί να κατανοήσει το “πρωτογενώς χρήσιμο”, ένα αναρώτημα για τις πραγματικές μας ανάγκες».
Η σχέση του ανθρώπου με την κοινωνία, το είναι και το φαίνεσθαι, οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο του Μολιέρου στον Μισάνθρωπο. Στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και των social media ο Άλκηστος θα διέθετε προφίλ στα social media κι αν ναι πως θα τα χρησιμοποιούσε;
«Ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο κόσμος των πραγμάτων και ο κόσμος των ιδεών συγκρούονται ανελέητα. Ζούμε σε μια εποχή ανέντιμης ανταλλακτικότητας, έχει χαθεί το “μαζί”, την ώρα που το βασικό ερώτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι «πόσο;»: “Πόσο κάνει; Πόσο τρέχει; Πόσο μεγάλο είναι;” Είναι τα ερωτήματα που μας απασχολούν αντί για ερωτήσεις όπως: “Ποιο; Μήπως; Γιατί;”. Με άλλα λόγια θα έλεγα ότι έχουν χαθεί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ενώ το χρήμα “επιτίθεται” στους ανθρώπους. Καλούμαστε λοιπόν να αναθεωρήσουμε, πρέπει κάτι να καταθέσουμε στο κοινό ταμείο, να ανοίξουμε τον ορίζοντα, αλλιώς θα αναμοχλεύουμε τα ίδια και τα ίδια. Δε μέμφομαι τα social και όσο για τον Άλκηστο θα είχε και θα πάταγε ασκόπως κουμπιά, ενώ θα οδηγούσε με χαρά ένα τρακτέρ»!
Ο κεντρικός ήρωας του Μολιέρου είναι ένας άνθρωπος που οι απόψεις του τον τοποθετούν σε ευθεία σύγκρουση με τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς της εποχής του, ωστόσο ερωτεύεται μια γυναίκα που ζει ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες αυτούς, πιότερο τον… τσιγκλάω προσδοκώντας συναρπαστική τη συνέχεια και δε με απογοητεύει: «Θέλω να βλέπω τον Άλκηστο να περπατάει με ένα κόστος απέναντι στα πράγματα. Στη Σελιμένη (σ.σ. τη γυναίκα που ερωτεύεται) προσπαθώ να αναγνωρίσω τη ζωοποιό χαρά… Ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο είναι ένα από τα τελευταία οχυρά της ανθρωπιάς. Ο κόσμος των ιδεών λοιπόν δεν είναι ιδεατός, είναι υπαρκτός κόσμος».
Είστε καταξιωμένος και ιδιαίτερα αγαπητός ηθοποιός, ωστόσο επιλέξατε να παίξετε σε ένα περιφερειακό θέατρο και στην Κεντρική Σκηνή του «Θεσσαλικού». Τί σας έκανε να το αποφασίσετε;
«Επιστρέφω μετά από 30 και πλέον χρόνια, μετά την παράσταση της Παιδικής Σκηνής με το έργο του Λόρκα, Οι φασουλήδες με τη μαγκούρα (1992), σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου και νοιώθω μια μικρή περηφάνεια που είμαι και πάλι στην σκηνή του. Το Θεσσαλικό Θέατρο και οι άνθρωποί του συνεχίζουν να παλεύουν και το θέατρο αγωνίζεται να είναι παρών και ενεργό, αν και είναι σαφές πως ο Πολιτισμός δεν είναι κομμάτι που ενδιαφέρει την κεντρική διοίκηση και τους κρατούντες. Ο Πολιτισμός ωστόσο είναι η άλλη δύναμη, που έτσι κι αλλιώς η φύση τον τοποθετεί απέναντι στην καταστροφή… Η πιθανότητά μας λοιπόν να ζήσουμε όλοι μαζί ή η δυνατότητα να μεγιστοποιήσουμε αυτή την πιθανότητα έρχεται μέσα από τον Πολιτισμό και την Παιδεία».
Το «Θεσσαλικό» γιορτάζει τα 50χρονα του. Ποια εικόνα αποκομίσατε και τί θα ευχόσασταν – προσδοκούσατε για το μέλλον του;
«Αυτό που εισπράττω είναι πως υπάρχει μια ενέργεια με βαθιά ανθρώπινο παρονομαστή. Αυτή η ενέργεια παραμένει διεκδικητική, είναι αποτυπωμένη, δεν μπορεί να πάει χαμένη. Το αποτύπωμά της δε θα σβήσει και τούτη θα’ ναι και η ευχή μου: Διεκδίκηση εύχομαι…», θα πει χαμογελώντας, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει. Απομακρύνθηκε όπως ήρθε, ποδηλατώντας. Στη θέση του ποδηλάτου θα μπορούσε κάλλιστα να’ ναι και… τρακτέρ, δεν απέφυγα την σκέψη…
