Σε ανακοίνωση της ΛΑΣΥ Θεσσαλίας για το αυριανό κλείσιμο των δήμων, αναφέρονται τα ακόλουθα:
“Εμείς συμφωνούμε με το κλείσιμο των δήμων σε όλη την Ελλάδα – εννοείται και του δήμου της Λάρισας – στη βάση του ψηφίσματος που κατέθεσε η Λαϊκή Συσπείρωση στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ στην Αλεξανδρούπολη, χωρίς να μπούμε σε μία λογική πολιτικών παιχνιδιών και ισοψηφισμών.
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με άλλον έναν κρατικό προϋπολογισμό που στερεί από τους δήμους τους συνταγματικά κατοχυρωμένους πόρους, τους ΚΑΠ. Που για τον Δ. Λαρισαίων θα έπρεπε να φτάνουν τα 60 εκ. ευρώ και δεν ξεπερνούν κάθε χρόνο τα 23 εκ. ευρώ! Έξι χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί αυτή την πολιτική, πριν από έξι χρόνια, για τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε και αυτή να μη δίνει τα προβλεπόμενα και να κινείται σε αυτά τα ψίχουλα που δεν φτάνουν ούτε για την μισθοδοσία των υπαλλήλων του δήμου που αγγίζει τα 38 εκ. ευρώ. Το ίδιο έκανε και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ πιο πριν. Τα λέμε αυτά γιατί δεν είμαστε στη χώρα των λωτοφάγων.
Κάθε κόμμα που έχει κυβερνήσει, έχει αφήσει ένα αποτύπωμα σε μία εικόνα δήμων χωρίς προσωπικό, με γενικευμένες ελαστικές σχέσεις εργασίας, που για τη Λάρισα αφορά το 50% του συνολικού προσωπικού, με γενικευμένη ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, όπως του ηλεκτροφωτισμού, του πρασίνου κ.α., με γιγάντωση της δημοτικής φορολογίας από την παρούσα διοίκηση Μαμάκου της ΝΔ με οριζόντιες αυξήσεις πριν από ένα χρόνο κατά 35%. 33 εκατομμύρια ευρώ πληρώνει ο Λαρισαίος και επί δημαρχίας Μαμάκου, 30 εκ € πλήρωνε και επί δημαρχίας Καλογιάννη πιο πριν.
Γίνεται αλλιώς; Εμείς ως Λαϊκή Συσπείρωση λέμε ότι βεβαίως γίνεται.
Ο Δήμος με τα χαμηλότερα δημοτικά τέλη στους 100 μεγαλύτερους πληθυσμιακά δήμους είναι ο δήμος της Πάτρας, εκεί που διοικεί η Λαϊκή Συσπείρωση, με 1 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο εδώ και 14 χρόνια. Ο δήμος Λάρισας είναι στο 2,11€ το τετραγωνικό μέτρο. Είναι μια μελέτη που δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό και «πνίγηκε» σε σχέση με την πολιτική της δημοτικής φορολογίας. Κι αυτό έχει να κάνει και με τη δυνατότητα απαλλαγών και με τη δυνατότητα μιας σειράς άλλων μέτρων στήριξης, που δεν αλλάζουν τη ζωή, αλλά δίνουν μία ανάσα σε ένα λεηλατημένο εισόδημα.
Είναι δεδομένη η κατάσταση και είναι δεδομένο ότι μεγαλώνει η διάθεση κόντρας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την πολιτική της, που αφαιρεί αρμοδιότητες που έχουν ένα αποτύπωμα, δίνει αρμοδιότητες χωρίς πόρους, χωρίς υποδομές, χωρίς προσωπικό. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να αμφισβητηθεί και η πηγή του προβλήματος, γιατί μιλάμε για οικονομική πολιτική, μιλάμε για προϋπολογισμό, πρέπει να αμφισβητηθεί το πλαίσιο δημοσιονομικής σταθερότητας που είναι σε ισχύ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα, τα ματωμένα υπερπλεονάσματα που είναι υποχρεωτικά, οι ειδικές φορολογίες, το χρηματιστήριο ενέργειας, το χρηματιστήριο νερού, οι πολεμικοί νατοϊκοί εξοπλισμοί, οι φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις. Ζητήματα για τα οποία οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας όπως η ‘’Συμπαράταξη’’ δεν βγάζουν άχνα, γιατί ομονοούν με την δημοτική αρχή της ΝΔ.
Εδώ οι τράπεζες διαφημίζουν στα σχολεία της πόλης μας τη φορολογική τους ασυλία, με τα ψίχουλα του προγράμματος Γιαννάκου. Και φυσικά το που κατευθύνονται οι πόροι, γιατί βεβαίως δεν υπάρχουν λεφτά, για τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά στην περιοχή της Λάρισας, για ανέγερση καινούργιου σχολείου στη Φαλάνη, όμως βρίσκονται 30 δισεκατομμύρια ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς την επόμενη πενταετία.
Αν όλα αυτά δεν τα αμφισβητούμε, ουσιαστικά τότε νομιμοποιούμε αυτήν την πολιτική, που επακόλουθο της είναι και το στραγγάλισμα των δήμων, το είπε εξάλλου καθαρά και ο υπουργός «κινηθείτε στα ιδία έσοδα», «μαζέψτε ΠΟΕ, αυξήστε δημοτική φορολογία, κάντε συμπράξεις με τους ιδιώτες και πάρτε προγράμματα για να μπορέσετε να κάνετε έργο».
Σ’ αυτή την πολιτική λοιπόν χρειάζεται να δυναμώσει το κοινωνικό μέτωπο εργατοϋπαλλήλων, φτωχομεσσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου, που θα αμφισβητήσει αυτές τις επιλογές και θα συγκρουστεί ριζικά μαζί τους για να ανοίξει ο δρόμος για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας πάνω σε άλλες ράγες. Με επιστημονικό σχέδιο και κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής που στο επίκεντρο της ανάπτυξης θα βρίσκονται η ολοένα και διευρυνόμενες σύγχρονες λαϊκές ανάγκες”.
