Σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Λάρισας αναφέρονται:
«Όταν στις 6 του Δεκέμβρη του 2008 ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα, μια ολόκληρη γενιά σημαδεύτηκε για πάντα.
Τον Δεκέμβρη του 2008, τα παιδιά της γενιάς του ’90 γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας με πρωτοφανή μαζικότητα και γεωγραφική έκταση από βορρά σε νότο, σε µία αυθόρμητη και γνήσια εξέγερση απέναντι τόσο στη δολοφονική αυθαιρεσία της κρατικής καταστολής όσο και απέναντι στο υποθηκευμένο µέλλον που τους επιφυλασσόταν από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές διαχείρισης της οικονομίας και την επίδειξη πρωτοφανούς αναλγησίας απέναντι στα λαϊκά στρώματα των κυβερνήσεων του Κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή.
Μια γενιά, που της έµελλε να είναι η πρώτη που ζει πλέον την ενήλικη ζωή της χειρότερα από την προηγούµενη. Χαρακτηριστικό σύνθημα της εξέγερσης ήταν «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές µας µέρες» καθώς ήδη λίγες µέρες πριν απ’ τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραµανλή δώριζε 28 δις ευρώ στις τράπεζες.
Η τεράστια αξία λοιπόν των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008 έγκειται κυρίως στη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας, αυτής του εξεγερμένου, που χαρακτηριζόταν από την εγκαθίδρυση των αξιών της συντροφικότητας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης και της χαριστικότητας, ως θεμελιωδών τρόπων συγκρότησης ενός νέου είδους κοινωνικότητας και σχέσεων σε οριζόντια διάταξη, αλλά και στη διαμόρφωση «ευνοϊκών» συνθηκών στις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων χρόνων, καθώς πιστοποίησαν το χάσμα που είχε διαμορφωθεί μεταξύ των νέων και του κατεστημένου νεοφιλελεύθερου πολιτικού συστήματος και έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για την ευθεία αμφισβήτησή του, κάτι που άρχισε να φαίνεται και στην κάλπη, ήδη από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και μετά.
Εκείνα όμως τα εξεγερμένα παιδιά του Δεκέμβρη δυστυχώς σήμερα είναι οι 30άριδες που βρίσκονται αντιμέτωποι με την οικονομική ανασφάλεια και τους χαμηλούς μισθούς παρά το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης τους, με το υψηλό κόστος στη στέγαση, με την ανασφάλεια της σταδιοδρομίας, με τη μετανάστευση στο εξωτερικό για καλύτερες ευκαιρίες και αξιοπρεπείς μισθούς, με την εργασιακή εξουθένωση, με την αυθαιρεσία, με τον αυταρχισμό, με τον φόβο, με την συντηρικοποίηση, με την μισαλλοδοξία, και με την ανοχή στον εκφασισμό.
Συνεπώς η 6η Δεκέμβρη δεν είναι ένα μνημόσυνο, είναι ημέρα σύμβολο κατά της αστυνομικής βίας ως εξουσίας σύμφυτη με την κρατική. Είναι η ζωντανή μνήμη της συλλογικής οργάνωσης που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα. Είναι η απόδειξη ότι η κοινωνική πρόοδος γεννιέται από την αμφισβήτηση. Είναι η υπόσχεση αγώνων να χτίσουμε την Ελλάδα της κοινωνικής ισονομίας και ισοπολιτείας, του σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των ίσων ευκαιριών και της κοινωνικής προστασίας για τον καθένα χωριστά και για όλους μαζί. Γιατί με βάση το σύνθημα – έκφραση που συνδέεται με τα γεγονότα: «ο Δεκέμβρης δεν είναι απάντηση είναι ερώτηση». Ερώτηση που παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ».
