Της Ειρήνης Παπουτσή
Παραμένει εδώ και χρόνια τέτοιες μέρες συνεπής στο ραντεβού της με τις γιορτές των Χριστουγέννων, με τη Φωτεινή Καλούδη, ψυχή του Δημοτικού Κουκλοθίασου Τιριτόμπα Κώστας Χατζηανδρέου – Σοφία Φουτζοπούλου, να δημιουργεί τις χειροποίητες φιγούρες της φάτνης 11 χρόνια τώρα, περιγράφοντας στη LarissaPress μια εμπειρία που δίνει χαρά σε μικρούς και μεγάλους, μα και τις δυνατές στιγμές που βίωσε στο παρελθόν.
«Ξέρετε, κάποτε στη Λάρισα, στην καρδιά της πόλης, υπήρχε μια φάτνη εντελώς… ανοιχτόκαρδη. Χωρίς τζάμια, χωρίς σύνορα, χωρίς κανένα “μην αγγίζετε”. Οι κούκλες τότε ήταν οι υπέροχες δημιουργίες της Σοφίας Φουτζοπούλου και του Κώστα Χατζηανδρέου: οι τρεις μάγοι με τα δώρα και την καμήλα τους, ο Ιωσήφ και η Μαρία σκυμμένη πάνω από τον μικρό νεογέννητο Ιησού.
Τα χρόνια πέρασαν, η Σοφία και ο Κώστας έφυγαν στους ουρανούς, μα η φάτνη στην πλατεία εξακολουθούσε να αποτελεί σημείο αναφοράς και… αναμνήσεων χιλιάδων επισκεπτών, που έσπευδαν για την καθιερωμένη φωτογραφία μπρος στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μονόδρομος λοιπόν η απόφαση και ως υπεύθυνη καλλιτεχνικού προγραμματισμού, επέλεξα να προσφέρω και εγώ με τη σειρά μου φροντίζοντας τις παλιές κούκλες της φάτνης του Τιριτόμπα και συντηρώντας αυτή την παράδοση», ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων.
«Τί να πρωτοθυμηθώ… Τις έχω δει να ταξιδεύουν πάνω σε φορτηγά, να στήνονται με χαρά μέσα στο κρύο, να κατεβαίνουν σε υπόγεια, να καίγονται στην πλατεία, να κλέβονται και να ξανακλέβονται, με την κούκλα του μικρού Ιησού να έχει ένα διάστημα την… τιμητική της: “Φωτεινή το μωρό”, άκουγα από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και γω να τρέχω να φτιάξω ένα νέο βρέφος. Και δεύτερο και τρίτο. Βλέπετε υπήρξε περίοδος που οι κλοπές διαδέχονταν η μία την άλλη και αν υπήρχε βραβείο “Πιο Παραγωγικός Κατασκευαστής Βρεφών” θα το έπαιρνα με διαφορά», περιγράφει γελώντας.
«Κάποτε ενημερώθηκα πως όλα στη φάτνη ήταν εντάξει ενώ δεν είχα τοποθετήσει ακόμη τη φιγούρα του νεογέννητου Χριστού. Κάποιος μας… πρόλαβε βλέπετε κάνοντας πλάκα! Κάποια άλλα Χριστούγεννα εντοπίστηκαν από την αστυνομία κλεμμένα “βρέφη” και δέχτηκα μήνυμα με φωτογραφίες: “Αναγνωρίζεις κάποιον από αυτούς;”. Είδα λοιπόν κλεμμένα “βρέφη” από φάτνες από όλη την Ελλάδα. Κάνεις δεν ήταν ο δικός μας, ο χειροποίητος».
Η φωνή της «σπάει» σα θυμάται τη χρονιά που η φάτνη κάηκε. Στάχτη οι κούκλες, μα σε μια αυθόρμητη και συμβολική κίνηση που συζητιόταν για καιρό τα… μανίκια σηκώθηκαν, οι σιδερένιες βάσεις, μαύρες από τη φωτιά, συλλέχθηκαν και το κάλεσμα ήταν γεγονός: Ελάτε να δώσουμε ξανά ζωή στη φάτνη της πόλης μας!
«Αυτό που ακολούθησε ήταν απίστευτο. Μέσα σε ένα μόνο πρωινό εκατοντάδες πολίτες βοήθησαν να στήσουμε καινούργιες κούκλες επάνω στις παλιές σιδερένιες καμένες βάσεις, για να δημιουργήσουμε όλοι μαζί τη φάτνη των πολιτών. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, παιδιά με χεράκια λερωμένα από κόλλα, γιαγιάδες που έλεγαν ιστορίες ενώ κλαίγανε, γονείς που δοκίμαζαν πρώτη φορά χαρτοπολτό και μαζί ο οίκος VatRima που έντυσε τις νέες φιγούρες. Μέσα σε λίγες ημέρες η φάτνη ξαναστήθηκε, ίσως με λίγο πιο… ασχημούτσικες κούκλες, αλλά φτιαγμένη από την αγάπη της πόλης».
Η κουβέντα μας φτάνει στο σήμερα, με τη Φωτεινή Καλούδη να στέκεται και στην περσινή πρωτοβουλία του Δήμου Λαρισαίων και της αντιδημαρχίας Πολιτισμού για ένα κάλεσμα γύρω από τη φάτνη, με μικρούς και μεγάλους να αναβιώνουν την παράδοση μιας φωτογραφίας μπρος της.
«Η φάτνη αλλάζει, εμείς αλλάζουμε, ο κόσμος αλλάζει. Μα κάτι μένει ίδιο, αμετακίνητο και σταθερό: Η ανάγκη του κόσμου να σταθεί μπροστά σε μια ιστορία αγάπης και ελπίδας. Και όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη, όσο τα παιδικά μάτια θα λάμπουν μπροστά στη φάτνη, όσο η πόλη θα ενώνεται γύρω από μια ξύλινη παράγκα κι ένα μωρό που ξαναγεννιέται κάθε χρόνο η φάτνη της Λάρισας θα ζει και θα μας θυμίζει ότι το θαύμα το φτιάχνουμε εμείς», ολοκληρώνει, με την καρδιά της να έχει από ώρα επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς.
«Πες μου πως η φάτνη είναι στη θέση της!», ήταν βλέπετε το πρώτο που εισέπραξα από την άλλη άκρη της γραμμής σαν την κάλεσα για τούτη την κουβέντα…
