Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
«Μα είναι δυνατόν ένας πολιτικός, 74 ετών, ο οποίος βιώνει τον απόλυτο ανθρώπινο πόνο έχοντας χάσει την κόρη του και ο οποίος ευτύχησε να κυβερνήσει την χώρα, φτάνοντας δηλαδή στο ανώτερο αξίωμα, να θέλει τώρα να ιδρύσει κόμμα για να σώσει (ξανά) την Ελλάδα;»
Στις παραπάνω γραμμές συμπυκνώνεται -εν πολλοίς- η κριτική που ασκείται στον Αντώνη Σαμαρά μετά την κυριακάτικη τηλεοπτική του συνέντευξη. «Πολιτικοί κύκλοι», «εξαπτέρυγα» του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, δημοσιογράφοι, αριστερόστροφοι αλλά και δεξιόστροφοι δημοσιολογούντες, καθηγητές αλλά και χιλιάδες πολίτες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έσπευσαν να πάρουν θέση στα όσα υποστήριξε ο πρώην Πρωθυπουργός.
Ας αναστρέψουμε όμως για λίγο τη λογική σειρά του επιχειρήματος.
Γιατί ένας πολιτικός, 74 ετών, ο οποίος βιώνει τον απόλυτο ανθρώπινο πόνο έχοντας χάσει την κόρη του και ο οποίος ευτύχησε να κυβερνήσει την χώρα, φτάνοντας δηλαδή στο ανώτερο αξίωμα, και ο οποίος θέλει τώρα να ιδρύσει κόμμα για να.. σώσει (ξανά) την Ελλάδα, σηκώνει τόσο θόρυβο;
Γιατί όλοι σχεδόν σπεύδουν να αποδομήσουν ή να επικροτήσουν τα όσα επισημαίνει;
Γιατί, με πιο απλά λόγια, όλοι σχεδόν νιώθουν την ανάγκη να τοποθετηθούν στα όσα είπε και δεν τον προσπερνούν αδιάφοροι;
Βουτιά στο παρελθόν.
Ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχθηκε βουλευτής στα 26 του χρόνια, κρατώντας, αν δεν κάνω λάθος, μέχρι και σήμερα το ρεκόρ αυτό, του νεότερου δηλαδή βουλευτή στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Με αστική καταγωγή και εξαιρετικές σπουδές κατάφερε να αφήσει ηχηρό αποτύπωμα στο πολιτικό του διάβα, αποδεικνύοντας πως ο χαρακτήρας και η διαδρομή του ταιριάζουν περισσότερο σε μυθιστορηματικό ήρωα, παρά σε πολιτικό. Ο νεότερος βουλευτής, ο νεότερος υπουργός Εξωτερικών, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της συντηρητικής παράταξης όταν θα ερχόταν η ώρα, δεν δίστασε να τα κάνει όλα τούμπα και να ακολουθήσει τον δικό του (πολιτικό) δρόμο. Ο δρόμος αυτός οδήγησε στην έρημο. Ανέβηκε τις ανηφόρες, διάβηκε την έρημο, επέστρεψε στην πολιτική όαση. Ο άλλοτε ξεχασμένος απ’ όλους πολιτικός αστέρας κατάφερε να πραγματοποιήσει το συγκλονιστικότερο come back στην ελληνική πολιτική, φτάνοντας στο Μέγαρο Μαξίμου.
Φυσικά τα όσα περιγράφονται σε ελάχιστες γραμμές δεν μπορούν να αποδώσουν σε καμία περίπτωση τα όσα πραγματικά συνέβησαν. Μια διαδρομή γεμάτη επιτυχίες και αποτυχίες, λάθη και πάθη, νίκες και ήττες. Λογικό η διαδρομή αυτή να προκαλεί, όπως και ο ίδιος. Ακόμα πιο λογικό να διαθέτει πλέον πιστούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς σε ολόκληρη τη χώρα. Ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να πέσουν γι’ αυτόν στη φωτιά –έστω κι αν είναι 74 ετών- αλλά και ανθρώπους που είναι έτοιμοι να «οπλίσουν» σημαδεύοντας τον σε κάθε λέξη που θα εκστομίσει.
Το πιο «φυσιολογικό» για μια μερίδα του κόσμου θα ήταν ο Αντώνης Σαμαράς να παραμείνει κάπου κλεισμένος, θρηνώντας την κόρη του, αποφεύγοντας κάθε δημόσια, πολιτική, αναφορά. Να κρατήσει ως προσωπικό του φυλακτό την Πρωθυπουργία του στα πιο ταραγμένα χρόνια της Μεταπολίτευσης, να γράψει ενδεχομένως κι αυτός τα απομνημονεύματά του και να περιμένει να τον κρίνει η ιστορία.
Το λάθος που κάνουν όλοι οι παραπάνω είναι πως δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι αν όχι ο τελευταίος, σίγουρα πάντως από τους τελευταίους εν Ελλάδι πολιτικούς, που ζουν και αναπνέουν πολιτικά. Είναι ένα καθαρόαιμο πολιτικό ον. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε να επιλέξει τον «φυσιολογικό δρόμο» που βλέπουν οι πολλοί.
Δεν έχει καμία σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του.
Δεν έχει καμία σημασία αν πιστεύεις στα όσα εκείνος πιστεύει.
Δεν έχει καμία σημασία αν οι πεποιθήσεις σου ταυτίζονται με τις δικές του.
Τελικά, ίσως δεν έχει καμία σημασία αν ο ίδιος θα κάνει νέο κόμμα ή όχι.
Ο Σαμαράς με την πρόσφατη συνέντευξη επανακαθορίζει πολιτικά τον χώρο της Δεξιάς. Προσπαθεί να τον ορίσει εκ νέου. «Εκ νέου» όσον αφορά την ηγεσία και την παράταξη της ΝΔ, γιατί ο ίδιος αυτά που λέει τώρα, πρέσβευε μισόν αιώνα. Απλά τώρα ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης τείνει δεξιόστροφα.
Καλό είναι αυτό ή κακό;
Η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει έτσι κι αλλιώς παντού.
Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην γίνει και στην χώρα μας.
Η μάχη των ιδεών δεν έβλαψε ποτέ τον κόσμο μας. Αντιθέτως τον πήγε πιο μπροστά
Ωστόσο, στο σημείο αυτό, αρχίζει και σχηματοποιείται ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το πρόβλημα του δεν είναι αν κάνει κόμμα ο Σαμαράς. Αυτό είναι πρόβλημα αριθμητικής τάξεως. Το πρόβλημά του είναι πως ακόμα και αν ο Σαμαράς δεν κάνει κόμμα, τα όσα ο ίδιος έθεσε ως πολιτική ατζέντα θα είναι πάνω στο τραπέζι, με πιο ηχηρή φωνή στις επόμενες εκλογές. Μια δεξιά ολοκληρωμένη φωνή αντίθετη στη φωνή του προέδρου της ΝΔ.
Το να αναμετριέσαι με έναν πολιτικό ίσως είναι εύκολο. Ίσως είναι δύσκολο.
Το να αναμετριέσαι όμως με ιδέες είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Και αυτή την αναμέτρηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα την αποφύγει.
Είτε έχοντας τον Σαμαρά απέναντι, είτε όχι.
Αν «διαβάσει» σωστά τον πρώην Πρωθυπουργό θα πρέπει να απαντήσει ο ίδιος σε μια και μόνο ερώτηση:
Αν όχι ο Σαμαράς, τότε ποιος;
