Της Ειρήνης Παπουτσή
ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας // LarissaPress
Έκανε πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου 2025, με την καλλιτεχνική πρόταση της Παιδικής – Εφηβικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου και τον Αλέξανδρο Νικόλαο Μπαλαμώτη, που υπογράφει κείμενο και σκηνοθεσία της παράστασης Πριγκίπισσα Καράμπου, να «ταξιδεύουν» μικρούς και μεγάλους στην Αγγλία των αρχών του 19ου αιώνα, ξετυλίγοντας το κουβάρι μιας απίθανης μα αληθινής ιστορίας, συναρπάζοντας και ενώνοντας γενιές.
Άραγε πώς υποδέχτηκε το κοινό την παράσταση, ποια η καλλιτεχνική πρόκληση ενός κειμένου που γράφτηκε σήμερα αλλά και πόσο μπορεί να αγγίξει το σύγχρονο παιδί και έφηβο μια ιστορία που εκτυλίσσεται στα 1817 ήταν κάποια από τα ερωτήματα που θέσαμε έχοντας απέναντί μας δύο εκ των πρωταγωνιστών της, με την Αλίκη Τσάκου και τον Δημήτρη Παπαβασιλείου να μιλούν στη LarissaPress για ένα έργο που δουλεύτηκε με κινηματογραφική ροή και ένα θέατρο, που συμπληρώνοντας 50 χρόνια ζωής, κρατά τις ρίζες του έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στο σύγχρονο.
«Παιδική Σκηνή και παιδικό θέατρο δε σημαίνει ότι απευθυνόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως “κουτά”. Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, που παρακολούθησαν την παράσταση διαπίστωσαν πως αυτή δουλεύτηκε σα να’ ναι κινηματογραφικό έργο», συμφωνούν, περιγράφοντας το μεγάλο ενδιαφέρον και την ενεργή συμμετοχή του κοινού, αλλά και ένα έργο που βοηθά στο να πιστέψει κανείς στον εαυτό του, να πατήσει στα πόδια του, θίγοντας ταυτόχρονα ζητήματα που απασχολούν όλους, όπως ο ρατσισμός ή η καταπίεση, πάντα με προσοχή και σεβασμό, μα δίχως να αντιμετωπίζεται το παιδί ως “μωρό”.
Ενθουσιασμένος για την πρώτη του συνεργασία με το Θεσσαλικό Θέατρο ο Δημήτρης Παπαβασιλείου, μας μιλά με θέρμη για όλους τους συντελεστές, αλλά και για ένα θέατρο που βρίσκεται σε τροχιά σπουδαίων πραγμάτων και παραγωγών, κρατάει τις ρίζες του και ταυτόχρονα στρέφει το βλέμμα στο σύγχρονο και στο μέλλον.
«Δεν είναι λίγες οι φορές που μαζί με την τεχνολογία έρχεται και η απομόνωση. Δύσκολη η επικοινωνία», σχολιάζουμε, με την Αλίκη Τσάκου να… εξεγείρεται καλλιτεχνικά: «Εκτιμώ πως η Τέχνη δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα. Με σωστή χρήση της τεχνολογίας λοιπόν θα έλεγα πως το κοινό καταλήγει να βρίσκεται σε ένα ευχάριστο… σοκ!», αντιδρά, ενώ στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο συνάδελφός της.
«Είμαι σαφώς υπέρ της τεχνολογίας και της σωστής χρήσης της. Άλλωστε η ζωή είναι πολύχρωμη και το θέατρο ούτε χρειάζεται μα ούτε και έχει λόγο να την ακυρώσει, μπορούν άνετα να συνυπάρξουν. Θαρρώ πως η παράσταση αποτελεί ένα καλό αντιστάθμισμα στο ατέρμονο “σκρολάρισμα”, καθώς επαναφέρει τον θεατή σε μια αυτοτέλεια, ακονίζοντας συναισθήματα και ενσυναίσθηση».
«Και η καλλιτεχνική… αγωνία για ένα έργο που ανεβαίνει στην σκηνή για πρώτη φορά;», τους ρωτώ: «Το θέατρο είναι ένα. Βασικές διαφορές υπάρχουν στην προσέγγιση για τον δημιουργό ή τον σκηνοθέτη, οπότε σε ένα καινούργιο κείμενο – και μέχρι να δουλευτεί – αντιμετωπίζω πάντα την ίδια δυσκολία», περιγράφει η Αλίκη Τσάκου, με τον Δημήτρη Παπαβασιλείου να αναφέρεται σε μια «γλυκιά ελευθερία», αυτή των ανοιχτών και διαθέσιμων επιλογών.
«Υπήρξε δυσκολία για μένα, αυτή ακριβώς που προέκυψε από τη γλυκιά ελευθερία των επιλογών. Χάνεις υπέροχα την ισορροπία σου μέχρι να το επικοινωνήσεις με ειλικρινή τρόπο στην σκηνή», θα προσθέσει γελώντας.
Έργο γραμμένο με αφορμή τα 50χρονα του «Θεσσαλικού» η Πριγκίπισσα Καράμπου, με τους συνομιλητές μας να σχολιάζουν κλείνοντας όχι μόνο την πορεία μα και τα… προσεχώς του, με την Αλίκη Τσάκου να στέκεται στην προσφορά του καλλιτεχνικού διευθυντή, Ορέστη Τάτση, μα και της προκατόχου του, Κυριακής Σπανού.
«Στις μέρες μας ο Ορέστης Τάτσης και η Κυριακή Σπανού δημιούργησαν ένα θέατρο με εξωστρέφεια. Εύχομαι λοιπόν το θέατρο να συνεχίσει να παράγει καλλιτεχνικά και να δουλεύουν σ’ αυτό όλο και περισσότεροι νέοι και σημαντικοί ηθοποιοί, όπως ο Δημήτρης Παπαβασιλείου, η Φωτεινή Καρακώστα και η Γρηγορία Οικονομάκη και όχι… χομπίστες. Ίσως, σε ένα άλλο σύμπαν, να γίνει και μια Δραματική Σχολή».
«Είναι βαθιά η συγκίνησή μου για την πρώτη μας συνεργασία. Το να υπάρχει αυτός ο “σταθμός” ήταν ευτυχές γεγονός. Το Θεσσαλικό Θέατρο βρίσκεται σε τροχιά ανόδου και εξωστρέφειας και έχει δρόμο μπροστά του. Άλλωστε, η αντίσταση από τους ανθρώπους του αποτελεί και την ουσιαστικότερη μορφή αγάπης για την ίδια την Τέχνη και τον τόπο», ολοκληρώνει ο Δημήτρης Παπαβασιλείου.
