Δύο ποιητές διαφορετικών γενεών, ο Γιώργος Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Αγγελής, καταθέτουν τη δική τους οπτική για τη συμβολή του Διονύση Σαββόπουλου στην ελληνική μουσική και πολιτιστική σκηνή. Μέσα από τις σκέψεις τους αναδεικνύεται η ποιητική διάσταση του έργου του Σαββόπουλου, που επηρέασε βαθιά τόσο το κοινό όσο και τους ίδιους.
Ο Γιώργος Μαρκόπουλος ανατρέχει στο 1966, όταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Σαββόπουλου μέσω του δίσκου “Φορτηγό”. Όπως σημειώνει, η εμπειρία αυτή ήταν πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα θετική, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στη σκέψη και στα συναισθήματά του.
Κατά τον Μαρκόπουλο, το έργο του Σαββόπουλου χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία και ξεχωριστή δυναμική. Η σύνδεση μουσικής και ποίησης είναι τόσο ισχυρή, ώστε τα δύο στοιχεία γίνονται αδιαχώριστα. Επιπλέον, το περιεχόμενο των τραγουδιών του είχε σημαντικό αντίκτυπο στους νέους, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν κοινωνικά αδιέξοδα.
Ο ίδιος επισημαίνει ότι ο Σαββόπουλος υπήρξε δημιουργός-φαινόμενο, με χαρισματική παρουσία στη μουσική και πνευματική ζωή. Ήταν εκείνος που κατάφερε να ενώσει αρμονικά την ελληνική λαϊκή μουσική με ξένα μουσικά ρεύματα, όπως η ποπ και η ροκ.
Ο Δημήτρης Αγγελής υπογραμμίζει πως ο Διονύσης Σαββόπουλος σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής για το ελληνικό τραγούδι. Ήταν ο δημιουργός που έδωσε πολιτικό λόγο στο τραγούδι και αποτύπωσε ποιητικά μια ολόκληρη εποχή, με έργα όπως το “Φορτηγό”, ο “Μπάλλος”, το “Βρώμικο ψωμί” και το “Happy day”.
Η προσέγγισή του χαρακτηρίζεται από τρυφερότητα αλλά και από ειλικρινή αντιπαράθεση με κοινωνικές συμβάσεις. Ο Αγγελής σημειώνει πως ο Σαββόπουλος δεν δίστασε να ασκήσει κριτική και να προκαλέσει, ακόμη κι αν αυτό δεν ήταν πάντα αρεστό.
Ο θάνατος του Σαββόπουλου, σύμφωνα με τον Αγγελή, αποτελεί εθνικό πένθος. Ο ποιητής-τραγουδοποιός καθόρισε την καλλιτεχνική ταυτότητα των μεταγενέστερων γενεών και συνέβαλε στη διαμόρφωση της δημόσιας έκφρασης και του πολιτισμού. Η απουσία του αφήνει ένα σημαντικό κενό στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
