Γράφει η Δρ Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη, Διοικήτρια Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
Μια γυναίκα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Δεν είναι εύκολο. Το σκέφτεται μέρες, το αναβάλλει, το θυμάται πάλι το βράδυ. Έχει ακούσει για την αυτοεξέταση, ξέρει πόσο σημαντική είναι, όμως πάντα τη συνοδεύει ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι. Τι θα γίνει αν βρει κάτι; Τι θα κάνει μετά; Παρ’ όλα αυτά, σηκώνει το χέρι και αρχίζει γιατί μέσα της ξέρει πως αυτή η απλή πράξη μπορεί να της σώσει τη ζωή.
Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μια άγνωστη ιστορία. Είναι η μητέρα που χαμογέλασε με κουράγιο, η φίλη που δεν μίλησε ποτέ για τον φόβο της, η γυναίκα που νόμιζε πως «δε θα τύχει σε μένα». Κι όμως, τύχαινε και τυχαίνει κάθε μέρα, σε χιλιάδες γυναίκες που δίνουν τη μάχη τους σιωπηλά, με αξιοπρέπεια.
Είναι μια διαδρομή γεμάτη φόβο, αγωνία, αλλά και γενναιότητα. Είναι οι στιγμές σιωπής που γεμίζουν από σκέψεις και η προσπάθεια να σταθείς όρθια όταν όλα γύρω αλλάζουν. Είναι το βλέμμα μιας γυναίκας που μαθαίνει να μετρά τη ζωή αλλιώς. Να ανακαλύπτει μέσα από τον πόνο τη δύναμη, και μέσα από τη δοκιμασία, την αξία του να ζεις.
Ως ιατρός έχω δει πολλές φορές τη διαδρομή αυτών των γυναικών. Τις έχω δει να μπαίνουν φοβισμένες και να φεύγουν αποφασισμένες. Να μιλούν για τη ζωή με τρόπο που σε κάνει να σωπαίνεις. Γιατί μέσα από τον πόνο, συχνά γεννιέται η πιο καθαρή μορφή ελπίδας.
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού είναι μια ευκαιρία να σπάσουμε τη σιωπή που συχνά τυλίγει τη λέξη «καρκίνος» με φόβο και ντροπή. Είναι μια στιγμή να σταθούμε με σεβασμό απέναντι στη γυναίκα που έμαθε να αγκαλιάζει τον εαυτό της μέσα από τον πόνο.Είναι ένα κάλεσμα να φροντίσουμε τον εαυτό μας, να προλάβουμε, να αγαπήσουμε το σώμα μας όχι για την εικόνα του, αλλά για την ιστορία που κουβαλά.
Η πρόληψη δεν είναι φόβος , είναι ευθύνη, είναι αυτοσεβασμός, είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας. Η πρόληψη δεν ξεκινά μόνο από τον υπέρηχο ή τη μαστογραφία, αλλά από τη γνώση, τη συζήτηση, την αποδοχή ότι το σώμα μας μάς μιλά κι εμείς οφείλουμε να το ακούμε.
Η αυτοεξέταση κάθε μήνα, ο τακτικός υπέρηχος, η μαστογραφία μετά τα 40 δεν είναι αγγαρείες. Είναι μικρές πράξεις πίστης στη ζωή. Είναι η στιγμή που μια γυναίκα αποφασίζει να σταθεί απέναντι στον φόβο και να τον κοιτάξει στα μάτια. Γιατί ο καρκίνος του μαστού, όταν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.
Η ασθένεια μπορεί να δοκιμάζει το σώμα, αλλά αποκαλύπτει το μεγαλείο της ψυχής. Μέσα στις μέρες της κόπωσης, μέσα στην απώλεια των μαλλιών, γεννιέται μια νέα μορφή ομορφιάς , η ομορφιά της γενναιότητας, της επιμονής, της πίστης στη ζωή. Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι στίγμα. Είναι μάθημα δύναμης, είναι η απόδειξη πως η θηλυκότητα δεν χάνεται με τις ουλές, μεταμορφώνεται σε ζωή.
Κι αν εκείνη η γυναίκα, μπροστά στον καθρέφτη, μπορούσε να πει κάτι σε κάθε άλλη, θα ήταν αυτό: «Μην φοβάσαι να αγγίξεις το στήθος σου. Να φοβάσαι μόνο να το ξεχάσεις.»Γιατί ο καρκίνος του μαστού δεν νικιέται μόνο στα χειρουργεία και στα φάρμακα. Νικιέται πρώτα στην απόφαση να μην αγνοήσεις τον εαυτό σου. Κάθε ροζ κορδέλα είναι ιστορία, είναι υπόσχεση, είναι φωνή που λέει «Μη φοβάσαι». Γιατί η μάχη αυτή δεν δίνεται μόνη. Δίνεται από κάθε γυναίκα που στηρίζει, που προλαμβάνει, που μιλά.
Κι όταν μια γυναίκα, μετά από όλα, ξανακοιταχτεί στον καθρέφτη, δεν βλέπει πια την ουλή, βλέπει τη δύναμη που απέκτησε, τη διαδρομή που δεν τη λύγισε. Ξέρει πια πως η νίκη δεν είναι μόνο να γιατρευτεί ,είναι να σταθεί ξανά όρθια και να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια, με την ίδια γενναιότητα που την έκανε να κοιτάξει τον καθρέφτη εκείνη την πρώτη φορά.
