Γράφει η Σοφία Παπανικολάου
Μέσα στις τόσες θλιβερές ειδήσεις που διαβάζω και βλέπω καθημερινά, προσπαθώ στο τέλος της κάθε μέρας να κρατήσω κάτι φωτεινό, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο! κάτι απλό αλλά ουσιαστικό, που εμπνέει, ανακουφίζει, χαρίζει χαμόγελο αλλά και ελπίδα ότι το καλό πάντα βρίσκει…τρόπο να υπερισχύει!
Χθες αναπόλησα μια απλή, υπέροχη στιγμή του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος που έχει ουσιαστική αλλά και συμβολική αξία, ιδιαίτερα στις μέρες μας που συνήθως…βασιλεύει! η αδιαφορία, ο ατομικισμός και ο ωχαδερφισμός για τον συνάνθρωπό μας…
Πριν λίγα χρόνια θυμάμαι ότι καθώς ανέβαινα τις πολυάριθμες σκάλες (όχι τις κυλιόμενες) σε έναν σταθμό του Μετρό, παρατήρησα μια ηλικιωμένη κυρία που κουβαλούσε με πολύ μεγάλη δυσκολία μία βαριά βαλίτσα, άγνωστο γιατί δεν είχε προτιμήσει για να εξυπηρετηθεί καλύτερα τις κυλιόμενες σκάλες που λειτουργούσαν κανονικά…
Ανέβηκα λίγα σκαλιά παραπάνω και μετά σταμάτησα και κοίταξα πίσω να δω πως…πήγαινε με την δύσκολη ανάβασή της κι αν χρειαζόταν κάποια βοήθεια. Δυσκολευόταν πολύ και είχε…κολλήσει αρκετά σκαλιά πιο κάτω! Αμέσως άρχισα να κατεβαίνω για να της προσφέρω βοήθεια να κουβαλήσει πιο εύκολα τη βαλίτσα. Υπήρχαν πολλοί που ανέβαιναν εκείνη την ώρα τις σκάλες και αναρωτήθηκα αν ήμουν η μόνη που ένιωσε την ανάγκη να προσφέρει την ελάχιστη, αυτονόητη βοήθεια στην ηλικιωμένη γυναίκα…
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη…νοερή μου σκέψη και είδα έναν νεαρό να κατεβαίνει…αστραπιαία πρώτος εκείνος και να της λέει “θέλετε κάποια βοήθεια”; Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά και δέχτηκε με ανακούφιση και χαρά τη βοήθεια που της προσφέρθηκε ξαφνικά από έναν άγνωστο…
Αισθάνθηκα βαθιά ανακούφιση και συγκίνηση για το ότι έστω και ένας! που ανέβαινε εκείνη τη στιγμή τις πολυάριθμες σκάλες είχε νιώσει την ανάγκη να γυρίσει πίσω και να βοηθήσει έμπρακτα. Αυτό
που…μουρμούρισα νοερά μέσα μου και το θυμάμαι ολοκάθαρα μέχρι σήμερα ήταν ότι “ευτυχώς υπήρξε κάποιος που ένιωσε το ίδιο συναίσθημα”! είχε σπεύσει ο μεγαλόψυχος εκείνος νεαρός άνδρας να συνδράμει σε αντίθεση με τους υπόλοιπους – δεκάδες – συνανθρώπους μας που έτυχε και ανέβαιναν την ίδια στιγμή τις πολυάριθμες σκάλες…
Ο νεαρός αυτός ήταν εκείνη τη μέρα η… λαμπρή εξαίρεση που προσέφερε καλοπροαίρετα και αφειδώς την πολύτιμη – αν και απλή – βοήθειά του σε μια ηλικιωμένη, άγνωστη για εκείνον, γυναίκα από σεβασμό και ευαισθησία! θυμάμαι ακόμη την ευγενική μορφή του να κατεβαίνει πρόθυμα τις σκάλες σαν να έβλεπε τη δική του γιαγιά και αισθάνομαι ότι τελικά αυτές είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις που δίνουν βαθύτερο νόημα, ελπίδα και έμπνευση στην καθημερινότητά μας!
