Πέθανε σε ηλικία 80 ετών ο ηθοποιός Άλκης Γιαννακάς.
Τη δυσάρεστη είδηση επιβεβαίωσε η σύντροφός του, μιλώντας στο Πρωινό του ΑΝΤ1, αναφέροντας παράλληλα ότι η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη.
Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου του 1945 και έγινε ιδιαιτέρως γνωστός από τις ταινίες «Ένας ντελικανής» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη».
Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς — ένας ηθοποιός που έμεινε στην ιστορία ως ενσάρκωση του «κακού παιδιού με γοητεία» — διακρίθηκε σε μια περίοδο όπου ο ελληνικός κινηματογράφος έκανε τα πρώτα του βήματα στην ανοικοδόμηση των εικόνων και των μύθων στη μεταπολεμική πραγματικότητα.
Γεννημένος στις 28 Μαρτίου 1945 στην Αθήνα, ο Γιαννακάς ξεχώρισε από νωρίς μέσα από ρόλους όπως στο «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» και «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας».
Εκεί υιοθέτησε το σκληρό, σχεδόν μυθικό προφίλ — έναν κινηματογραφικό «κακό» που δεν φοβόταν να πατήσει στη σκοτεινή πλευρά — και δημιούργησε εικόνα που άγγιξε το φαντασιακό ενός κοινού έτοιμου για αντιήρωες.
Στην καριέρα του η συμμετοχή του εκτείνεται πάνω σε δεκαετίες: από τη δεκαετία του 1960 έως τα ’80s και μετά. Στην ταινιογραφία του συναντάμε τίτλους όπως Ένας ντελικανής (1963), Μονεμβασιά (1964), Η ταξιτζού (1970) και σειρά από κοινωνικές δραματικές παραγωγές που αντανακλούσαν τα κοινωνικά πάθη και τις διαδρομές της νεότερης Ελλάδας.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της πορείας του είναι η ιδιότητα του να παίζει διαρκώς αυτό το όριο ανάμεσα στην ομορφιά και τον κίνδυνο — ένας «κακός» που δεν απωθεί, αλλά γοητεύει. Όπως γράφουν σε βιογραφικά αφιερώματα, του αποδίδουν τον τίτλο «ο πιο όμορφος κακός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου».
Παρά τη λάμψη που άφησε στις οθόνες, ο Γιαννακάς σταδιακά απομακρύνθηκε από την προβολή και τον θόρυβο. Σύμφωνα με πληροφορίες, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αποσύρθηκε από το θέατρο.
Η πορεία του Άλκη Γιαννακά είναι χαρακτηριστική για μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος πλάθονταν μέσα από αντιθέσεις, υπερβολές και συμβολισμούς — και αυτός ο ηθοποιός υπήρξε ένας ζωντανός, έντονος «μύθος» μέσα σ’ αυτούς τους καθρέφτες της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας.
