Στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» του Mega, μίλησε αποκλειστικά ο Νίκος Πλακιάς, ο οποίος έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
Δύο χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία, η οικογένεια Πλακιά εξακολουθεί να ζει με το βαθύ κενό που άφησε πίσω της η απώλεια της Χρύσας, της Θώμης και της Αναστασίας. Ο τραγικός πατέρας περιέγραψε το πένθος της οικογένειας και τον διαρκή αγώνα τους για δικαίωση.
«Η διαχείριση ήταν δύσκολη. Δεν είχαμε καταλάβει τι είχε συμβεί. Σιγά σιγά όταν καταλάβαμε, βιώσαμε το απόλυτο κενό. Δεν είχαμε το κουράγιο να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας. Έψαχνα να δω αν τα παιδιά μας χρειάζονταν, αν φώναξαν ‘μπαμπά’, ‘μαμά’ και δεν ήμουν εκεί να τα βοηθήσω. Αυτό με έτρωγε».
Ο ίδιος τόνισε ότι το δυστύχημα δεν ήταν μια μοιραία στιγμή, αλλά αποτέλεσμα συστημικών ευθυνών: «Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα. Τα παιδιά μας μας άφησαν στοιχεία για να δικάσουμε. Ο αριθμός τρία στην οικογένειά μας ακόμα με τρομάζει. Δεν σκέφτομαι τρία, σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά ήταν ένα. Μαζί ήρθαν στη ζωή, αγκαλιά έφυγαν».
Η οργή του παραμένει άσβεστη: «Νιώθω μίσος για όλους τους υπεύθυνους. Έχω πολύ μίσος, δεν μπορώ να διανοηθώ τον τρόπο με τον οποίον χάσαμε τρία παιδιά. Η λέξη πλημμέλημα δεν πρέπει να υπάρχει στην υπόθεση των Τεμπών, αλλά κακούργημα. Και από τον Καραμανλή, τον Τριαντόπουλο μέχρι τον σταθμάρχη. Και ο πρωθυπουργός πρέπει να λογοδοτήσει. Εδώ και 1,5 χρόνο κάνω ένα ερώτημα: εκείνο το βράδυ ο πρωθυπουργός ενημερωνόταν, ναι ή όχι; Γιατί δεν απαντάει;».
Αναφερόμενος στην απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, υπογράμμισε ότι συγκλόνισε το σύστημα:
«Δεν πήγα στον Πάνο Ρούτσι, γιατί φοβόμουν ότι θα κάνω κακό αντί για καλό. Ήταν μία απόφαση του Πάνου, δεν μπορεί να την καπηλευτεί κανένας άλλος. Δυστυχώς, τα καπήλευσαν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Είδα έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ταρακουνήσει το σύστημα».
Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την στάση του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ενώ μίλησε με συγκίνηση για τη Μαρία Καρυστιανού: «Πάντα θα κάνω μία αγκαλιά στη Μαρία Καρυστιανού. Είναι η μάνα που έχασε το παιδί της. Δεν μπορώ να ακυρώσω τη Μαρία, όταν ήταν η πρώτη που πήγε στο σημείο μηδέν και έδειξε με το δάχτυλο και ρώτησε ποιος το έκανε».
Με βαθιά συναισθηματική φόρτιση, θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στα κορίτσια του:
«Είχα δώσει μία υπόσχεση στα κορίτσια, ότι δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα. Δεν την κράτησα. Από μικρά τα αγκάλιαζα και έλεγα ‘δεν θα πάθετε τίποτα’. Δεν την κράτησα την υπόσχεση. Μου έφυγαν μέσα από τα χέρια, αυτό δεν θα το συγχωρήσω».
Μιλώντας για τη δικαστική διαδικασία, εξέφρασε με σαφήνεια το συναίσθημά του: «Εάν ακούσω στο δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος και για πλημμέλημα, θα βάλω τα οστά των παιδιών μου στην έδρα και θα πω ‘ορίστε, θα σας δικάσουν τα παιδιά μου’ και θα φύγω».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στην αβάσταχτη καθημερινότητα της απουσίας: «Πως να συνηθιστεί το άδειο δωμάτιο; Όταν μπαίνω στο σπίτι μέσα κοιτάω τα κρεβάτια τα άδεια. Πως να συνηθίσω αυτή την εικόνα; Τα παιδιά μου είναι κάπου μακριά, θα τα δω, ο χρόνος περνάει. Μία μέρα πιο κοντά σε αυτές. Να τις δω, να τις σφίξω 5-10 λεπτά στην αγκαλιά μου. Δεν πρόλαβα να τους πω πόσο τις αγαπούσαμε».
