Στη Σκιάθο πραγματοποιείται σήμερα η ημερίδα της ΠΕΔ Θεσσαλίας με θέμα «Τοπική Αυτοδιοίκηση και ΟΔΥΘ: Μαζί για τη βιώσιμη διαχείριση των υδατικών πόρων».
Στην εκδήλωση παρευρίσκεται και ο Δήμαρχος Τυρνάβου Στέλιος Τσικριτσής, ο οποίος στην τοποθέτησή του ξεκαθάρισε ότι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι δεν ευθύνονται για τη λειψυδρία και δεν μπορεί να τους επιρρίπτονται ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί.
Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση του Δημάρχου Τυρνάβου:
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ
Το θέμα για το οποίο συζητάμε σήμερα, θα πρέπει να ξεκινάει από την εξής αφετηρία: τι είναι το νερό. Είναι κοινωνικό αγαθό ή είναι εμπόρευμα;
Το νερό δεν είναι πολυτέλεια, είναι βασικό αγαθό για τη ζωή, για την υγεία, για την παραγωγή, για τον πολιτισμό μας. Όμως στη χώρα μας και ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, βιώνουμε εδώ και δεκαετίες τις συνέπειες μιας πολιτικής που το αντιμετωπίζει όχι ως κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ως πεδίο κερδοφορίας.
Τα τελευταία χρόνια το είδαμε αυτό με τον πιο δραματικό τρόπο. Οι πλημμύρες στη Θεσσαλία το 2020 και το 2023 σάρωσαν ολόκληρες περιοχές.
Εκατοντάδες σπίτια κατέρρευσαν ή έμειναν ακατάλληλα, χιλιάδες νοικοκυριά βρέθηκαν κυριολεκτικά στον δρόμο, χωράφια που έδιναν το ψωμί χιλιάδων αγροτικών οικογενειών καταστράφηκαν ολοσχερώς, ζώα πνίγηκαν, οδικά δίκτυα, γέφυρες, σχολεία, νοσοκομεία βυθίστηκαν στη λάσπη. Η εικόνα μιας από τις πιο παραγωγικές περιοχές της χώρας να μετατρέπεται σε λίμνη είναι ανεξίτηλη.
Αλλά ας το πούμε καθαρά: δεν ήταν «φυσικό φαινόμενο» που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Δεν ήταν μια «ατυχία». Ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που διαχρονικά — από όλες τις κυβερνήσεις — άφησε την περιοχή ανοχύρωτη.
Χρόνια ολόκληρα ακούμε για έργα που χρειάζονται: φράγματα, ταμιευτήρες, δίκτυα απορροής, έργα συγκράτησης και εμπλουτισμού των υδροφορέων. Έργα που θα μπορούσαν να μειώσουν τις καταστροφές από πλημμύρες και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν το χρόνιο υδατικό έλλειμμα της Θεσσαλίας.
Όμως αυτά τα έργα είτε μένουν στα χαρτιά είτε προχωρούν με ρυθμούς χελώνας. Γιατί; Γιατί κρίνονται «μη βιώσιμα» από την άποψη της κερδοφορίας. Γιατί δεν αποφέρουν άμεσο κέρδος σε εργολάβους και επενδυτές.
Κι έτσι, τη μια χρονιά πνιγόμαστε, την άλλη διψάμε. Από τη μια οι αγρότες δεν βρίσκουν νερό να ποτίσουν, αναγκάζονται να αντλούν από γεωτρήσεις σε τεράστια βάθη, καταστρέφοντας τον υδροφόρο ορίζοντα και αυξάνοντας το κόστος. Από την άλλη, μια νεροποντή αρκεί για να πλημμυρίσει ολόκληρος ο κάμπος, με ανυπολόγιστες ζημιές. Είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι λείπει ο ενιαίος, επιστημονικά τεκμηριωμένος σχεδιασμός που θα αξιοποιήσει το νερό ως πηγή ζωής και όχι ως εμπόρευμα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχονται πάνω στη λάσπη στην κυριολεξία τα λεγόμενα «σχέδια ανασυγκρότησης». Σχέδια που παρουσιάζονται με βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «πράσινη μετάβαση» και «ανθεκτικότητα», αλλά στην πράξη έχουν στόχο να ανοίξουν νέα πεδία επενδύσεων και κερδών για μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Όπως ακριβώς έγινε και με τις ΑΠΕ, όπως έγινε και με τα απορρίμματα, τώρα και με το νερό. Δεν έχουν στο επίκεντρο το πώς θα ξανασταθεί όρθιος ο Θεσσαλός αγρότης, πώς θα ξαναφτιαχτεί το σπίτι του πλημμυροπαθούς, πώς θα προστατευτεί η τοπική κοινωνία από μια νέα καταστροφή. Έχουν στο επίκεντρο πώς θα κατευθυνθούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, πώς θα δοθούν οι εργολαβίες και οι ΣΔΙΤ σε λίγες μεγάλες εταιρείες.
Γι’ αυτό κι όταν ακούμε για «νέους φορείς διαχείρισης» και «οικονομική βιωσιμότητα», ξέρουμε καλά τι σημαίνει: αυξημένα τιμολόγια για τον λαό, ιδιωτικοποίηση των πιο κερδοφόρων τμημάτων, επιβάρυνση των νοικοκυριών και των μικρών αγροτών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν το νερό αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.
Εμείς λέμε καθαρά: το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, και πρέπει να το απολαμβάνει κάθε άνθρωπος χωρίς εμπόδια και χωρίς κόστος που να τον γονατίζει. Αυτό σημαίνει: ενιαίος κρατικός σχεδιασμός, ένας ενιαίος δημόσιος φορέας διαχείρισης των υδάτων που θα αναλάβει την ευθύνη για όλα: από τα φράγματα και τους ταμιευτήρες, μέχρι την ύδρευση, την άρδευση και την αποχέτευση. Σημαίνει έργα που θα υπηρετούν πρώτα και κύρια την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος, την αγροτική παραγωγή, την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Σημαίνει
χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς να φορτώνονται νέα βάρη στις πλάτες του λαού.
Μόνο με τέτοιο σχεδιασμό μπορεί να εξασφαλιστεί ότι κάθε οικογένεια θα έχει φθηνό και καθαρό νερό στο σπίτι της, ότι ο αγρότης θα μπορεί να ποτίσει χωρίς να καταστρέφεται οικονομικά, ότι οι πλημμύρες δεν θα αφήνουν πίσω τους ερείπια, ότι το περιβάλλον θα προστατευτεί πραγματικά.
Η Θεσσαλία δεν αντέχει άλλο να ζει ανάμεσα στη λειψυδρία και τις πλημμύρες. Δεν αντέχει άλλο να βλέπει τα χωριά της να ερημώνουν και τους ανθρώπους της να μεταναστεύουν επειδή δεν μπορούν να σταθούν στον τόπο τους. Χρειάζεται ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Χρειάζεται να μπει στο κέντρο η ανθρώπινη ζωή και οι κοινωνικές ανάγκες, όχι τα κέρδη των λίγων.
Γι’ αυτό κι εμείς παλεύουμε και προτείνουμε: να γίνει το νερό υπόθεση του λαού. Με επιστημονικό σχεδιασμό, με κρατική ευθύνη, με έργα που θα υπηρετούν πραγματικά τον άνθρωπο και την κοινωνία. Να πάψει η Θεσσαλία να είναι θύμα μιας πολιτικής που θυσιάζει τις ζωές μας για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Έτσι λοιπόν θα περίμενα σήμερα να ακούσουμε και σήμερα, εξαγγελίες συγκεκριμένων έργων και χρονοδιαγράμματα. Να ακούσουμε πράγματα που θα λύσουν το πρόβλημα, αντί γι’ αυτό όμως ακούσαμε από τον πρόεδρο του οργανισμού και τον αντιπρόεδρο, να λένε και να παίρνουν το βάρος από την ευθύνη της κυβέρνησης και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, και να το πάνε στην «ατομική ευθύνη», στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Χωρίς να αναδεικνύεται το κύριο πρόβλημα και η πολιτική που ακολουθείται, ακούσαμε για έναν οργανισμό που θα «κουνάει το δάχτυλο» στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, που θα λειτουργεί κατασταλτικά.
Αυτοί που φταίνε είναι άλλοι. Δεν είναι ούτε οι αγρότες, ούτε οι που φτάσαμε και έχουμε λειψυδρία. Δεν ήταν αυτοί οι υπεύθυνοι να κάνουν αντιπλυμμηρικά έργα ούτε ταμιευτήρες. Άλλοι ήταν οι υπεύθυνοι.
Και επειδή ακούστηκε το πόσο αξία έχει η ανθρώπινη ζωή, θα αναφερθώ στους σεισμόπληκτους του δήμου μας που μένουν τέσσερα χρόνια σε κοντέινερ. Αν τα παιδάκια δεν είχαν διάλειμμα στο Δαμάσι, που το σχολείο ήταν από το 1945, που τέτοια σχολεία υπάρχουν σε όλους τους δήμους στη Θεσσαλία, θα θρηνούσαμε θύματα. Αυτά για τις αξίες.
Σας ευχαριστώ”.
