Κυκλοφορούν στους δρόμους. Τους βλέπουμε να περνούν από δίπλα μας. Είναι οι περιπατητές της πόλης που μετατρέπουν τα σοκάκια σε στίβους άσκησης. Οι ίδιοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους φλανέρ, αλλά οιονεί αθλητές που έχουν βάλει σκοπό να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση περπατώντας.
Φαίνεται, όμως, πως ακόμη και το αγωνιστικό βάδισμα έχει τις τεχνικές του. Εσχάτως, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα έχει προωθηθεί έντονα (σε σημείο να γίνει viral) το λεγόμενο «ιαπωνικό περπάτημα». Πρόκειται για προπόνηση διαλειμματικού περπατήματος που λέγεται ότι προσφέρει μεγαλύτερα οφέλη από έναν απλό περίπατο, ακόμα και από το σταθερό περπάτημα με μέτριο ρυθμό για 8.000 ή περισσότερα βήματα την ημέρα. Το σημαντικό σε αυτή τη μορφή περπατήματος είναι η εναλλαγή μεταξύ έντονης δραστηριότητας και πιο ήπιας κίνησης ή ξεκούρασης.
Αναζητώντας τις ρίζες του, διαπιστώνει κανείς πως στην Ιαπωνία δεν είναι τόσο διαδεδομένο, όπως εξηγεί στους Los Angeles Times ο Γιασουγιούκι Σουζούκι, ειδικός στην καρδιολογική απεικόνιση με έδρα το Τόκιο, αν και διευκρινίζει ότι υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον γι’ αυτό στη χώρα της Άπω Ανατολής.
Την ονομασία «ιαπωνικό περπάτημα» την εμπνεύστηκε ο Αυστραλός ινφλουένσερ Γιουτζίν Τέο. Μέσω ενός σύντομου και εντυπωσιακού βίντεο έδειχνε στους φαν του τι ακριβώς ήταν αυτό το είδος βαδίσματος. Οι προβολές ξεπέρασαν σύντομα τα 10 εκατομμύρια στο TikTok και τα 17 εκατομμύρια στο YouTube.
Ο Τέο, γνωστός στους θαυμαστές του ως «Coach Eugene», αναδιατύπωσε μια παλαιά επιστημονική μέθοδο σε κάτι πιο προσβάσιμο και πιο φιλικό προς τον αλγόριθμο και κάπως έτσι προέκυψε ο χαρακτηρισμός «ιαπωνικό περπάτημα». «Οι άνθρωποι δεν αγαπούν την επιστημονική ορολογία», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα The Times. «Αν θέλω να επηρεάσω εκατομμύρια, πρέπει να κάνω τις συμβουλές μου για καλή φυσική κατάσταση πιο απλές».
Το ιαπωνικό περπάτημα δεν είναι καινούργιο, όσο κι αν εμφανίζεται ως τέτοιο. Πρώτη φορά παρουσιάστηκε πριν από δύο δεκαετίες σε μια μελέτη του Χιρόσι Νος, φυσιολόγου της άσκησης στο Πανεπιστήμιο Σίνσου της Ιαπωνίας. Σκοπός της μελέτης του ήταν να βοηθήσει τους ηλικιωμένους περιπατητές να βελτιώσουν την υγεία τους και να μειωθούν συνακόλουθα τα ιατρικά έξοδα της χώρας. Να λοιπόν πώς εμπλέκεται η Ιαπωνία στο θέμα.
Στις μελέτες του Νος, οι συμμετέχοντες περπατούσαν γρήγορα για τρία λεπτά και μετά αργά για άλλα τρία. Στη φάση του γρήγορου περπατήματος, η προσπάθεια θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην μπορείς καν να μιλήσεις. Το αργό περπάτημα είναι απλώς ένας χαλαρός περίπατος. Το όριο των τριών λεπτών τέθηκε επειδή πολλοί ηλικιωμένοι συμμετέχοντες άρχιζαν να κουράζονται σε αυτό το διάστημα. Προτείνεται επίσης να γίνονται μεγαλύτερα βήματα κατά το γρήγορο περπάτημα απ’ ό,τι στο αργό, για να αυξηθεί η πρόκληση. Καλό είναι, δε, να χρησιμοποιούνται με ενεργό τρόπο και τα χέρια, αρκεί να είναι λυγισμένα στους αγκώνες και με ζωηρή αιώρηση, για τη σωστή στάση του σώματος.
Οι εθελοντές έκαναν τουλάχιστον 30 λεπτά διαλειμματικού περπατήματος τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα 30 λεπτά πρέπει να είναι συνεχόμενα. Η έρευνα έδειξε ότι το «μοίρασμα» των προπονήσεων σε τρία δεκάλεπτα την ημέρα μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικό.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας διαπιστώθηκε ότι, λόγω των διαλειμμάτων, πολλοί περπατούσαν τελικά περισσότερη ώρα σε υψηλή ένταση. Αυτό δύσκολα θα το έκαναν αν περπατούσαν συνεχόμενα, αφού θα κουράζονταν πιο γρήγορα χωρίς ανάπαυση.
Σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα, ήταν ενθαρρυντικά, καθώς διαπιστώθηκαν βελτιώσεις στην αρτηριακή πίεση, στην καρδιαγγειακή υγεία και στη μυϊκή δύναμη των ποδιών σε σύγκριση με άτομα που περπατούσαν σταθερά με μέτριο ρυθμό. Στη δεκαετία που ακολούθησε, πλήθος ερευνών ενίσχυσαν αυτά τα ευρήματα και διαπίστωσαν ακόμα περισσότερα οφέλη.
Σε σύγκριση με πιο κλασικές μορφές διαλειμματικής προπόνησης υψηλής έντασης, το ιαπωνικό περπάτημα είναι πιο προσιτό για πολλούς ανθρώπους. Όπως εξήγησε στους New York Times η καθηγήτρια Κάρλιν Σέντερ, υπεύθυνη αθλητιατρικής πρωτοβάθμιας φροντίδας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σαν Φρανσίσκο, αυτού του είδους η άσκηση είναι ιδανική για όσους δεν έχουν ασκηθεί για καιρό ή αναρρώνουν από τραυματισμούς που κάνουν δύσκολες τις ασκήσεις υψηλής πρόσκρουσης, όπως το τρέξιμο. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι άνετα παπούτσια, ένα ασφαλές μέρος για περπάτημα και ένα χρονόμετρο.
