Οι καθρέπτες των αυτοκινήτων έχουν αλλάξει πολύ με τα χρόνια. Στα παλαιότερα μοντέλα, πριν από τη δεκαετία του ’80, ήταν μικροί και απλοί σε σχεδίαση, ενώ και το συνολικό πλάτος των οχημάτων ήταν σαφώς πιο περιορισμένο. Ακόμα και παρκαρισμένα, καταλάμβαναν μικρότερο όγκο στο οδόστρωμα, οπότε η ανάγκη για αναδιπλούμενους καθρέπτες ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Σήμερα όμως, ενώ το πλάτος των δρόμων και των θέσεων στάθμευσης έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο, τα αυτοκίνητα έχουν μεγαλώσει αισθητά, φέρνοντας μαζί τους και καθρέπτες με σημαντικά μεγαλύτερες διαστάσεις. Η αναδίπλωση, είτε χειροκίνητη είτε ηλεκτρική, εμφανίστηκε ως λύση για την αποφυγή μικροζημιών και την εξοικονόμηση πολύτιμου χώρου.
Ωστόσο, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το κλείσιμο δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου το να αφήνουμε τους καθρέπτες ανοιχτούς μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του ίδιου του αυτοκινήτου.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παρκάρισμα παράλληλα στον δρόμο, όταν το όχημά μας βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα. Οι ανοιχτοί καθρέπτες «μεγαλώνουν» οπτικά το αυτοκίνητο, το κάνουν πιο ορατό και αναγνωρίσιμο από τους διερχόμενους οδηγούς, οι οποίοι τείνουν, έστω και υποσυνείδητα, να κρατούν μεγαλύτερη απόσταση. Έτσι μειώνεται η πιθανότητα κάποιος να πλησιάσει υπερβολικά και να προκαλέσει επαφή, όχι μόνο στον καθρέπτη αλλά και στο αμάξωμα.
Αντιθέτως, όταν οι καθρέπτες είναι κλειστοί, το αυτοκίνητο φαίνεται στενότερο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη εκτίμηση από έναν οδηγό που περνάει κοντά, αυξάνοντας τον κίνδυνο ζημιάς, η οποία πολλές φορές είναι σοβαρότερη κι ακριβότερη από ένα σπασμένο καθρέπτη.
Η τακτική αλλάζει όταν παρκάρουμε κάθετα, είτε σε ανοιχτό χώρο είτε σε κλειστό γκαράζ, όπου σε κάθε περιπτώση, το κλείσιμο των καθρεπτών είναι σαφώς πιο χρήσιμο. Δημιουργεί μεγαλύτερο κενό ανάμεσα στα οχήματα, διευκολύνει την κίνηση των επιβατών για είσοδο ή έξοδο από το αυτοκίνητο και περιορίζει τον κίνδυνο να χτυπηθούν οι καθρέπτες από διερχόμενους πεζούς ή από το άνοιγμα των πορτών των διπλανών οχημάτων.
