Η πολυαναμενόμενη σύνοδος κορυφής στην Αλάσκα κατέληξε να προσφέρει στον Βλαντίμιρ Πούτιν περισσότερα από όσα θα περίμενε, σημειώνει σε άρθρο γνώμης στο Politico, ο Jamie Dettmer
Από τη στιγμή που Τραμπ και Πούτιν αποβιβάστηκαν από τα αεροπλάνα τους στην αεροπορική βάση του Ψυχρού Πολέμου έξω από το Άνκορατζ, η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Χειροκροτήματα, χαμόγελα, χτυπήματα στην πλάτη και μια ζωηρή συνομιλία στο κόκκινο χαλί δημιούργησαν σκηνικό στενής οικειότητας. Η κορύφωση ήρθε όταν, αφού παρακολούθησε ένα σμήνος της πολεμικής αεροπορίας που πέταξε πάνω από τη βάση, ο Πούτιν μπήκε στο «The Beast» — τη λιμουζίνα του Αμερικανού προέδρου — για να κατευθυνθούν μαζί προς τη σύνοδο κορυφής. Όπως σημειώνει ο Dettmer, ο Ρώσος ηγέτης έδειχνε «ευχαριστημένος — και είχε κάθε λόγο να είναι».
Οι φόβοι πριν από τη συνάντηση
Η προετοιμασία της συνόδου είχε συνοδευτεί από έντονες ανησυχίες. Διπλωμάτες και ειδικοί προειδοποιούσαν ότι ο Τραμπ κινδύνευε να ξεγελαστεί από τον πρώην αξιωματούχο της KGB, δίνοντάς του περιθώριο να προωθήσει τον στόχο του: την υποταγή της Ουκρανίας, την επιστροφή της σε καθεστώς ρωσικού δορυφόρου και τη διάσπαση της ήδη εύθραυστης δυτικής συμμαχίας. Παρότι αυτό το «ξεπούλημα» δεν συνέβη, ο Πούτιν βγήκε κερδισμένος. Ο Dettmer επισημαίνει ότι, ακόμη κι έτσι, ο Ρώσος πρόεδρος αποκόμισε «τα μέγιστα από τη συνάντηση».
Η νίκη της εικόνας
Ο Πούτιν, αν και διεθνώς καταζητούμενος για εγκλήματα πολέμου, πέτυχε να βρεθεί σε αμερικανικό έδαφος όχι ως ηγέτης ενός κράτους-εισβολέα, αλλά ως ισότιμος συνομιλητής του Αμερικανού προέδρου. Δεν δεσμεύτηκε σε καμία σημαντική παραχώρηση, ούτε σε εκεχειρία, παρότι ο Τραμπ διαβεβαίωνε ότι ο συνομιλητής του θέλει να «σώσει χιλιάδες ζωές». «Προφανώς δεν είναι και τόσο πρόθυμος», σχολιάζει σκωπτικά ο αρθρογράφος του Politico.
Ιστορικές συγκρίσεις και στρατηγική του Κρεμλίνου
Η συνάντηση δεν θύμιζε ούτε τη Γιάλτα του 1945 ούτε το Ρέικιαβικ του 1986. Δεν επρόκειτο για ιστορικό ορόσημο, αλλά για μια διπλωματική σκηνή όπου ο Πούτιν κατόρθωσε να νομιμοποιηθεί διεθνώς. Όπως τόνισε ο πρώην σύμβουλος του Λευκού Οίκου Μάικλ Κάρπεντερ, «η σύνοδος τον νομιμοποίησε στη διεθνή σκηνή». Παράλληλα, σύμφωνα με τον Dettmer, τα ρωσικά κρατικά μέσα υπογράμμισαν ότι η σύνοδος αφορούσε λιγότερο την Ουκρανία και περισσότερο την εικόνα δύο μεγάλων δυνάμεων που αποφασίζουν για το μέλλον του κόσμου.
Ο στόχος παραμένει η Ουκρανία
Στις δηλώσεις του, ο Πούτιν επανέλαβε ότι η Ουκρανία αποτελεί «αδελφή χώρα», δηλαδή τμήμα της ρωσικής σφαίρας επιρροής. Μίλησε για «θεμελιώδεις απειλές στην ασφάλεια της Ρωσίας», επαναλαμβάνοντας το αφήγημα με το οποίο το Κρεμλίνο κατηγορεί το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη για τον πόλεμο. Όπως σημειώνει ο Dettmer, ο Ρώσος πρόεδρος δεν έδειξε «καμία ένδειξη» ότι είναι έτοιμος να απομακρυνθεί από τον βασικό του στόχο: την υποταγή της Ουκρανίας, μιας χώρας που θεωρεί πως «δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει».
Μια σύνοδος που αφήνει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις
Η σύνοδος κορυφής της Αλάσκας παρουσιάστηκε ως «ειρηνευτική προσπάθεια», αλλά στην πραγματικότητα ενίσχυσε τον Πούτιν στη διεθνή σκηνή. Χωρίς να προσφέρει παραχωρήσεις, πέτυχε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Αμερικανό πρόεδρο και να εμφανιστεί ως ισχυρός παίκτης. Όπως συμπεραίνει ο Dettmer στο Politico, για την Ουκρανία και τη Δύση η εικόνα αυτή ισοδυναμεί με ένα σοβαρό διπλωματικό πλήγμα.
