Σε ανακοίνωση προχώρησε ο Σύλλογος Ιατρών ΕΣΥ και Ειδικευομένων ΠΓΝΛ σχετικά με την επαναλαμβανόμενη βλάβη που παρουσιάζει το μοναδικό στη Λάρισα μηχάνημα στεφανιογραφίας, με την τελευταία βλάβη να χαρακτηρίζεται ανεπανόρθωτη από την κατασκευαστική εταιρεία.
Αναλυτικά:
Για τρίτη φορά μέσα στο ίδιο έτος, το μοναδικό στη Λάρισα μηχάνημα στεφανιογραφίας του ΠΓΝ Λάρισας, του μεγαλύτερου και πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Κεντρικής Ελλάδας, τίθεται εκτός λειτουργίας, εξαιτίας βλάβης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, χαρακτηρίστηκε «ανεπανόρθωτη» από την ίδια την κατασκευάστρια εταιρεία, με αποτέλεσμα να διακοπεί κάθε σχετική ιατρική πράξη επ’ αόριστον.
Το έμφραγμα δεν είναι ούτε απλή ούτε καθυστερήσιμη υπόθεση. Ο χρόνος είναι μυοκάρδιο. Κάθε λεπτό καθυστέρησης στεφανιογραφίας αυξάνει την πιθανότητα μόνιμων βλαβών ή θανάτου. Και όταν ένας ασθενής με οξύ στεφανιαίο επεισόδιο πρέπει να διανύσει μία ώρα δρόμο για να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο, και άλλη μία ώρα για να οργανωθεί η διακομιδή, και εφόσον υπάρχει διαθέσιμο πλήρωμα ΕΚΑΒ και ασθενοφόρο, και εφόσον δεν είναι ήδη κατειλημμένη η πλησιέστερη αίθουσα, τότε μιλάμε για έναν αγώνα δρόμου με σαφές μειονέκτημα για τον ασθενή. Δεν είναι απλώς απάνθρωπο. Είναι επικίνδυνο. Είναι εγκληματικό.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το ΤΕΠ του ΠΓΝ Λάρισας δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό περιστατικών πανελληνίως. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, κάθε μέρα χωρίς στεφανιογράφο δεν είναι απλώς έλλειμμα υποδομής, αλλά πραγματικός κίνδυνος απώλειας ζωών. Όσο για τις διακομιδές των ασθενών, ας αναλογιστούμε πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί μία ζωή χωρίς ποτέ να μάθουμε την πραγματική αιτία που τελικά είναι μια αχρείαστη μετακίνηση. Πόσες ιστορίες θα περάσουν στα ψιλά, γιατί ο χρόνος και η απόσταση πρόλαβαν τον γιατρό.
Αντί να υπάρχει πρόβλεψη για άμεση αντικατάσταση μηχανημάτων που έχουν κλείσει δεκαετίες ζωής, η κοινωνία βλέπει γιατρούς να προσπαθούν με κάθε κόστος να καλύψουν τα κενά ενός συστήματος που καταρρέει σιωπηρά. Και την ίδια στιγμή, το κράτος αγοράζει φρεγάτες Belharra, πολλών δισεκατομμυρίων. Για την ασφάλεια λένε. Αναρωτιόμαστε: για ποια ασφάλεια μιλάμε όταν ένας ασθενής με έμφραγμα πρέπει να ταξιδεύει αντί να θεραπεύεται; Μια φρεγάτα κοστίζει όσο εκατοντάδες στεφανιογράφοι. Όμως σώζει κανέναν εδώ, στην ξηρά;
Αυτό το διαλυμένο σύστημα Υγείας δεν τιμωρεί μόνο τους υγειονομικούς. Τιμωρεί πρώτα και πάνω απ’ όλα τους ίδιους τους ασθενείς. Γιατί όσο καθυστερεί η αποκατάσταση, τόσο επιταχύνεται το σχέδιο συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διπλή πληρωμή για υπηρεσίες που έχουμε ήδη πληρώσει με εισφορές και φόρους. Και φυσικά, όλα αυτά προς όφελος των λίγων και γνωστών, όπως αποκαλύπτουν τα σκάνδαλα που σκάνε καθημερινά.
Το έμφραγμα δεν περιμένει.
Ούτε η κοινωνία πρέπει να περιμένει άλλο.
