Του Θανάση Σερδένη (Πρόεδρος Παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ)
Τα κόμματα και οι παράγοντες της αστικής τάξης σκόπιμα δεν έλαβαν υπόψη την πρώτη περίοδο της 10ετίας του 1940 – 1950 διότι ήταν απόντες ή και συνεργάτες των κατακτητών.
Η 28η Οκτώβρη 1940, η είσοδος της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμανε ουσιαστικά την έναρξη μιας ολόκληρης περιόδου, που τελείωσε με την ηρωική πάλη του ΔΣΕ και την ήττα του το 1949.
Τα διδάγματα όλης αυτής της ιστορικής δεκαετίας, που σωστά έχει χαρακτηριστεί ως δεκαετία όξυνσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας.
Ένα βασικό δίδαγμα της περιόδου, που έχει ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία, είναι ότι η αστική τάξη και η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δεν βρέθηκαν ποτέ στο ίδιο μετερίζι, ακόμα και αν φαινομενικά αντιμετώπιζαν τους ίδιους κινδύνους, τους ίδιους «εχθρούς», τις ίδιες «κρίσεις».
Ιδιαίτερα μιλώντας για τις επιλογές της αστικής τάξης, που ως τάξη κυρίαρχη, ως τάξη που έχει την εξουσία, έχει και πλήρη συνείδηση των δικών της συμφερόντων. Υπάρχει ένα ενιαίο νήμα που συνδέει θέσεις και στάσεις, που μπορεί φαινομενικά να μοιάζουν αντιφατικές. Τέτοιο παράδειγμα είναι η στάση της στον ιταλοελληνικό πόλεμο, ο δοσιλογισμός και η φυγάδευση στη Μ. Ανατολή, η λυσσαλέα αντιμετώπιση του ένοπλου εργατικού – λαϊκού κινήματος πριν και μετά την Απελευθέρωση, η στάση «δημοκρατικών στελεχών» της απέναντι στο θεσμό της βασιλείας, η αντιμετώπιση του βαθιού διχασμού στις γραμμές της, που έχει τις ρίζες της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Μεσοπόλεμο.
Δεν υπήρξε, ούτε μπορούσε ποτέ να υπάρξει «εθνική ενότητα», ενότητα δηλαδή πάνω από τις ταξικές διαφορές και αντιθέσεις. Αυτό το είχε καθαρό η αστική τάξη, χωρίς όμως να είναι καθαρό και συνειδητοποιημένο από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και ασυνείδητα δεν μίλαγαν ποτέ για την ίδια πατρίδα οι εργαζόμενοι που έχυναν το αίμα τους στα βουνά της Αλβανίας με τα στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία που κράταγαν αλυσοδεμένους τους κομμουνιστές, οι οποίοι ζητούσαν να πολεμήσουν και τους παρέδωσαν στις κατοχικές αρχές. Δεν μίλαγαν για την ίδια πατρίδα οι εργάτες και οι αγρότες που πήραν το όπλο στο χέρι στο μέτωπο και μετά, μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ, για να υπερασπίσουν τα σπίτια τους, τις οικογένειες, τα χωριά τους, με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες, που έκαναν μπίζνες με τους Άγγλους και τους Γερμανούς.
Σήμερα τα καλέσματα περί «εθνικής ενότητας», «εθνικής συνεννόησης», για «εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση», στο κράτος και τους θεσμούς δυναμώνουν, ώστε να «πάμε παρακάτω», κρύβοντας ότι η αντιπαράθεση αυτή δεν τους απασχολεί ως «παρελθόν», αλλά επειδή «κοιτάει» στο παρόν και στο μέλλον. Ορισμένοι ρίχνουν και πιο «προωθημένες» ιδέες, όπως για ένα διακομματικό συνέδριο ή για κοινοβουλευτικές εκδηλώσεις στο «Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης» με θέμα τον Εμφύλιο (η τελευταία πρόταση «έπεσε» σχεδόν ταυτόχρονα από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Καθημερινής»… Τυχαίο;). Κατά τη γνώμη μας οι επισκέψεις στο συγκεκριμένο πάρκο δηλώνουν την υποταγή τους στην αστική τάξη.
Η οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, η πανδημία και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά και την Ανατολική Μεσόγειο αποτελούν ένα επικίνδυνο για τον λαό μείγμα. Η αστική τάξη, με τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της, επιδιώκει απ’ αυτή την κατάσταση να βγει ενισχυμένη. Με βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με προώθηση των συμφερόντων της στην περιοχή, με την ενεργότερη συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είτε μέσα από πολεμικές συγκρούσεις, είτε με μια ιμπεριαλιστική συμφωνία. Με το να μείνει αλώβητη και να βαθύνει η πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Πρόνοιας. Με τη θωράκιση της εξουσίας της.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, εντείνεται αντικειμενικά η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Στο επίκεντρο μπαίνει το ζήτημα των αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων που συγκρούονται σε όλα τα μέτωπα. Τα ιστορικά συμπεράσματα είναι πολύ χρήσιμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Άλλωστε, τη δικιά της ερμηνεία της Ιστορίας, με την ακριβώς αντίθετη στόχευση, προβάλλει και η αστική τάξη. Τα ιστορικά συμπεράσματα είναι όπλα στην πάλη που διεξάγεται για την οργάνωση της εργατικής – λαϊκής αντεπίθεσης στην πολιτική της κυβέρνησης και του αστικού κράτους, την πάλη για τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, της αντίθεσης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και βέβαια είναι πάνω απ’ όλα πολύτιμη στην προσπάθεια για να συνδέεται ο αγώνας στα διάφορα μέτωπα πάλης με την προοπτική της εργατικής εξουσίας.
Η ιστορική αλήθεια
Η αλήθεια είναι πως ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, ούτε ήταν ένας ακόμα πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αστοί ιστορικοί αναλυτές, που τάχα ανακάλυψαν έναν μέσο δρόμο ιστορικής ερμηνείας των γεγονότων. Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές του.
Από τη μια μεριά λοιπόν, ήταν οι λαϊκές δυνάμεις που εκφράζονταν πολιτικά από το ΚΚΕ και τους συμμάχους του και από την άλλη ήταν οι συνασπισμένες εγχώριες αστικές δυνάμεις και οι ξένοι σύμμαχοί τους, ο αγγλικός αρχικά και στη συνέχεια πιο άμεσα και καταλυτικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Η πάλη του αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης. Ποτέ τόσοι λίγοι άοπλοι σχεδόν, πεινασμένοι και αποκομμένοι δεν πολέμησαν εναντίον τόσων πολλών πάνοπλων, χορτάτων και διασυνδεδεμένων με ποταμούς εφοδίων, κρατώντας ψηλά τη σημαία του αγώνα επί 3 ολόκληρα χρόνια και 5 μήνες!
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας υπήρξε ένας οργανωμένος λαϊκός στρατός, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των συνθηκών. Η δράση του αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του.
Αυτός είναι ο λόγος που η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της προσπαθούν διαχρονικά να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν τον αγώνα του ΔΣΕ, ξαναγράφοντας με το δικό τους μελάνι την Ιστορία. Η «αντικειμενική Ιστορία» που πρεσβεύουν είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, η κυρίαρχη ιδεολογία που προσπαθεί να παρουσιαστεί ως καθολικά αντικειμενική για να επιβληθεί στην εργατική τάξη και στους άλλους εκμεταλλευόμενους.
Ακόμα πιο ύπουλη είναι η προσπάθεια ορισμένων, δήθεν «ουδέτερων», που απαιτούν τον «μη πολιτικό χρωματισμό» της Ιστορίας στο όνομα της αντικειμενικότητας. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς ουδέτερη ιστοριογραφία δεν υπάρχει! Η καταγραφή και ερμηνεία της Ιστορίας δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από την ταξική πάλη, από την τοποθέτηση του ιστορικού υπέρ των συμφερόντων της αστικής ή της εργατικής τάξης.
Όποιος επικαλείται την εθνική και ταξική συμφιλίωση σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης, υπερασπίζεται ουσιαστικά τη διαιώνιση αυτής.
Η πάλη των τάξεων λοιπόν είναι αυτή που σε ορισμένες ιστορικές φάσεις μπορεί να φτάσει μέχρι και στην ένοπλη σύγκρουση και αυτό είναι αντικειμενικό και αναπόφευκτο και όχι πάντα με ευθύνη της εργατικής τάξης. Το κύριο ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να απεύχεται κανείς έτσι γενικά και ουτοπικά τον πόλεμο, που διεξάγουν πρώτα και κύρια οι αστικές τάξεις όλων των χωρών στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Αλλά να τάσσεται με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας και να παλεύει αδιάκοπα για το δίκιο των πολλών ενάντια στους λίγους και ισχυρούς. Ένας τέτοιος αγώνας εξυψώνει πραγματικά τον Άνθρωπο και αποπνέει μόνο ηθική.
Περήφανοι για το δίκτυο Μνημείων και Μουσείων
Είμαστε περήφανοι για το δίκτυο Μνημείων και Μουσείων που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή Γράμμου – Βίτσι με ευθύνη της ΚΕ του ΚΚΕ και των Κομματικών Οργανώσεων Περιοχής Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας. Πρόκειται για τα εξής:
— Υπαίθριο Μουσείο του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο
— Μουσείο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΔΣΕ στο Νεστόριο
— Μουσείο – Μνημείο στη Θεοτόκο Κόνιτσας
— Μουσείο στην Καλλιθέα Πρεσπών
— Μνημείο στον Χάρο της Κοτύλης
— Μνημείο στη Λυκόρραχη (Κεφαλοχώρι) Κόνιτσας
— Μνημείο στο Βροντερό Πρεσπών
— Μνημείο στο Βατοχώρι Πρεσπών
— Μνημείο στον Πυξό Πρεσπών
— Μνημείο στο Μάλι Μάδι
— Μνημείο στο Καλπάκι Ιωαννίνων
Η επισκεψιμότητά τους είναι μεγάλη και εντυπωσιακή και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, κρατώντας ζωντανή την ιστορική μνήμη!
