Γράφει ο Δημήτρης Δεληγιάννης, δημοτικός σύμβουλος-Επικεφαλής της “Συμπαράταξης Λαρισαίων”
Κυριακή πρωί, μέσα στον κατακαλόκαιρο, και μετά από τιμητική πρόσκληση, βρέθηκα στην Κόρινθο να συμμετέχω το 2ο Φεστιβάλ Δία Βίου Μάθησης για την Κόρινθο, Πόλη που μαθαίνει. Ψυχή του εγχειρήματος ο Γιώργος Μπαγάκης, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και σύμβουλος του Δημάρχου. Και συμμετέχοντες πολλοί, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης Πέτρος Γουγουλάκης, αυτοδιοικητικοί, φορείς της πόλης, πολίτες, παρόντες σε έναν σπάνιο διάλογο για την ουσία της παρέμβασης της τοπικής αυτοδιοίκησης, για τις πολιτικές στήριξης της τοπικής κοινωνίας, για το συντονισμό των δράσεων των φορέων.
Αυτά στην Κόρινθο. Την ίδια στιγμή στη Λάρισα κυριαρχούσε η συζήτηση για το 2ο Coffee Show και τη συναυλία του Σάκη Ρουβά, για το… σκισμένο παντελόνι του. Η Λάρισα ως Πόλη που Μαθαίνει κοντεύει να γίνει μακρινή ανάμνηση. Όλο και περισσότεροι αναφέρονται στις προτεραιότητες που έχουν αλλάξει. Τα προγράμματα του Πανεπιστημίου των Πολιτών μετριούνται πια στα δάκτυλα, το Φεστιβάλ Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης έχει γίνει σκέτο Νεολαίας, η σύνδεση της «Κατασκήνωσης στην Πόλη» με την Πόλη που Μαθαίνει αναζητείται, όλο και λιγότεροι θυμούνται πως η αφετηρία του Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας ήταν η κάποτε στενή συνεργασία μας με την UNESCO.
Αυτά προς το παρόν. Χρόνος για αλλαγές και διορθωτικές κινήσεις; Yπάρχει. Ωστόσο, προσωπικά κρατάω την κατακλείδα παλιού άρθρου δημοσιογράφου της πόλης για την απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα πώς μπορεί μια πόλη να αλλάξει για να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές κρίσεις του μέλλοντος. Δεν φτάνουν τα τεχνικά έργα της όποιας Δημοτικής Αρχής. Ούτε είναι ευθύνη μόνο των πολιτών. Απαιτείται πρώτιστα αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας των ίδιων των δημοτικών Αρχόντων. Και με όσα βλέπουμε γύρω τελευταία, και παρά τα μαθήματα των τελευταίων 15 χρόνων, δυστυχώς αυτό δεν είναι ακόμη κάτι αυτονόητο.
