Σε μια γειτονιά σαν τη δική μας, μικρές ή μεγάλες φλόγες ανάβουν εδώ και αιώνες. Πόσο μελάνι έχει χυθεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων εκατοντάδες χρόνια τώρα και πόσα πληκτρολόγια ασθμαίνουν στην προσπάθεια διαλεύκανσης των επιδιώξεων ; Με αυτή την ευκαιρία ξεδιπλώνεται και μια προσέγγιση στα πράγματα η οποία επηρεασμένη από διεθνιστικές τάσεις, την woke κουλτούρα, την παγκοσμιοποίηση αλλά και την εναντίωση στη δεξιά επέλαση στην Ευρώπη, προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει απόψεις οι οποίες εκφράζονται μέσα από μια απόσταση από το έθνος-κράτος και ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει ως κοσμοθεωρία.
Ο πολιτικός ρεαλισμός, νικητής για μια ακόμη φορά , επιτάσσει την ύπαρξη του έθνους-κράτους ως κινητήριου μοχλού της επιβίωσης του συστήματος, το οποίο και έχει αναπόδραστα επιβεβαιωθεί ως εθνοκρατοκεντρικό. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το ένα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το άλλο και όποτε αυτό προτάσσεται ως ενδεχόμενο, τότε έχουμε να κάνουμε είτε με αφέλεια είτε με προδοσία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αλήθεια μπορεί να υποτάσσεται στον βωμό του εθνικού συμφέροντος καθότι το καλό του έθνους είναι το αληθινό, όμως κάθε έκφανση της ζωής μας, κάθε κομμάτι της καθημερινότητας μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιβίωση αυτού του έθνους-κράτους, και κάθε ανάλυση οφείλει να ξεκινάει από το τι είναι ωφέλιμο για αυτό. Δεδομένου του γεγονότος ότι βρισκόμαστε πλέον στις παρυφές της εμπόλεμης ζώνης, η εναρμόνιση με το εθνικό συμφέρον αποτελεί μονόδρομο. Μπορεί κάποιος να ξεχάσει την Κύπρο που βρίσκεται μια ανάσα μακριά από το πεδίο και έχει ακόμη εδάφη υπό κατοχή; Δεν είναι αλήθεια ότι η επιλογή συμμάχων – όχι ότι έχουμε πολλές εναλλακτικές- είναι κομβικό σημείο των εξελίξεων στο Κυπριακό;
Είναι βέβαια δελεαστικό για κάποιους να δείχνουν ότι σκέφτονται έξω από το κουτί, είναι εθιστικό να προκαλούν όταν η ακαδημαϊκή τους υπόσταση τους δίνει το συγκριτικό πλεονέκτημα και τους γεμίζει με αίσθημα ανωτερότητας, όμως πρόκειται για μια επιφανειακή, σουρεαλιστική αντίληψη τόσο για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας όσο και για την πραγματικότητα στο εσωτερικό της.
Εν κατακλείδι, και αφού κάποιος λάβει υπόψιν πόσο η επιβίωση του έθνους-κράτους επηρεάζει την ύπαρξή του, την καθημερινότητά του, την οικογενειακή του ευτυχία και την επαγγελματική του επιβίωση, τότε θα δει ότι οι συμμαχίες στον ρεαλισμό χαλκεύονται μέσα από τα συμφέροντα των κρατών. Όταν αυτό δεν προστατεύει τα συμφέροντά του , τότε αποτυγχάνει (failed state) και η μοίρα του είναι δυσοίωνη. Ας μην ξεχνάμε πως η εποχή των αυτοκρατοριών έχει περάσει και η παράδοση δεν θα εμπεριέχει ίχνος ανεξαρτησίας.
