Ο Σύμβουλος Στρατηγικής και Επικοινωνίας κ. Δημήτρης Βαρακλιώτης αναφέρει:
“Μέχρι και τη δεκαετία του ’90, τα Φάρσαλα διέθεταν έναν μεγάλο και δραστήριο πολιτιστικό σύλλογο με έδρα επί της οδού Καναδά, ο οποίος αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής της πόλης και της επαρχίας. Ο σύλλογος δεν υπήρξε απλώς μια συγκέντρωση τοπικών μελών αλλά ένας δυναμικός οργανισμός με ουσιαστικό κοινωνικό, παιδευτικό και πολιτιστικό αποτύπωμα.
Διατηρούσε δανειστική βιβλιοθήκη, μουσικό σχήμα, παρέδιδε δωρεάν μαθήματα μουσικής και διοργάνωνε μεγάλες συναυλίες στο δημοτικό στάδιο με τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της έντεχνης ελληνικής σκηνής: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Αφροδίτη Μάνου και άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής.
Η προσφορά του δεν περιοριζόταν μόνο στον τομέα της μουσικής. Παρέδιδε μαθήματα σκάκι, διατηρούσε σκακιστική ομάδα με συμμετοχές σε πανελλήνια πρωταθλήματα, παρέδιδε μαθήματα οικονομικών, καθώς και άλλες εκπαιδευτικές δράσεις με ουσία. Η θεατρική του ομάδα παρουσίαζε παραστάσεις σε όλη την Θεσσαλία με μεγάλη επιτυχία.
Ήταν μια εποχή πολιτιστικού οργασμού, μια περίοδος που η πόλη των Φαρσάλων μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι πρωτοστατεί στον πολιτισμό, αντί να σέρνεται πίσω από άλλες επαρχιακές πόλεις.
Οι ενεργοί πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών: Η παράδοση συνεχίζεται
Την ίδια περίοδο, δύο ακόμη πολιτιστικοί σύλλογοι, αυτός των Κάτω Χαλκιάδων και του Σταυρού, λειτουργούσαν με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Κάθε Αύγουστο, διοργάνωναν μεγάλες συναυλίες στα χωριά τους, φιλοξενώντας τα πιο ηχηρά ονόματα της εποχής, προσελκύοντας πλήθη και συμβάλλοντας ουσιαστικά στην πολιτιστική ζωή της περιοχής.
Ο σύλλογος Κάτω Χαλκιάδων, ειδικά, διέθετε θεατρική ομάδα που ταξίδευε στην επαρχία με αξιόλογες παραστάσεις, κορυφαία των οποίων ήταν ο «Δον Καμίλο». Ήταν οργανισμοί με πνεύμα, ψυχή και συνέπεια, που προσέφεραν ουσιαστική πολιτιστική αξία χωρίς εντυπωσιασμούς και χωρίς πολιτική καπηλεία.
Στις μέρες μας, τη φλόγα του πολιτισμού συνεχίζουν δύο ενεργοί φορείς: ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Μελίνα”, υπό την καθοριστική συμβολή της πρώην προέδρου, που επί των ημερών της διοργάνωσε ποιοτικές εκδηλώσεις, και ο Σύλλογος Ντόπιων, που συμβάλλει ενεργά στη διατήρηση της τοπικής ταυτότητας και της παράδοσης.
Αδιαφορία, ανεπάρκεια και πολιτική εκμετάλλευση
Την ίδια ώρα που πολίτες και σύλλογοι έδιναν αγώνα για να κρατήσουν ζωντανή την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης, ο τοπικός δήμος επέλεγε να σταθεί αδιάφορος, ανεπαρκής και πολλές φορές κ απαξιωτικός έναντι σε κάθε σοβαρή πολιτιστική πρόταση.
Στερούμενος τεχνογνωσίας και εξειδίκευσης, περιορίζεται σε παρωχημένες μικροπολιτικές τακτικές. Εξαγγέλλει πολιτιστικές συνεργασίες, αλλά στην πράξη περιορίζεται στη χρηματοδότηση λίγων ευρώ προς μικρούς συλλόγους της περιφέρειας για ενοικίαση καθισμάτων ή ηχητικών συστημάτων, με μοναδικό σκοπό να εμφανιστούν ως «συνδιοργανώσεις». Στόχος δεν είναι ο πολιτισμός, αλλά η προσωπική προβολή συγκεκριμένων αιρετών μέσω επιλεγμένων φωτογραφιών και κατασκευασμένων δελτίων τύπου επικοινωνιακού χαρακτήρα.
Η δημοτική βιβλιοθήκη, που θα μπορούσε να είναι φάρος γνώσης και σημείο αναφοράς για τη νεολαία και τους πνευματικούς ανθρώπους της πόλης, παραμένει εδώ και χρόνια ανενεργή και ξεχασμένη.
Το Ανοιχτό Θέατρο, παρόλο που έχει εξαγγελθεί πολλάκις και έχει εγκριθεί ήδη από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, παραμένει στα χαρτιά.
Ακόμα πιο εξοργιστική είναι η κατάσταση με τον Πύργο Καραμηχου.
Ένα μοναδικής αρχιτεκτονικής αξίας ιστορικό κτήριο. Αντί να αποτελέσει σημείο πολιτιστικής αξιοποίησης, παραμένει βουβό απομεινάρι, εγκαταλελειμμένο και αναξιοποίητο. Η έλλειψη σχεδιασμού και βούλησης από τη δημοτική αρχή είναι μνημειώδης.
Εκδηλώσεις με τη «σφραγίδα» του τοπικού δήμου
Πρόκειται για ελάχιστες διοργανώσεις χαμηλού πολιτιστικού ενδιαφέροντος και χωρίς ουσιαστικό αποτύπωμα. Οι εκδηλώσεις αυτές υλοποιούνται μόνο για να φωτογραφηθούν οι αιρετοί, να συνταχθούν «δελτία επιτυχίας» και να δημιουργηθεί ένα ψευδεπίγραφο προφίλ προσφοράς προς την κοινωνία.
Αντί για πολιτισμό, οι πολίτες των Φαρσάλων λαμβάνουν επικοινωνιακό προϊόν. Αντί για στήριξη του πολιτισμού, βλέπουμε παθητική πολιτική απραξία και σπατάλη ευκαιριών.
