Δεν ξέρω τι θα απαντούσαν εκατό, τυχαίοι σε δείγμα, Λαρισαίοι στην ερώτηση «πώς πιστεύετε πως θα είναι η Λάρισα σε 30 ή σε 50 χρόνια από τώρα;» και θα είχε, ίσως, ένα ενδιαφέρον κάποια στιγμή να το μάθουμε.
Στην θεωρητική αυτή άσκηση, που επιχείρησα κι εγώ με το μυαλό μου, κατέληξα στην εικόνα μιας πόλης όπου θα δεσπόζει το Αρχαίο Θέατρο της. Δεν ξέρω αν είναι ευσεβής πόθος ή όντως μια ρεαλιστική αποτύπωση του μέλλοντος, ωστόσο το σίγουρο είναι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι το Αρχαίο Θέατρο αυτό το μνημείο που θα συνεχίσει να αποτελεί το σοβαρότερο εργαλείο ανάπτυξης της πόλης, ανεξαρτήτως της χρονολογίας που θα αποτυπώνει το ημερολόγιο της εποχής.
Η κατεδάφιση των κτιρίων που ξεκίνησε στις αρχές της βδομάδας στο οικοδομικό τετράγωνο (867Γ) αποτελεί ένα ακόμη ιστορικό ορόσημο στη μακρά περίοδο αποκάλυψης του Αρχαίου Θεάτρου. Η διαδικασία ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 και χρειάστηκε να περάσει κοντά μισός αιώνας για να φτάσει ο νυν δήμαρχος Θανάσης Μαμάκος να δηλώσει πως «εμείς παραλάβαμε τη σκυτάλη από τους προηγούμενους και τρέξαμε για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες και να ξεκινήσει η κατεδάφιση…».
Είναι αλήθεια πως όλες τις προηγούμενε δεκαετίες οι δημοτικές αρχές της πόλης, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, ώθησαν όσο μπορούσαν την διαδικασία της αποκάλυψης του Αρχαίου Θεάτρου. Κάθε δήμαρχος των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μια κρίσιμη υπόθεση που κλήθηκε να διαχειριστεί, ώστε να καταφέρει να γίνει ακόμα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο τέως δήμαρχος Λαρισαίων Απόστολος Καλογιάννης παρενέβη δημόσια, καλώντας τον νυν να «το πάρει επάνω του». Ο ίδιος ακριβώς λόγος που ο νυν δήμαρχος έσπευσε να συγκατανεύσει θετικά στην πρόσκληση του τέως. Είναι η αίσθηση της ιστορικής ευθύνης που νιώθουν, όσοι καλούνται να διαχειριστούν την υπόθεση.
Τα όσα γράφονται και λέγονται, και θα συνεχίζονται να γράφονται και να λέγονται, από ειδικούς και μη, και αφορούν το Αρχαίο Θέατρο της πόλης συμβάλλουν κι αυτά με τον τρόπο τους, καθώς η υπόθεση γίνεται κτήμα όλο και περισσότερων πολιτών. Όλο και περισσότερων Λαρισαίων που θα πρέπει να γνωρίζουν τα ονόματα αυτών που προηγήθηκαν και οι οποίοι, ο καθένας με τον τρόπο του, έβαλαν ένα λιθαράκι σε αυτό το σπουδαίο έργο.
Η Λάρισα είναι η μοναδική ίσως πόλη στην Ευρώπη που έχει την τύχη ένα τέτοιο θέατρο να βρίσκεται στην καρδιά της, και σε απόσταση μόνο λίγων μέτρων να την διαπερνά ένας επιβλητικός ποταμός. Αυτή ακριβώς η σχηματοποίηση της πόλης αποτελεί τον πραγματικό οδοδείκτη του μέλλοντος της.
Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, με όραμα και γνώση, δουλέψουν αυτοί που κρατάνε και αυτοί που θα κρατάνε στο μέλλον τις τύχες της πόλης στα χέρια τους, τόσο πιο όμορφο θα είναι αυτό για τη Λάρισα. Για μας τους ίδιους, για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας αλλά και για τα δικά τους εγγόνια.
Δεν ξέρω, αλήθεια, αν μετά από δεκαετίες η πόλη θα συνεχίσει να πίνει καφέ. Άλλωστε εδώ που έχουμε φτάσει κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως θα υπάρχει καφές στον πλανήτη. Ξέρω όμως πως άνθρωποι θα συνεχίσουν να περπατάνε στην Βενιζέλου και να χαμογελούν με θαυμασμό καθώς το βλέμμα τους θα συναντά το σπουδαίο αυτό μνημείο. Ας κάνουμε λοιπόν τώρα εμείς αυτό που χρειάζεται, για να λάμπει ακόμα περισσότερο το χαμόγελο όσων δεν έχουν γεννηθεί ακόμη…
