Της Ειρήνης Παπουτσή
Ενθουσιασμός και εντατικοί ρυθμοί για την προετοιμασία της καλοκαιρινής παραγωγής του Θεσσαλικού Θεάτρου, με την καλλιτεχνική του πρόταση να φέρνει στην σκηνή την κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, αλλά και έναν άνθρωπο που επιστρέφει καλλιτεχνικά στη Λάρισα μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία της παράστασης.
Ο λόγος για τη βραβευμένη και καταξιωμένη στον χώρο, Ελένη Μποζά, που με αφορμή την παράσταση μιλά στη LarissaPress για τη διαχρονικότητα των μηνυμάτων του έργου, τη σάτιρα και την πατριαρχία, αλλά και τη δυναμική των ΔΗΠΕΘΕ και τη σχέση της με το Θεσσαλικό Θέατρο «που στέκεται στο ύψος της ιστορίας του».
Χρειάστηκε να γυρίσουμε στα τέλη του ’90 για να συναντήσουμε σε παραστάσεις του «Θεσσαλικού» τον σπουδαίο Άγγλο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα (Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Το χειμωνιάτικο παραμύθι), με την Ελένη Μποζά να μας μιλά με θέρμη για την καλοκαιρινή παραγωγή, εστιάζοντας σε μια πρόταση «που αφορά στο σήμερα».
Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι και Κατερίνα και Πετρούκιο επί σκηνής, σε ένα έργο του 16ου αιώνα. Τί σας έκανε να επιλέξετε Σαίξπηρ και πως το προσεγγίζετε εν έτει 2025;
«Ήταν μετά την άκρως τιμητική πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεσσαλικού Θεάτρου, Ορέστη Τάτση, που μας έφερε αντιμέτωπους με ένα έργο πολύ ενδιαφέρον για τις μέρες μας, καθώς αντιληφθήκαμε πως το βασικό θέμα αφορά στο σήμερα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τελικά τις σχέσεις ιδιοκτησίας ή ελευθερίας αντίστοιχα», αναφέρει η Ελένη Μποζά, μιλώντας μας για μία από τις πιο αμφιλεγόμενες και συνάμα ευρηματικές κωμωδίες του Άγγλου δραματουργού, αλλά και δίνοντάς μας το στίγμα της σκηνοθετικής της προσέγγισης.
Πρόκειται για κωμωδία χαρακτήρων ή ταυτόχρονα – αντικατοπτρίζοντας τις αντιλήψεις της ελισαβετιανής εποχής – ανοίγει την κουβέντα φτάνοντας στο σήμερα; Με άλλα λόγια, το έργο αποτελεί μια σάτιρα για την πατριαρχία ή και ένα σχόλιο για το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων;
«Σίγουρα εδώ μιλάμε για μια βαθιά σάτιρα της πατριαρχίας και αυτό ήταν που μας προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον. Δείτε, ήδη από την ελισαβετιανή ακόμη περίοδο οι άνθρωποι αναρωτιούνται για τα ζητήματα που έθετε η πατριαρχία, ζητήματα που εξακολουθούν να απασχολούν το ίδιο έντονα στις μέρες μας. Όσο για τον εάν “υποτάσσεται” η Κατερίνα ή κινείται και ελίσσεται βάζοντας τελικά αυτή αριστοτεχνικά τους κανόνες θα έλεγα σίγουρα το δεύτερο, προφανώς βέβαια με τον τρόπο που θα μπορούσε να προτείνει η εποχή. Ερχόμενη στην προσέγγισή μας θα έλεγα λοιπόν πως πρόκειται για έργο του 16ου αιώνα που φέρει τη δύναμη του 21ου, παραμένει ζωντανό στο σήμερα στο 100% και κινείται σε μια θεματική που είναι στην αιχμή του δόρατος».
Αναλάβατε για τέσσερα χρόνια την Διεύθυνση Σπουδών της νεοσυσταθείσας, τότε, Ανώτερης Ιδιωτικής Δραματικής Σχολής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και από το 2016 έως το 2019 διδάξατε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πιστεύετε πως τα ΔΗΠΕΘΕ μπορούν να λειτουργήσουν ενεργά προς αυτή την κατεύθυνση ή το ασφυκτικό περιβάλλον δεν το επιτρέπει;
«Πιστεύω ότι η εκπαίδευση, όπως και πολλά ακόμη, είναι ένα πολιτικό ζήτημα μεγάλης έντασης. Είναι υποχρέωση όλων – και ειδικά όσον αφορά στην περιφέρεια – να κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και να μπορούμε τελικά να εκπαιδεύουμε πολίτες. Στο ασφυκτικό περιβάλλον που λειτουργούν τα ΔΗΠΕΘΕ μοιάζει να δείχνει ακατόρθωτο, ωστόσο, πιστέψτε με, μπορεί να συμβεί και μάλιστα η εμπειρία μου λέει πως τα αποτελέσματα που φέρνει είναι εντυπωσιακά. Συνεχίζω λοιπόν να έχω την ελπίδα πως όσο το παλεύουμε μπορούμε και να κινηθούμε με μια πιο αισιόδοξη οπτική. Άλλωστε η εκπαίδευση αποτελεί βασικό εργαλείο Πολιτισμού, αναδεικνύοντας όχι μόνο την ανάγκη μα και το πόσο σημαντικό είναι ένα τέτοιο εγχείρημα».
Ξανανταμώνετε καλλιτεχνικά με το Θεσσαλικό Θέατρο 17 χρόνια μετά τον Ντάριο Φο και το Δεν πληρώνω δεν πληρώνω. Πώς το βιώνετε αλλά και πόσο σημαντικό θεωρείτε το να ταξιδέψει η καλοκαιρινή παραγωγή;
«Μεγάλη χαρά και τιμή η συνεργασία αυτή και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Ορέστη Τάτση για την εμπιστοσύνη και τη δυνατότητα που μου δίνεται να συνεργαστώ και πάλι με ένα ιστορικό θέατρο και να ξαναβρεθώ με τους ανθρώπους του, με έναν θίασο μάλιστα που στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελείται από εξαιρετικούς Λαρισαίους ηθοποιούς. Μεγάλη η συγκίνηση αλλά και η ευθύνη για το αποτέλεσμα που θα φέρουμε, καθώς δεν παύω να πιστεύω πως το Θεσσαλικό Θέατρο στέκεται στο ύψος της ιστορίας του. Έτσι, θεωρώ εξίσου σημαντικό η παράσταση να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και να ταξιδέψει περιφερειακά. Η πρεμιέρα μας θα γίνει στις 7 Ιουλίου και ήδη προχωρά και η οργάνωση της περιοδείας μας, που – θα μου επιτρέψετε – όσο μεγαλύτερη τόσο καλύτερα! Με το καλό να ανταμώσουμε λοιπόν και να μοιραστούμε το πνεύμα και την ιστορία του Θεσσαλικού Θεάτρου».
