Γράφει ο Θωμάς Παπαλιάγκας
Δεν έχω ξαναγράψει για διαγωνισμό της Eurovision. Γιατί κυρίως τον θεωρώ περισσότερο ως αρένα της πλήρους ομογενοποίησης των ήχων, που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες με τις λίγες δισκογραφικές εταιρείες – παγκόσμιους κολοσσούς αλλά και τις διαδικτυακές πλατφόρμες, μέσω των οποίων το μουσικό ακροατήριο διεθνοποιείται πλήρως. Ακούμε πρακτικά τους ίδιους ηλεκτρικούς ήχους με μικρές παραλλαγές. Βλέπουμε παραδοσιακά ακούσματα να μεταβάλλονται-διασκευάζονται-αλλοιώνονται σε πιο “σύγχρονα”, όλα σχεδόν παιγμένα με ηλεκτρικά όργανα, συνήθως τα ίδια σε όλα τα τραγούδια.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και πιο έντονα να δίνεται έμφαση στην εικόνα. Κάποιες φορές ακραία, βγαλμένη από θρίλερ ή υπερπαραγωγές διαφόρων ειδών. Άλλες φορές με προώθηση ιδιαιτεροτήτων ή του non-binary, συνήθως με ένα μέτρο, ενίοτε όμως και με τρόπο φαντασμαγορικό. Γενικά, βλέπουμε την εικόνα και την εν γένει παραγωγή να καλύπτει τη μουσική. Βεβαίως και τον στίχο. Και να προωθεί ακόμη περισσότερο την ομογενοποίηση.
Τόσο ώστε πολλές φορές, αν δεν ξέρεις ποια χώρα εκπροσωπεί κάθε καλλιτέχνης, είναι δύσκολο να το καταλάβεις από το ίδιο το τραγούδι.
Για να καταλάβει κανείς πόσο υπερτιμημένος στα μάτια πολλών είναι ένας τέτοιος διαγωνισμός, αρκεί να θυμηθεί ότι η πρωτιά της χώρας μας στη Eurovision το 2005 είναι η μεγαλύτερη “εθνική επιτυχία” που έχει να επιδείξει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή στην πενταετία 2004-2009.
Μέσα σε όλα αυτά, η εμφάνιση της Κλαυδίας, με το ρωμαϊκό όνομα και την “Αστερομάτα” της, ήταν από τις πολύ αξιοπρεπείς. Ένα τραγούδι σε παραδοσιακό μοτίβο, με ελληνικό στίχο, που πραγματεύεται ένα φαινόμενο που έπληξε τον ελληνισμό τον προηγούμενο αιώνα: τον ξεριζωμό των ελλήνων από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, αλλά και τη μετανάστευση.
Και το πραγματεύεται με την δέουσα σεμνότητα σε όλα τα επίπεδα: στον στίχο, τη μελωδία και την εικόνα. Με στοιχεία πιο σύγχρονης ενορχήστρωσης, όμως με ελληνικό στίχο, παραδοσιακή μελωδία. Αλλά και με τη λιτότητα. Δεν χρειάστηκε να φορέσει τίποτε το εντυπωσιακό, γυαλιστερό ή να αναδείξει σώματα χορευτών ή το δικό της. Μόνο την προσφυγοπούλα και τη μάνα της. Φόρεσε ένα απλό φόρεμα, μαύρο – και μετά άσπρο -, και τα μεγάλα κοκκάλινα γυαλιά της. Πιθανώς όπως βγαίνει έξω κάθε μέρα.
Αυτή η απλότητα στην αισθητική ταιριάζει στην ελληνική παράδοση. Και την αναδεικνύει όσο γίνεται καλύτερα, στα πλαίσια ενός τέτοιου διαγωνισμού. Να λέμε και τα καλά. Μπράβο στην Κλαυδία, λοιπόν! Μπράβο της και για την απροσδόκητα μεγάλη αναγνώριση από τις επιτροπές και το κοινό, με την κατάληξή της στην εντυπωσιακή έκτη θέση!
