Tο Γυμνάσιο του Μεγάλου Ευυδρίου επισκέφθηκε την βιβλιοθήκη της Ραψάνης και εξιστορεί την εμπειρία του:
Λένε πως οι βιβλιοθήκες είναι τα πιο δημοκρατικά μέρη του κόσμου. Δεν σε ρωτούν ποιος είσαι, τι δουλειά κάνεις, πόσα likes έχεις στο Instagram ή αν φοράς καλτσάκια που ταιριάζουν μεταξύ τους. Ανοίγουν την αγκαλιά τους σε όλους – μικρούς, μεγάλους, φωνακλάδες, ήσυχους, αδιάβαστους και βιβλιοφάγους. Είναι χώροι ελευθερίας και γνώσης, όπου η σκέψη ταξιδεύει χωρίς διαβατήρια και η φαντασία παρκάρει όπου θέλει.
Από την ξακουστή Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (όπου οι πάπυροι είχαν VIP μεταχείριση), μέχρι τη μεγαλειώδη Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (με τα λιοντάρια στην είσοδο, όχι τα αληθινά – τα πέτρινα!), οι βιβλιοθήκες κουβαλούν τη σοφία του κόσμου. Ακόμη και στο “Όνομα του Ρόδου”, όπου η βιβλιοθήκη μοιάζει με λαβύρινθο μεσαιωνικού CSI, πάλι ο θησαυρός είναι τα βιβλία.
Και μετά… είναι και η Βιβλιοθήκη της Ραψάνης https://www.facebook.com/rapsanilibrary
Μικρή, μαγική, φιλόξενη. Σαν μια σοκολατένια φωλιά γνώσης, με βιβλία για όλα τα γούστα (από το “Μυστήριο του χαμένου κουμπιού” μέχρι τον Τολστόι) και γωνιές που δεν ξέρεις αν πρέπει να διαβάσεις, να παίξεις ή να απλώσεις τα πόδια σου με ένα παγωμένο χυμό στο χέρι.
Είναι καταφύγιο. Χώρος που μυρίζει σελίδες, ιδέες και λίγη καλή τρέλα. Και το καλύτερο; Εκεί είναι η Χάιδω, Haidi Pantazi. Η μαγική βιβλιοθηκονόμος, που μιλούσε στη γλώσσα μας, κι έφερε μαζί της το πάθος για τη δουλειά της κι ένα παιχνίδι: “Η Ιστορία ακούει”. Ένα παιχνίδι με κάρτες, ήχους και ταξίδια στο παρελθόν.
Διαβάσαμε αποσπάσματα, ακούσαμε το βουητό του τανκς στο Πολυτεχνείο, το ανελέητο “κλικ” της γκιλοτίνας στις δημόσιες εκτελέσεις, την καρδιά του Άρμστρονγκ να χτυπά σαν τύμπανο όταν πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, κάνοντας “αυτό το μικρό βήμα για τον άνθρωπο, το τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα”. Για λίγο, η Ιστορία έπαψε να είναι κεφάλαια στα βιβλία. Έγινε ήχος κι εμπειρία.
Και κάπως έτσι, φορτωμένοι με λέξεις και ήχους, ανεβήκαμε στην πλατεία. Εκεί μας περίμενε ο Καραγάτσης, αγέρωχος και σκεπτικός στο άγαλμά του. Μάθαμε λίγα για τη ζωή του – και πάλι η λογοτεχνία μάς χαμογέλασε μέσα από την πέτρα.
Αλλά το ταξίδι δεν τελείωσε εκεί (γιατί οι καλύτερες ιστορίες έχουν και επιδόρπιο). Κατεβήκαμε στον Πλαταμώνα, εκεί που η θάλασσα αγγίζει τις σαγιονάρες και τα παγωτά γίνονται επίσημα πηγή χαράς. Και κάπου ανάμεσα σε γέλια, άμμο και δάχτυλα κολλημένα από σοκολάτα, τα παιδιά διάλεξαν μια πέτρα. Μια πέτρα-ανάμνηση. Για να γράψουμε πάνω της τα ονόματα της τάξης που αποχαιρετάμε, αλλά δεν ξεχνάμε. Θα μείνει στο σχολείο σαν φυλαχτό – σιωπηλό αλλά γεμάτο φωνές.
Αν μας ρωτούσατε τι πήραμε από αυτή την εκδρομή, θα λέγαμε: μια καρδιά γεμάτη ήχους, μια βιβλιοθήκη στην καρδιά του βουνού, ένα βλέμμα του Καραγάτση, λίγο αλάτι στα μαλλιά και μια πέτρα με κάτι ονόματα που, για εμάς, σημαίνουν τόσα πολλά.
