Τα όσα έχουν διαδραματιστεί στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα έχουν αναδειχθεί με συνέπεια από τη LarissaPress, με μια σειρά αποκαλυπτικών ρεπορτάζ, τα οποία επιβεβαιώθηκαν όλα μέχρι κεραίας.
Η κατάσταση στην Πινακοθήκη είναι οριακή. Ο δήμαρχος Λαρισαίων Θανάσης Μαμάκος πήρε την ευθύνη και προχώρησε σε αλλαγές με στόχο να επανέλθει στους κόλπους της Πινακοθήκης η απαιτούμενη ηρεμία.
Τώρα όμως είναι η ώρα του Χρήστου Παπανικολάου.
Ο Λαρισαίος καλλιτέχνης είναι γνωστό πως βρέθηκε στην Πινακοθήκη από την πρώτη στιγμή της δημιουργία της. Ήταν αυτός που έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να ενδυναμώσει τον θεσμό της πόλης και να του προσδώσει κύρος. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα δεν είναι απλά ένα κτίριο που φιλοξενεί εικαστικές εκθέσεις. Είναι κάτι πολύ παραπάνω: ένα διπλωματικό όπλο της ίδιας της πόλης, στην προσπάθειά της να σταθεί με αξιώσεις τόσο στον ελλαδικό, όσο και στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Όσοι γνωρίζουν προσωπικά τον Χρήστο Παπανικολάου, ξέρουν καλά πως πέρα και πάνω από οποιεσδήποτε πικρίες, διαφωνίες, συμπεριφορές και πρόσωπα, ο ίδιος έβαζε πάντα την Λάρισα. Τώρα είναι η στιγμή που θα πρέπει να το πράξει για μια ακόμη φορά.
Η παραίτησή του από την καλλιτεχνική επιτροπή της Πινακοθήκης έγινε καθαρά για λόγους αρχής. Ωστόσο, και ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής Μάνος Στεφανίδης του ζήτησε να παραμείνει και να συνεχίσει και ο δήμαρχος Λαρισαίων Θανάσης Μαμάκος του έχει ζητήσει το ίδιο και ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο δήμο Λαρισαίων Δημήτρης Δεληγιάννης έχει την ίδια άποψη.
Είμαι σίγουρος πως ο καλλιτέχνης, το διαβατήριο του οποίου φέρει σφραγίδα παγκόσμια, θα πρέπει να δράσει, για μια ακόμη φορά, τοπικά, και όπως πράττει με τα έργα του, δηλαδή να επουλώνει ψυχικά τραύματα, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα παράθυρο στο φως του νου, έτσι θα πρέπει να κάνει και με την Πινακοθήκη, παραμένοντας και σχεδιάζοντας, εκ νέου, την επόμενη μέρα της.
Σαν σήμερα, ανήμερα του Αγίου Αχιλλίου πριν τέσσερα χρόνια, έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους, κοινός μας φίλος, ο Άγγελος Πετρουλάκης. Είμαι σίγουρος πως αν ζούσε θα του έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα…
