Της Ειρήνης Παπουτσή
Την παράσταση Το χρονικό ενός δυσλεκτικού, βασισμένη στην πολυβραβευμένη νουβέλα του Γιάννη Πάσχου, σε σκηνοθεσία Ντίνου Ψυχογιού, φιλοξενεί το Θεσσαλικό Θέατρο στην σκηνή του Θεάτρου «Κώστας Τσιάνος» και στο πλαίσιο της «Θεατρικής Άνοιξης 2025». Οι παραστάσεις θα δοθούν την Παρασκευή 2 Μαΐου και το Σάββατο 3 Μαΐου, στις 21:00 και την Κυριακή 4 Μαΐου, στις 19:00, με τον ηθοποιό, Δημήτρη Μαμιό, να συνομιλεί με τη LarissaPress για τον πρώτο του μονόλογο, προσεγγίζοντας θεατρικά ένα θέμα ταμπού, όπως είναι η δυσλεξία.
Το «στίγμα», η συμπερίληψη, το χιούμορ ως μηχανισμός επιβίωσης, αλλά και η σχέση του με το Θεσσαλικό Θέατρο και τη Λάρισα τέθηκαν στην κουβέντα μας, με τον Δημήτρη Μαμιό να ξετυλίγει το κουβάρι μιας συνεργασίας και μιας παράστασης που απέσπασε θερμά σχόλια από κοινό και κριτικούς, παρουσιάζοντας μέσα από την αφήγηση μια δύσκολη ιστορία ενηλικίωσης, δοσμένη με χιούμορ και τρυφερότητα, αλλά και ρίχνοντας φως σε ένα λεπτό και συνάμα διαχρονικά σημαντικό ζήτημα.
«Ο συγγραφέας δεν ασχολείται με τη δυσλεξία ως επιστήμονας αλλά ως άνθρωπος που αγωνίστηκε μια ολόκληρη ζωή για να μπορέσει να “υπάρχει” σε έναν κόσμο αφιλόξενο για νευροδιαφορετικούς», διαβάζουμε στο δελτίο τύπου. Σε έναν καθηλωτικό μονόλογο επιχειρείται θεατρικά για πρώτη φορά η προσέγγιση ενός θέματος, όπως η δυσλεξία. Πώς το προσεγγίσατε;
«Είμαι και ο ίδιος δυσλεκτικός, οπότε δεν μου ήταν δύσκολη η προσέγγιση. Η παράσταση άλλωστε αποτελεί το όχημα, μια αφορμή αν θέλετε για να προσεγγίσουμε την έννοια του στίγματος. Για σκεφτείτε, ο ξένος, ο ομοφυλόφιλος, ο φτωχός, κουβαλούν το δικό τους “στίγμα”. Ο τρόπος λοιπόν που αντιμετωπίζονται με ώθησε στο να μπω στο θέμα. Για όλα αυτά είναι η παράσταση, δεν είναι μόνο η δυσλεξία».
Και η Τέχνη; Πόσο σημαντικός ο ρόλος της ώστε να ανοίξει η κουβέντα πάνω σ’ αυτό που λέμε συμπερίληψη;
«Προφανώς και ο ρόλος της είναι πολύ σημαντικός ώστε να μας κινητοποιήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Δείτε πόσα πράγματα γύρω μας “δεν πρέπει να ακουστούν”. Η Τέχνη λοιπόν ανοίγει την κουβέντα ώστε να πάψει κάποια στιγμή να συνεχίζεται αυτός ο φαύλος κύκλος».
Εκτιμάτε πως το χιούμορ μπορεί να αποτελέσει «όχημα» για να ξεπεραστούν δύσκολες συνθήκες σε μια κοινωνία που δεν δείχνει να κατανοεί τη διαφορετικότητα;
«Ναι το πιστεύω. Το χιούμορ είναι μηχανισμός επιβίωσης μα και ένα μέσο ελευθερίας και πιστεύω πολύ στη δύναμή του, ενώ δε διστάζω να το χρησιμοποιώ σε εκφάνσεις της ζωής μου».
Πρόκειται για τον πρώτο θεατρικό μονόλογο στην καριέρα σας, αλλά και μία ιδιαίτερη πρόκληση στο να υποδυθείτε έναν χαρακτήρα όπως αυτός. Πώς το βιώσατε;
«Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να κάνω μονόλογο. Το μεγαλύτερό μου μέλημα ήταν να πω κάτι, ενώ η παράσταση αποτέλεσε την αφορμή να ξαναβρεθούμε με τον Ντίνο Ψυχογιό, με τον οποίο γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μου είπε “σε είδα” διαβάζοντας το κείμενο και έτσι προέκυψε η συνεργασία για Το χρονικό ενός δυσλεκτικού».
Υπάρχει η άποψη πως για να δεις κάτι πρέπει και να το ονοματίσεις. Αληθεύει πως στην παράσταση δεν ακούγεται στιγμή η λέξη «δυσλεκτικός» ή «δυσλεξία»; Λέτε τελικά κάτι με την επιλογή να μην την προφέρετε;
«Αυτό που λέτε ισχύει, όντως στην παράσταση δεν ακούγονται οι συγκεκριμένες λέξεις θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξουμε το πώς αντιμετωπίζεται η ιδιαιτερότητα. Όλοι προσπαθούμε με τον τρόπο μας να “κουκουλώσουμε” μια ιδιαιτερότητα, που καταλήγει να ορίζεται ως προβληματική ενώ δεν είναι τέτοια. Κατά την άποψή μου το “στίγμα” υπάρχει και στο καλό και στο κακό. Ακόμη και ο καλός μαθητής έχει ένα στίγμα, μια πίεση ότι πρέπει να είναι και να παραμείνει τέτοιος».
“Σκαλίζοντας” συνεντεύξεις σας διαπιστώνω πως γενικότερα δεν είστε άνθρωπος των σχεδίων: “Αφήνω να με οδηγήσουν τα πράγματα. Δεν μπορώ να μιλήσω για σχέδια και όνειρα”, δηλώνετε. Δικαιώνεστε από την επιλογή;
«Θα έλεγα πως με τα χρόνια δημιουργούνται ανάγκες… Άλλωστε η δουλειά μας είναι ερευνητική. Ερευνάς τον εαυτό σου και ταυτόχρονα ανοίγεις έναν διάλογο με τον θεατή. Δεν κάνω λοιπόν πολλά σχέδια. Αφήνω τα πράγματα να έρθουν όπως έρχονται, ακολουθώντας ταυτόχρονα την ανάγκη μου για το τι θέλω να κάνω».
Κλείνοντας, πώς νοιώθετε για την επιστροφή σας στη Λάρισα και τη νέα συνάντησή σας με το Θεσσαλικό Θέατρο και τους ανθρώπους του;
«Δε σας κρύβω πως ανυπομονώ για το τί θα συναντήσω. Το Θεσσαλικό Θέατρο υπήρξε κομμάτι της ζωής μου. Άλλωστε δεν ξεχνώ τις παλιότερες συνεργασίες και φυσικά τη βράβευσή μου στο Ανόι του Βιετνάμ, στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου, με την παραγωγή Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο, του Νίκου Φώσκολου, σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού», ολοκληρώνει την κουβέντα μας ο Δημήτρης Μαμιός.
