«Ο Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης φυλακίζεται από το καθεστώς. Χιλιάδες στους δρόμους, τον υπερασπίζονται ενάντια σε ένα ανελεύθερο κράτος που βάλλεται εναντίον της ελεύθερης σκέψης».
Όχι, αυτές οι γραμμές δεν αναφέρονται στην φυλάκιση του Εκρέμ Ιμάμογλου το 2025 αλλά σε αυτήν του Ταγίπ Ερντογάν το μακρινό 1999. Επαναλαμβάνεται η ιστορία; Είναι νωρίς ακόμη για να δούμε αν το μέγιστο πολιτικό ρίσκο του Ερντογάν θα αποφέρει καρπούς ή αποτελεί την αρχή του τέλους του. Οι εταίροι πάντως είναι επιφυλακτικοί καθώς ξέρουν και πώς παίζεται το παιχνίδι στην Τουρκία και τους ίδιους τους παίκτες. Με φωτεινή εξαίρεση τον Χάρη τον Δούκα βέβαια.
Είναι αλήθεια πάντως πως η Τουρκία διαβαίνει το κατώφλι της απολυταρχίας με τρόπο βίαιο και ανερυθρίαστο. Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί η άρνηση των αρχών να παραχωρήσουν κάποιους δημόσιους χώρους για τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας υποχρέωσε το CHP, το κύριο Κεμαλικό κόμμα της χώρας στη χρήση ιδιωτικών χώρων, όπως ένα… τυροπιτάδικο στο Ορτακόι της Κωνσταντινούπολης;
Όλα αυτά πρέπει να ληφθούν υπόψιν στο γενικό πλαίσιο μιας τάσης που ξεκίνησε να κατακτά τον πλανήτη. Μια ιδιότυπη «σύγκρουση πολιτισμών» είναι σε εξέλιξη, διαφορετική όμως από αυτήν που είχε προβλέψει ο Samuel Huntington. To 2012 o Πούτιν αποφάσισε να γίνει ο απόλυτος ηγεμόνας της Ρωσίας, το 2014 ο Σι Τσινπίνγκ στην Κίνα και ο Μόντι στην Ινδία ξεκίνησαν την δική τους πορεία. Μετά το διάλειμμα Biden στις ΗΠΑ, με τον Τραμπ να κρατά τα ηνία της εξουσίας, η καθιερωμένη αντίληψη στις πρωτεύουσες της Άγκυρας, του Πεκίνου, της Μόσχας, του Νέου Δελχί και της Ουάσιγκτον —και σε πλήθος άλλων— θα υπαγορεύει πως δεν υπάρχει πλέον ένα ενιαίο σύστημα, ούτε ένα κοινά αποδεκτό σύνολο κανόνων. Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό τοπίο, η ήδη εύθραυστη έννοια της «Δύσης» θα ξεθωριάσει ακόμη περισσότερο—και μαζί της, αναπόφευκτα, θα υποχωρήσει και η διεθνής βαρύτητα της Ευρώπης, η οποία στη μεταψυχροπολεμική εποχή υπήρξε ο βασικός εταίρος της Ουάσιγκτον στην εκπροσώπηση της Δύσης.
Το timing για τον Ερντογάν είναι όντως κατάλληλο. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι καλός παίκτης; Λίγη σημασία έχει για μας πάντως. Ο εχθρός του εχθρού μου δεν θα είναι φίλος μου όταν έρθει στην εξουσία.
Το διεθνές περιβάλλον είναι αυτό που πρέπει να ανησυχεί καθώς διαμορφώνεται ένα καινούριο πλαίσιο που προκαλεί δέος, ανασφάλεια και αμηχανία σε χώρες με πολύ πιο ευέλικτη και ουσιαστική στρατηγική από τη δική μας.
