Όταν το 1991 ο Μπιλ Κλίντον δεν ήταν παρά υποψήφιος για το χρίσμα του κόμματός του, μία ακόμα κυρία εμφανίστηκε στα μίντια για να καταγγείλει πως είχε μαζί του μία (νιοστή) εξωσυζυγική σχέση. Στη συνέχεια, «έσκασαν» αποκαλύψεις πως είχε προσπαθήσει να αποφύγει τη στράτευσή του στο Βιετνάμ. Οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν στα τάρταρα και όλοι τον είχαν για ξοφλημένο. Ακόμα και το επιτελείο του του συνέστησε να τα παρατήσει. Αλλά ο μετέπειτα δις POTUS αρνήθηκε: «θα μείνω (στην κούρσα) μέχρι να ψοφήσει κι ο τελευταίος σκύλος» τόνισε. Ο Κλίντον επιβίωσε στην επόμενη προκριματική εκλογή, κέρδισε το παρατσούκλι «the come back kid» και μερικούς μήνες αργότερα εκλέχτηκε πανηγυρικά Πρόεδρος. That’s the spirit για τους σκληρούς πολιτικούς παίκτες.
Άπαξ και χώσεις τα δόντια στη λεία σου -στην εξουσία- δεν την παρατάς με τίποτα, ακόμα και να σου κόψουν το κεφάλι! Πριν λίγες ημέρες, εκατομμύρια Έλληνες κατέβηκαν στον δρόμο για τα Τέμπη. Αμέσως προέκυψε το ερώτημα του «μηνύματος» αυτής της διαμαρτυρίας. Οι κυβερνητικοί επαναλαμβάνουν εν χορώ την ετυμηγορία του Μαξίμου: το μήνυμα των μυρίων ήταν να έχουμε ένα «κανονικό κράτος», δηλαδή «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις και επίθεση στο… «κακό» Κράτος! Απίστευτο!
Ακόμα κι αν το σκάνδαλο (το φονικό των Τεμπών) αφορά -με τη βούλα μάλιστα του περίφημου πορίσματος- μία πρώην δημόσια εταιρεία που απαξιώθηκε, ιδιωτικοποιήθηκε, υποστελεχώθηκε, διαλύθηκε (η κοινή ιστορία πολλών δημόσιων υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν, σε όλο τον κόσμο) οι κυβερνητικοί πάνε να μας πουν πως το μήνυμα όσων κατεβήκαμε στον δρόμο, είναι να (συνεχίσουν να) εφαρμόζουν με περισσότερη ορμή τη συνταγή που εφάρμοσαν στον ΟΣΕ παντού, στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες! «Κοινή λογική», που λέει και ο Ντόναλντ Τραμπ!
To παραμύθι του καλού ιδιωτικού και του κακού κρατικού είναι το μόνο τραγούδι στην πόλη, εδώ και μισό αιώνα. Μας έχει αποδεδειγμένα οδηγήσει σε λιτότητα διαρκείας, αποβιομηχάνιση και στασιμότητα της οικονομίας, ανισότητες σαν στον Μεσαίωνα, αναβίωση του φασισμού και του πολέμου, εκβαρβαρισμό και κανιβαλισμό όλων των μεταξύ μας ανθρώπινων σχέσεων, των ηθικών αξιών, της φύσης κ.λπ.
Το KKE κατέβηκε στις πορείες για τα Τέμπη με το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Ομολογώ πως το σλόγκαν μου φάνηκε «τραβηγμένο από τα μαλλιά» υπερβολικό, ιδεοληπτικό και κακόγουστα κομματικό. Μετά όμως θυμήθηκα τον Γουόρεν Μπάφετ, που μιλώντας για την «ταξική πάλη» δήλωσε πως το μόνο που ξέρει γι’ αυτή είναι πως πάντως η τάξη του, οι πλούσιοι, παλεύει πράγματι, και μάλιστα κερδίζει!
Ίσως να είναι η ώρα να μπουν στο ρινγκ και οι υπόλοιποι, μπας κι έρθει επιτέλους στα ίσα του αυτός ο ανισόρροπος κόσμος.
