Η ίδρυση της Μονής ανάγεται στις αρχές του 18ου αιώνα, ίσως όμως και παλαιότερα, σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες («Παρρησία – Πρόθεση» 1705 και βιβλίο Χρονικών της Μονής 1728).
Σοβαρή καταστροφή ή επέκταση και αύξηση του ανθρώπινου δυναμικού της Μονής υπαγορεύουν την «εκ βάθρων» ανακαίνισή της μεταξύ των ετών 1733 και 1795, σύμφωνα με ενεπίγραφες εντοιχισμένες πλάκες.
Σύμφωνα δε με τις επιγραφές αυτές το καθολικό κτίσθηκε το 1733 με την συνδρομή και την επιστασία του Ηγουμένου της Ευγενίου. Η ανέγερση των κελιών και λοιπών προσκτισμάτων έλαβε χώρα αργότερα το 1795 επί ηγουμενίας Προκοπίου του Μικρού, από τον πρωτομάστορα Μαστροδήμο, με την συνδρομή όλων των κατοίκων της Ζαγοράς.
Το 1874 πυρκαγιά προκαλεί εκτεταμένες καταστροφές στο μοναστηριακό συγκρότημα ενώ άγνωστος παραμένει ο ακριβής χρόνος εγκατάλειψης της Μονής. Το μοναστήρι το 1904 βρίσκεται «εν ενεργεία» όταν ο Μηλιώτης μοναχός Θεοφάνης υπογράφει της τελευταίες ενθυμήσεις στο βιβλίο των Χρονικών της Μονής.
Το 1961 ο Α. Κωνσταντινίδης αναφέρει την Μονή ως εγκαταλειμμένη επισημαίνοντας την από πολλού κατάρρευση του ανατολικού άκρου της βόρειας πτέρυγας των κελιών. Οι πτέρυγες σε σχήμα Π που κατελάμβαναν την δυτική, βόρεια και νότια πλευρά, εσωτερικά περιλάμβαναν ισόγεια διαμερίσματα με ελαιοτριβείο, αλευρόμυλο, μαγειρείο, αποθήκες, στάβλους και όροφο με τα κελιά των μοναχών, τράπεζα, άνετο αρχονταρίκι και τα κελιά των επισκεπτών. Η πρόσβαση στους χώρους του ορόφου ήταν εφικτή μέσω ξύλινης σκάλας και χαγιατιού προς το εσωτερικό της αυλής. Το καθολικό πρόκειται για μονόχωρο επιμήκη ναό στεγασμένο με δίριχτη πλακοσκεπή στέγη με σημαντικές αποτιμήσεις των αετωμάτων στην δυτική και ανατολική πλευρά. Ευρεία ξύλινη στοά (χαγιάτι) περιβάλει την δυτική όψη της εισόδου και το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας πλευράς. Στο εσωτερικό του καθολικού το μεγαλύτερο μέρος του δαπέδου είναι στρωμένο με αρμολογημένες πλάκες με ανακαίνιση που έγινε το 1989. Εσωτερικά οι τοίχοι είναι επιχρισμένοι, ενώ υπάρχει ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο που χρονολογείται στο 1734. Πρόκειται για εντυπωσιακό έργο του κρητικού Κομνενάκη, του Ιωάννου Παναγιώτη από την Κωνσταντινούπολη και του Λοΐζου από την Κύπρο. Στο χώρο της ευρύχωρης αυλής, στα ερείπια της νότιας πλευράς, εντοπίζεται λιθόκτιστη τοξωτή κατασκευή και διασώζεται βρύση του 1807.
Πηγές: Καταγραφή Μοναστηριών Ν. Μαγνησίας, ΤΕΕ Τμήμα Μαγνησίας, Βόλος 2002. σελ. 60-73. Θεσσαλικό Ημερολόγιο, Τόμος 78, Λάρισα 2020. Η Μονή των Αγίων Ταξιαρχών στην περιοχή της Ζαγοράς, Νίκος Διαμαντάκος. σελ. 193-216.
Στο βίντεο, ο αρχιτέκτονας Δημήτριος Καραγκούνης, Επίτιμος Προϊστάμενος του Τμήματος Αρχαιολογικών Έργων και Μελετών της ΕΦΑΛΑΡ σχολιάζει την σημερινή κατάσταση του μοναστηριακού συγκροτήματος.
