Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα.
Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.
Με αυτό το ποίημα , ο ποιητής Παντελής Μηχανικός το 1975 αποτυπώνει με μια γλαφυρότητα που αναπόδραστα γεννά θλίψη και απογοήτευση, τη νυκτοβασία του Ελληνισμού προς τη διχοτόμηση της Μεγαλονήσου. Μια νυκτοβασία που είχε ξεκινήσει χρόνια πριν και καθένας από τους πρωταγωνιστές έβαζε μέρα με τη μέρα το δικό του λιθαράκι για να δημιουργήσει ένα τείχος ντροπής που υψώνεται ολόρθο ως τα σήμερα. Τα λάθη, οι παραλείψεις που έφταναν στα όρια της προδοσίας έχουν γραφτεί και αποτυπωθεί σε μια πλούσια βιβλιογραφία που αποτυπώνει μια ιστορία που σε κάποια σημεία παραμένει θολή και σκοτεινή, δίνοντας την ευκαιρία της εισβολής και πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες επιτυχίας της.
Δεν θα ασχοληθώ με αυτά σήμερα. Θα ασχοληθώ με μέλισσες. Και αν λοιπόν ο Ονήσιλος ξαναστέλνει μέλισσες και δεν τις βλέπουμε όπως δεν τις έβλεπαν οι πρόγονοί μας τότε; Τι και αν από την ασφάλεια του καναπέ και της ύστερης γνώσης, την μελέτη των πηγών και τις μαρτυρίες απορούμε τώρα με τις τρανταχτές αστοχίες του παρελθόντος; Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα που αφορούν στο Κυπριακό, όπως τότε έτσι και τώρα γίνονται χωρίς σχεδιασμό και καθαρή στοχοθεσία.
Πολύ σωστά ο Έλληνας Πρωθυπουργός έθεσε το θέμα της επανέναρξης των συνομιλιών στον Ερντογάν την προηγούμενη εβδομάδα στην Ουάσιγκτον. Οι συνθήκες στον παγκόσμιο χάρτη είναι τέτοιες όμως που δύσκολα ο Ερντογάν θα βάλει το θέμα στην ατζέντα. Δεν είναι τυχαίο που από 2017 στο Κραν Μοντανά οι συνομιλίες έχουν βαλτώσει. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει και ο ρόλος και οι επιδιώξεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της δίνουν την ευκαιρία να αποφύγει συνομιλίες από τις οποίες νομοτελειακά θα βγει χαμένη.
Από την άλλη, οι συνθήκες που διαμορφώνονται τόσο στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και στα κατεχόμενα οδηγούν στη δημιουργία ενός μωσαϊκού εθνοτήτων και θρησκειών που στα επόμενα πενήντα χρόνια θα καταστήσει κάθε κουβέντα με εθνικό πρόσημο ανούσια και άκαιρη.
Πιέζει ο χρόνος δηλαδή; Ασφαλώς. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα μια μεγαλειώδη προσπάθεια δημόσιας διπλωματίας που, πραγματικά, θα πρέπει να αφυπνίσει τους δικούς της πολίτες και μετά να απευθύνεται στους Τουρκοκύπριους, τονίζοντας τους τα οφέλη του ενωμένου κράτους. Η Ελλάδα από την άλλη θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι ήρεμες θάλασσες με το Κυπριακό άλυτο δεν υπάρχουν. Δύσκολες αποστολές, έσχατες λύσεις.
Οι μέλισσες λοιπόν μπορεί και να έρχονται, να ψιθυρίζουν στα ανέμελα αυτιά μας και εμείς παρασυρμένοι από την επίπλαστη ευημερία μας να μην ακούμε. Και να έρχονται σμήνη. Να στέλνει συνέχεια ο Ονήσιλος και να αγωνιά. Όπως ακριβώς αγωνιούσε και τότε. Και ας γίνουν όλα τώρα αναίμακτα. Το αποτέλεσμα το ίδιο θα είναι, όπως και η απογοήτευση των δικών μας απογόνων.
