Στο Sliding Doors, μια ταινία του Peter Howitt με πρωταγωνίστρια την Gwyneth Paltrow, γυρισμένη το 1998, είδαμε τη ζωή της πρωταγωνίστριας να εξελίσσεται με δύο διαφορετικούς τρόπους, έναν αφού πρόλαβε τις πόρτες του μετρό του Λονδίνου και έναν αφού το έχασε και πήρε το επόμενο. Η ζωή μας μπορεί να επηρεαστεί απίστευτα από ένα γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί «τυχαίο».
Αν εκλάβουμε ως τυχαίο γεγονός το κούνημα του κεφαλιού του Τραμπ λίγο πριν η σφαίρα βρει τον στόχο της και την επιβίωση του από την απόπειρα δολοφονίας του την προηγούμενη εβδομάδα, το γεγονός θα επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη. Για πολλούς το αποτέλεσμα των εκλογών έχει κριθεί, και μάλλον έτσι είναι. Ακόμη και η διαφαινόμενη παραίτηση Μπάιντεν έρχεται μάλλον αργά για τους Δημοκρατικούς.
Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει να ανταποκριθεί σε μια σειρά προκλήσεων. Θα πρέπει να αποφύγει τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, να αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση, να βρει ένα modus vivendi με την τεχνητή νοημοσύνη. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να εγκαταλείψει την ιδέα της υπεροχής της Αμερικανικής υπερδύναμης και να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο πλανήτης θα είναι ένα ταραγμένο μέρος για πολλά χρόνια ακόμη. Και θα χρειαστεί γέφυρες με το μέλλον, όχι με το παρελθόν.
Ο Μπάιντεν συχνά ζητά να συγκριθεί όχι με το τέλειο, αλλά με τον αντίπαλό του. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αναλύσουμε τα επιχειρήματα που, είτε στα σοβαρά είτε στα αστεία, ο Τραμπ παρουσιάζει. Και βρίσκει ευήκοα ώτα καθώς οι Αμερικανοί και κουρασμένοι από πολέμους είναι , και αγανακτισμένοι με την ελίτ τους. Για πολλούς, το τέλος της υποστήριξης της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο που ομολογουμένως φαντάζει ατελέσφορος δεν είναι άκρατος λαϊκισμός αλλά ρεαλισμός. Η παγκοσμιοποίηση, η ανισότητα, η αποβιομηχανοποίηση, η σχέση με την Κίνα, το «βαθύ κράτος» είναι τα βαριά χαρτιά του Τραμπ για την άλωση της κοινής γνώμης.
Άλλο όμως η κριτική, άλλο η εξεύρεση λύσεων. Το χάος που αντιμετώπισε ο Μπάιντεν οφείλεται κατά πολύ στην διακυβέρνηση Τραμπ. Για να φύγει από το Αφγανιστάν, έκανε συμφωνία με τους Ταλιμπάν, αφήνοντας τον αφγανικό λαό στο έλεός τους. Ακύρωσε την συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν, παρόλο που αυτό τηρούσε τις δεσμεύσεις του, πλήττοντας την αμερικανική αξιοπιστία. Αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ, τόνωσε την Ισραηλινή ακροδεξιά και προετοίμασε το έδαφος για την σημερινή θλιβερή κατάσταση. Η πίεση στην Βενεζουέλα και στην Κούβα, με σκοπό την αλλαγή των καθεστώτων , πυροδότησε μια ανθρωπιστική κρίση και ώθησε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στα νότια σύνορα των ΗΠΑ.
Μια δεύτερη θητεία Τραμπ, απαλλαγμένη από τους περιορισμούς μιας ακόμη εκλογικής αναμέτρησης θα περιέχει πολλούς κινδύνους.
Πρώτον, μια πολιτική άκρατου αμερικανικού εθνικισμού και προσπάθεια απομονωτισμού θα δώσει διέξοδο στην επιθετικότητα του Πουτιν αφού εκ των πραγμάτων θα δούμε το τέλος της υποστήριξης της Ουκρανίας ή ακόμα και του ΝΑΤΟ, το οποίο θα επιδεινώσει τη φιλοδυτική πολιτική στην Ευρώπη και θα ευνοήσει φιλορωσικές πολιτικές τάσεις στην Ουγγαρία, την Σερβία και αλλού.
Δεύτερον, η δεύτερη θητεία του θα επικυρώσει μια διεθνή τάση προς τον εθνικισμό και τον απολυταρχικό λαϊκισμό. Πυροδοτώντας ακροδεξιές μαριονέτες στην Ευρώπη και λαϊκιστές στην Αμερική, διαφθορά στην Ασία και την Αφρική. Ηγέτες που θα βγουν ισχυρότεροι από αυτό θα είναι ο Χι και ο Πούτιν, ο Μόντι στην Ινδία, ο Νετανιάχου, ο Χομεϊνί , ο Ερντογάν.
Τα πρώτα δύο μας οδηγούν στο τρίτο πρόβλημα. Όλο αυτό το διεθνές κλίμα που θα δημιουργηθεί θα καταστήσει αδύνατη κάθε συνεργασία που απαιτείται στον πλανήτη για να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου.
Την ιστορική αυτή στιγμή που η Αμερικανική διπλωματία θα έπρεπε να ηγηθεί για να αποφευχθούν οι πόλεμοι, να μπουν νέοι κανόνες και να προαχθεί η διεθνής συνεργασία, ο Τραμπ θα σηκώνει ψηλά τη γροθιά και θα βροντοφωνάζει “ΑMERICA FIRST”. Θεός φυλάξοι.
