Της Ειρήνης Παπουτσή
ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας // LarissaPress
Αλήθεια τι μπορεί να οδηγήσει μια υποψήφια διδακτόρισσα και εργαζόμενη με μπλοκάκι στο να εμπλακεί ως υποψήφια στις ευρωεκλογές αλλά και πόσοι υποψήφιοι αυτοσυστήθηκαν στην κοινωνία ως άνθρωποι που «δε γεννήθηκαν και δε μεγάλωσαν με τα αριστερά ιδεώδη», επιλέγοντας ταυτόχρονα να στελεχώσουν ένα ευρωψηφοδέλτιο, όπως αυτό της Νέας Αριστεράς;
Η Λαρισαία, Κατερίνα Φλώρου, το τόλμησε και αν η ευρωκάλπη αποτελεί νέα πρόκληση και ευθύνη για την ίδια, η προηγούμενη αξιοπρόσεκτη πορεία της και οι δράσεις στο πεδίο δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για μια νέα γυναίκα που οι «ανησυχίες» της μετουσιώθηκαν σε πράξη, δράση και ενεργή συμμετοχή στα κινήματα και τη συνδικαλιστική ζωή.
«Το’ χει», πέρασε αστραπή η σκέψη μετά τα πρώτα… αναγνωριστικά λεπτά της κουβέντας μας, έχοντας απέναντί μου μια υποψήφια που σου μετέδιδε τον ενθουσιασμό της νιότης της, μα και μια γυναίκα «γειωμένη», απόλυτα συνδεδεμένη με την κοινωνία, τα προβλήματα της γενιάς της και το σήμερα και γεμάτη αγωνίες για το αύριο του τόπου της και της Ευρώπης.
«Όντως, δε μεγάλωσα με τα αριστερά ιδεώδη, ωστόσο νοιώθοντας την ανάγκη να πιάσω το νήμα της δικής μου αλήθειας τα ενστερνίστηκα. Ήμουν σε αναζήτηση, διέκρινα τις ανισότητες και μέσα από τη συλλογική ζωή και τις συζητήσεις με συντρόφους βρήκα τις απαντήσεις στις ανησυχίες μου και επέλεξα να δώσω τη μάχη με τη Νέα Αριστερά», περιγράφει η Κατερίνα Φλώρου, μιλώντας μας για μια απόφαση που «βασάνισε» καιρό.
«Μεγάλο το βάρος της ευθύνης, τόσο απέναντι στη Νέα Αριστερά που με τίμησε όσο κυρίως για τις κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπώ. Η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε, ίσως το φοβήθηκα, ωστόσο οι αντιδράσεις όλων στο άκουσμα της υποψηφιότητάς μου ήταν συγκινητικές και τα μηνύματα που συνεχίζω να εισπράττω είναι θετικά. Υπήρξαν άνθρωποι, σύντροφοι και πρόσωπα αγαπημένα, που πίστεψαν σε μένα πριν από μένα και τους ευχαριστώ γι’ αυτό», συνεχίζει.
Και το «διαζύγιο» με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πόσο μπορεί να κόστισε, τη ρωτώ για την αποχώρησή της από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την ίδια να μην κρύβει τον προβληματισμό της για τα όσα προηγήθηκαν, κάνοντας λόγο για μια δύσκολη απόφαση, μα και επισημαίνοντας την ανάγκη… συγκρούσεων πάνω σε κομβικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.
«Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση. Στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αφιέρωσα χρόνο και πολιτική δραστηριοποίηση. Οι δηλώσεις Κασσελάκη στον ΣΕΒ ήταν που με ώθησαν και η απόφαση αποχώρησης ήταν μονόδρομος. Άλλωστε, νοιώθω πως το κόμμα ήταν αυτό που έφυγε από τον πολιτικό χώρο που κινούμαστε και όχι εγώ», απαντά αφοπλιστικά, επισημαίνοντας ταυτόχρονα πως «η Αριστερά καλείται να σηκώσει επιτέλους το ιδεολογικό γάντι και να συγκρουσθεί για τα πιστεύω και τις αρχές της», αλλά και σημειώνοντας το γεγονός πως η Θεσσαλία μπήκε στο «κάδρο» της Ευρώπης λόγω των πλημμυρών αλλά και του πολύνεκρου δυστυχήματος των Τεμπών.
«Κινούμαστε πανευρωπαϊκά σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου καταγράφεται η επικίνδυνη άνοδος της ακροδεξιάς. Χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας, ταξικό πρόσημο και επιτέλους φορολόγηση του πλούτου. Θεωρώ λοιπόν σημαντική την είσοδο της Νέας Αριστεράς στην Ευρωβουλή, ως μία επιπλέον αριστερή φωνή που θα εκφραστεί με σοβαρούς πολιτικούς όρους. Όπως και να’ χει είμαι αισιόδοξη για την έκβαση των εκλογών και αν με ρωτάτε ένας αγώνας δεν τελειώνει με ένα αποτέλεσμα. Θα πρέπει να δούμε την ατζέντα μας σε διεθνιστικό πλαίσιο, εξετάζοντας κομβικά ζητήματα, όπως η πράσινη μετάβαση, με όρους. Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, καθώς τόσο οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης όσο και το κόστος της πράσινης μετάβασης δεν επιβαρύνουν το ίδιο όλες τις κοινωνικές τάξεις».
Υποψήφια διδακτόρισσα στο πεδίο της οικονομικής ανάλυσης και δημόσιας πολιτικής, με ερευνητικό της αντικείμενο την οικονομική ανάλυση μεταναστευτικών ροών και με έντονη φεμινιστική δράση, η Λαρισαία υποψήφια της Νέας Αριστεράς συνεχίζει τον καθημερινό της αγώνα στο πεδίο, διεκδικώντας ταυτόχρονα την ψήφο των εκλογέων, με την τελευταία ερώτηση να στρέφεται… μοιραία γύρω από την επιλογή στο πρόσωπό της.
«Τώρα αρχίζουν τα… δύσκολα», γελάει, εστιάζοντας για μια ακόμη φορά στο συλλογικό: “Ξέρετε η νέα γενιά, η γενιά μου, περνά μια ματαιότητα και μαζί μια απαξίωση της πολιτικής. Ζητώ λοιπόν μια ψήφο για όλα αυτά που προανέφερα. Αυτά πρεσβεύω και αυτά εκπροσωπεί η υποψηφιότητά μου. Μέσα από δράσεις επιχειρώ να εμπνεύσω και όλοι μαζί να δώσουμε νόημα στην πολιτική συμμετοχή”, καταλήγει με… νόημα η Κατερίνα Φλώρου.