του Θωμά Παπαλιάγκα, δικηγόρου
Η φράση “Ένας Παπαδόπουλος μάς χρειάζεται” τις τελευταίες δύο δεκαετίες ακούγεται όλο και συχνότερα. Ειδικά μετά την εποχή των Μνημονίων η αμφισβήτηση στη δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα έγινε εντονότερη. Κυρίως γιατί η οικονομική κατάσταση έχει χειροτερέψει δραματικά για όλους. Για όσο τα οικονομικά του ήταν ικανοποιητικά, ο μέσος πολίτης δεν έβλεπε κανένα πρόβλημα στο πολιτικό σύστημα και την λειτουργία του πολιτεύματος. Ακόμη και αν η οικονομική κατάσταση του καθενός βελτιωνόταν με επιδόματα που στην πραγματικότητα αποτελούσαν βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας της χώρας.
Ακριβώς δηλαδή αυτό που έκανε και ο Παπαδόπουλος. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο συνταγματάρχης, ο πραξικοπηματίας, αυτός που στόχευε να κάνει “σε κάθε πόλη και στάδιο και σε κάθε χωριό και γυμναστήριο”, αυτός που “έσβησε τα χρέη των αγροτών”, αυτός που “έκανε έργα”, αυτός που “είχε το μικρότερο δημόσιο χρέος”, που “έδιωξε τον βασιλιά με το δημοψήφισμα” και άλλα διθυραμβικά… Που χαϊδεύουν τα αυτιά όσων τα ακούν, αλλά ταυτόχρονα προκαλούν εντονότατα την αλήθεια και τη λογική όσων γνωρίζουν ή καταλαβαίνουν λίγο.
Πέραν του προφανούς ψεύδους όλων αυτών, τα οποία πηγάζουν από τη μυθοποίηση που ευνοεί η χρονική απόσταση και το έδαφος της αμάθειας και της ανοησίας, στο οποίο φυτεύονται, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, οι συν αυτώ και ο διάδοχός του Ιωαννίδης φαντάζομαι ότι δεν ξέχασε κανείς ότι: α) εγκαθίδρυσαν δικτατορία με τα τανκς, β) έριξαν μία κυβέρνηση αποστατών, η οποία έκλεψε μία λαϊκή νομιμοποήση του 53% της Ένωσης Κέντρου (βλέπετε καμία σχέση με το σημερινό “41 τακατό”;), γ) χόρτασαν τον κόσμο εκτοποπισμούς, εξορίες βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας και αλλού, δ) ξεπούλησαν τον εθνικό πλούτο σε εκλεκτούς δικούς τους και της Πρεσβείας (πετρέλαια, παραλίες, δάση κλπ.), ε) έφτιαξαν τη δική τους τάξη εργολάβων, προερχόμενη από δεξιά και αριστερά, στ) μείωσαν το ΑΕΠ, κράτησαν την οικονομία καχεκτική και καταχρέωσαν τη χώρα, στ) έκαναν ή ευνόησαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ζ) ξεπούλησαν την Κύπρο.
Όταν η δημοκρατία και οι θεσμοί δεν λειτουργούν, όταν ο λαϊκισμός επιβάλλει πρότυπα όπως του Κώστα Καραμανλή (“αρχιερέας της διαπλοκής”, “επανίδρυση του κράτους” κλπ.) και του Αλέξη Τσίπρα (των “νταουλιών”, του δημοψηφίσματος και της “κωλοτούμπας”), αλλά και άλλων αντίστοιχων καραμπουζουκλήδων, ο κόσμος χάνει τον προσανατολισμό του. Έτσι, του φαίνονται εύκολα όσα ακολουθούν.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία είναι χαρακτηριστική: η Λεπέν περνάει στον δεύτερο γύρο στις δύο τελευταίες προεδρικές εκλογές και το συνταγματικό τόξο μαζεύεται γύρω από τον Μακρόν, γιατί αυτός έτυχε να περάσει απέναντί της. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της αριστεράς (του, φίλου του Τσίπρα, Μελανσόν) ψηφίζει την Λεπέν. Τα ίδια και χειρότερα σε πολλές χώρες στη βόρεια Ευρώπη, καθώς σε κάποιες μετέχουν και σε κυβερνητικά σχήματα.
Όσο λοιπόν δεν υπάρχει μεγάλο προοδευτικό κόμμα στη χώρα μας ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα και ως κυβέρνηση αύριο, τόσο πιο κοντά είμαστε στην ανάδειξη αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άκρα δεξιά. Και αυτή μπορεί να μην είναι η Χρυσή Αυγή. Είναι όμως ο Βελόπουλος των γνησίων επιστολών του Ιησού και των κηραλοιφών. Εκεί κατατείνει ευθέως η στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη και των μέσων ενημέρωσης. Η τελική απάντηση όμως ανήκει στους πολίτες. Οι Ευρωεκλογές λοιπόν είναι πολύ σοβαρή υπόθεση (ευρωπαϊκή και εσωτερική μαζί) για να πάμε για μπάνιο στις 9 Ιούνη. Για να μην έχουμε άλλου είδους “γύψο” ξανά.