Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, η Δύση ακολούθησε μία καταστροφική εξωτερική πολιτική. Κατήργησε μονομερώς τα υφιστάμενα κρατικά σύνορα στην Ευρώπη. Συμμετείχε δραστήρια στη διάλυση πολλών κρατών (Λ.Δ. Γερμανίας, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Ε.Σ.Σ.Δ). Κάνοντάς το, επανέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά το 1945. Επίσης, βύθισε την Ανατολική Ευρώπη στον εθνικισμό. Τέλος, η εθνογένεση που πυροδότησε η Δύση δημιούργησε μία σειρά από καταπιεσμένες μειονότητες, που διεκδίκησαν ένοπλα την αυτονομία τους. Οι άτακτες, αποσχιστικές κρατικές οντότητες από τον Δούναβη ως τον Καύκασο, αποσταθεροποιούν πια ολόκληρη την Ευρασία.
Σε φιάσκο εξελίχτηκαν επίσης ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και η άσκηση του «δικαιώματος επέμβασης» εκτός Ευρώπης. Η εκστρατεία των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, θυμίζει εκείνη της αρχαίας Αθήνας στη Σικελία, μετά από την οποία αυτή έπαψε να είναι υπερδύναμη. Οι ΗΠΑ εκδιώχθηκαν από το Αφγανιστάν και το Ιράκ και ριζοσπαστικοποίησαν ακόμα περισσότερο το Ισλάμ. Αλλά και οι δυτικές επεμβάσεις στη Σομαλία, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Υεμένη, στο Σαχέλ διέλυσαν τις τοπικές κρατικές και κοινωνικές δομές και εκμηδένισαν τη δυτική επιρροή στις περιοχές αυτές.
Ο επεμβατικός παροξυσμός της Δύσης από το 1990, εκφράζει μία «ιδεαλιστική» πολιτική. Υποτίθεται πως οι δυτικοί υπερασπιζόμαστε την πολιτική και οικονομική δημοκρατία σε κοινωνίες που διψούν για αυτές, αλλά οι «τύραννοι» που τις καταδυναστεύουν τους απαγορεύουν να τις απολαύσουν. Τελικά όμως, αποδεικνύεται ότι οι ντόπιοι αγωνίζονται λυσσαλέα κατά των δυτικών «απελευθερωτών» τους και κινητοποιούνται μόνο για να εγκαθιδρύσουν πολιτικά συστήματα ακόμα πιο αποστασιοποιημένα από τα δυτικά πρότυπα.
Επιπλέον, η απήχηση των δυτικών ιδεωδών υφίσταται πρωτοφανή καθίζηση. Παντού, η δημοκρατία και η ελεύθερη οικονομία υποχωρούν. Οι νέοι του τρίτου κόσμου που έλκονται από τη δυτική δημοκρατία και την ελεύθερη οικονομία μειώνονται, οι απόκληροι της Δύσης που ονειρεύονται ισλαμικά, φασιστικά ή εθνικιστικά καθεστώτα αυξάνουν. Αντί να επελαύνουν οι δυτικές αξίες στον υπόλοιπο κόσμο, υποχωρούν, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της Δύσης.
Η υποκρισία της Δύσης συμβάλλει σε αυτό. Tο 89% του Σίσι τον καταξιώνει σαν σεβάσμιο statesman, αλλά το 87% του Πούτιν αξίζει μόνο περιφρόνηση. Σε αντίθεση με τους Ρώσους καθεστωτικούς, οι Σαουδάραβες δικαιούνται να πετσοκόβουν τους αντιφρονούντες τους κ.ο.κ. Η Δύση πιστεύει πως μπορεί να εναγκαλίζεται τα «δικά της καθάρματα» και παράλληλα να παριστάνει αξιόπιστα τον εισαγγελέα, στα καθάρματα που δεν της αρέσουν!
Το συμπέρασμα είναι πως η «ιδεαλιστική» εξωτερική πολιτική της Δύσης την αποξενώνει από έναν όλο και λιγότερο δυτικότροπο κόσμο και εξευτελίζει τις αξίες που υποτίθεται πως υπερασπίζεται. Η «πραγματιστική» επίσκεψη του Νίξον στην Κίνα πρόσφερε τελικά στη Δύση πιο πολλά από όλες τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» των τελευταίων δεκαετιών. Επίδικο της εξωτερικής πολιτικής είναι το συμφέρον, όχι οι ιδέες. Καλά θα κάνουμε να ξεσκονίσουμε τον Μέτερνιχ και να βάλουμε τον Γούντροου Ουίλσον πίσω στο ράφι.
