Γράφει ο Βασίλης Μίχος
Επειδή τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά αναφέρεται η οικία Μουσών Αβραάμ, ως «οικία Μουσών», με κίνδυνο να καθιερωθεί μ’ αυτή την λανθασμένη ονομασία, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή όλων όσων κάνουν χρήση μιας τέτοιας αναφοράς, στο εξής:
Το επίθετο της οικογένειας ήταν Αβραάμ. Μουσών (μικρός Μωυσής) ήταν το όνομα του ιδιοκτήτη, όχι το επίθετό του. Τον γιό του, τον Σαλβατώρ Αβραάμ, πρόλαβα και τον γνώρισα στην παιδική μου ηλικία. Είναι, όπως γίνεται αντιληπτό, σοβαρό λάθος, για ένα τέτοιο οικοδόμημα, να καθιερωθεί ως ονομασία του το «οικία Μουσών», σαν να λέγαμε «οικία Δημήτρη» ή «οικία Γιαννάκη» και όχι «οικία Παπαδοπούλου» φερ’ ειπείν. Πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο κτίριο αποτελεί σταθμό και σύμβολο της αστικής εξέλιξης της πόλης μας, και επομένως οι αστικές συμβάσεις ως προς αυτό πρέπει να τηρούνται αυστηρά. Ιδιαίτερα και λόγω της νέας του χρήσης ως Μουσείου της πόλης της Λάρισας. Άρα, καλόν είναι εις το εξής να αποκαλείται είτε «οικία Μουσών Αβραάμ» είτε, το σωστότερο, «οικία Αβραάμ».
Και για να ελαφρύνουμε λίγο το θέμα, ιδού και ένα ανέκδοτο που για πολλά χρόνια διασκέδαζε τους Λαρισαίους, με πρωταγωνιστές τους πατέρα και υιό Αβραάμ:
Ο Μουσών Αβραάμ, ήταν ένας συντηρητικός άνθρωπος, σοβαρός επιχειρηματίας μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, ενώ ο γιός του Σαλβατώρ ένας μοναδικός bon-viveur, της «χρυσής νεολαίας» της εποχής του. Ο Μουσών, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι τότε, πήγαινε στην δουλειά του πάντα με τα πόδια. Εξ άλλου, το σπίτι του δεν ήταν μακριά από την αγορά. Μια μέρα όμως, λόγω ξαφνικής νεροποντής, κάλεσε έναν αμαξά για να τον πάει σπίτι. Με το που δίνει την διεύθυνση, ακούει με έκπληξη τον αμαξά να του λέει «Μα ξέρω που είναι το σπίτι σας κε Αβραάμ», «Μπα, πως έτσι;», «Ε, μα ο κος Σαλβατώρ είναι από τους καλλίτερους πελάτες μου. Αρχοντόπαιδο ο κος Σαλβατώρ. Αρχοντόπαιδο. Εσείς όμως δεν χρησιμοποιείτε συχνά αμάξι…», «Εμ, βλέπεις, εγώ δεν έχω πατέρα τον Μουσών!».
