Σύμφωνα τα στοιχεία την ΕΕ, το 80% των επιδοτήσεων της νέας ΚΑΠ (Κοινής Αγροτικής Πολιτικής) πάνε στο 20% των πιο πλούσιων αγροτών. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό π.χ., που διαθέτει μεγάλες εκτάσεις γης στη Γαλλία, εισπράττει από την ΚΑΠ… 300 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο! Στην Ευρώπη, οι προοδευτικές δυνάμεις (Αριστεροί, Οικολόγοι και τμήμα των Σοσιαλδημοκρατών) κατέθεσαν πολλές προτάσεις για να μη συμβαίνει αυτό: να μειωθεί η σημασία της έκτασης της κάθε εκμετάλλευσης ως βασικού κριτηρίου για το ύψος των επιδότησής της ή να μπει «οροφή» (πλαφόν) στο ποσό που θα μπορεί να παίρνει κάθε αγρότης από την ΚΑΠ κ.λπ. Πάντοτε όμως, οι δυνάμεις της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Συμβούλιο τορπιλλίζουν κάθε ανάλογη ιδέα.
Παράλληλα, η Δεξιά και η Ακροδεξιά ωθούν την ΕΕ σε διακρατικές ή διεθνείς συμφωνίες, στο όνομα της λεγόμενης «απελευθέρωσης» των αγροτικών προϊόντων. Αυτές οι συμφωνίες, όπως π.χ. η συζητούμενη σήμερα MERCOSUR, λειτουργούν για τους Ευρωπαίους σαν περιβαλλοντικό και κοινωνικό dumping. Στην Ευρώπη έχουν τεθεί -και σωστά- περιβαλλοντικές και κοινωνικές προδιαγραφές πολύ ανώτερες από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Στο όνομα της «ελευθερίας» του εμπορίου, η Δεξιά και η Ακροδεξιά εκθέτουν τον αγροτικό κόσμο σε αθέμιτο ανταγωνισμό, στον οποίο είναι αδύνατο να αντεπεξέλθει.
Αυτά τα δύο, η κοινωνικά άδικη ΚΑΠ και το κοινωνικό και οικολογικό dumping από τις τρίτες χώρες, οδηγούν το 80% των πιο φτωχών Ευρωπαίων αγροτών στον μονόδρομο της -ολοένα και πιο έντονης και απέλπιδας- «εντατικοποίησης» των καλλιεργειών τους. Κατευθυνόμενοι μάλιστα από αγροτικές ομοσπονδίες, πού έχουν παραδοσιακά ισχυρούς δεσμούς με τα συντηρητικά κόμματα εξουσίας και με τις ιδέες τους, οι αγρότες θεωρούν πως θα σωθούν αν τους αφήσουν να χρησιμοποιούν αφειδώς φυτοφάρμακα, να ξοδεύουν αλόγιστα φυσικούς πόρους και ενέργεια κ.ο.κ. Δεν θα το κάνουν. Η βιωσιμότητα είναι απαραίτητη για τους αγρότες, για έναν απλό λόγο: χωρίς υγιή εδάφη, χωρίς νερό, δεν μπορεί να υπάρξει καμία γεωργία. Κανένας δεν ευημερεί δηλητηριασμένος από φυτοφάρμακα και λιπάσματα.
Για τους αγανακτισμένους αγρότες, η λύση περνάει από δύο αναπόφευκτους σταθμούς: μία νέα, πιο κοινωνική ΚΑΠ και το σταμάτημα των άνισων συμφωνιών με τις τρίτες χώρες, στο όνομα της «ελευθερίας του εμπορίου». Το όχημα για αυτή την πορεία είναι η μαζική καταψήφιση των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που λειτουργούν ως εκπρόσωποι αυτών των πολιτικών, όσο κι αν παριστάνουν τους φίλους των αγροτών.
Οι πολιτικές και κοινωνικές ελίτ της Ευρώπης, έχουν προεξοφλήσει τον θάνατο του παραδοσιακού αγρότη. Για αυτές, το μέλλον είναι πελώριες αγροτοβιομηχανικές μονάδες, πιθανό εκτός ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο πως τρεις μεγάλοι αμερικανικοί αγροτοβιομηχανικοί όμιλοι (Cargill, Dupont και Monsanto) έχουν αγοράσει στην Ουκρανία… 170,000,000 στρέμματα αγροτικής γης, έξι φορές όση έχουμε στην Ελλάδα!
Τα κόμματα εξουσίας και η Ακροδεξιά ασπάζονται πλήρως αυτό το μοντέλο. Για όλους αυτούς, «αγροτική πολιτική» είναι η διαχείριση της παρακμής και της εξόντωσης του αγροτικού κόσμου, που τον θεωρούν απολίθωμα του παρελθόντος. Εάν οι αγρότες θέλουν να διεκδικήσουν πραγματικά ένα μέλλον, οφείλουν να απελευθερωθούν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των πολιτικών τους «φίλων» και από τις τοξικές τους πολιτικές.