Της Ειρήνης Παπουτσή
Με τον δικό του τρόπο προσέγγισε την ιστορία του οίκου των Λαβδακιδών ο Σεβασμιότατος Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, που επιχειρηματολογώντας στο πλαίσιο εκδήλωσης ενάντια στο ν/σ για τα ομόφυλα ζευγάρια αναφέρθηκε στον μύθο του Λάιου και του Χρύσιππου, θέλοντας να καταδείξει τα «ου φωνητά», αυτά που στην αρχαιότητα δε λέγονταν από ντροπή, ως ανεπίτρεπτα.
«Ο Λάιος διαπράττει πρωτοφανές στα χρονικά έγκλημα, το πρώτο καταγεγραμμένο στην ιστορία του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού», σημείωσε ο κ. Ιερώνυμος, περιγράφοντας μια «ανδροφονία», όπου ο Χρύσιππος «μεταχειρίζεται από τον Λάιο ως γυναίκα, στην πρώτη καταγεγραμμένη πράξη άρρενος προς άρρενα».
«Αυτά για όσους επιμένουν πως στην αρχαία ελληνική εποχή επιτρεπόταν τα πάντα… Για να φτάσουμε έτσι από τα “ου φωνητά” στα ξεφωνητά και στα αίσχη της σύγχρονης ελληνικής ανατροπής», συνέχισε ο κ. Ιερώνυμος.
Επιστρέφοντας στον μύθο ωστόσο, ο Λάιος, γιος του βασιλιά της Θήβας, Λάβδακου, απήγαγε και βίασε τον έφηβο γιο του Πέλοπα, Χρύσιππο, τον οποίο ερωτεύτηκε παράφορα όταν ανέλαβε να τον μυήσει στην τέχνη της αρματοδρομίας, με τον Χρύσιππο να αυτοκτονεί μετά την ατίμωση που υπέστη.
Αλήθεια από που προκύπτει πως ένας βιασμός μπορεί να συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με μια σχέση ατόμων του ίδιου φύλου και πως καταλήγουμε να συνδέουμε μια ποινικά (και ηθικά) κολάσιμη πράξη με ένα ν/σ που αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα;
Δυστυχώς η τραγωδία του Ευριπίδη «Χρύσιππος» δε διασώζεται για να έχουμε την κυρίαρχη ίσως εκδοχή του μύθου. Και, ας μας επιτραπεί, δε διασώζεται πιθανότατα γιατί η επικρατούσα ηθική των αιώνων επέλεξε τα “ου φωνητά” επειδή δεν «άντεχε» αυτό ακριβώς: όχι τόσο να διασώσει στο πέρασμα του χρόνου ένα έργο για τον «μονόπλευρο έρωτα» ενός άνδρα για έναν άνθρωπο του ιδίου φύλου όσο (κυρίως) να διασώσει ένα έργο για τον βιασμό ενός άνδρα από έναν άλλον…
