Μέσα στο πεδίο της αντιστασιακής δράσης των Λαρισαίων Εβραίων, ιδιαίτερη θέση κατέχει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Αλμπέρτο Ερρέρα. Έγινε σύμβολο αντίστασης στα στρατόπεδα της Πολωνίας Άουσβιτς–Μπιρκενάου, δίνοντας ελπίδα και κουράγιο, σε ‘κείνο το κομμάτι των καταπιεσμένων που γνώρισαν το πιο εγκληματικό και απάνθρωπο πρόσωπο του Ναζισμού και του φασισμού.
Ο Αλμπέρτο Ερρέρα γεννήθηκε το 1913 στη Λάρισα και ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στην αντίσταση (ΕΑΜ) και ως αντιστασιακός συνελήφθη τη νύχτα 24 προς 25 Μαρτίου του 1944.
Την ίδια μέρα έγινε το μεγάλο πογκρόμ στη Εβραϊκή συνοικία των «Έξι δρόμων» της Λάρισας, όπου συνέλαβαν 225 Εβραίους. Από το ΕΑΜ του είχε δοθεί ταυτότητα, με το χριστιανικό όνομα Αλέκος (Άλεξ) Μιχαηλίδης.
Μετά την σύλληψή του οδηγήθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και σε λίγες μέρες στάλθηκε στο Άουσβιτς. Επιλέχτηκε για εργασία στους Ζόντερκομαντο, έχοντας τον σειριακό αριθμό 182.440, όπου είχαν εντάξει και πολλούς άλλους Έλληνες Εβραίους (Sonderkommando[11] ήταν το όνομα της ομάδας κρατουμένων -Εβραίων κυρίως- στα στρατόπεδα εξόντωσης τους οποίους οι ναζί χρησιμοποιούσαν στον μηχανισμό της μαζικής εξολόθρευσης των αποστολών των Εβραίων που έφταναν από ολόκληρη την Ευρώπη).
Οι Ζόντερκομαντο έπρεπε να καθησυχάζουν τους νεοαφιχθέντες για να μπαίνουν στους θαλάμους αερίων χωρίς να υποψιάζονται τι τους περίμενε και μετά την εξόντωση τους, να αδειάζουν τους θαλάμους από τα πτώματα, να μαζεύουν οτιδήποτε είχαν κρατήσει μαζί τους οι δολοφονημένοι, να τους αφαιρούν τα χρυσά δόντια και τα μαλλιά από τις γυναίκες και στο τέλος να καίνε τα πτώματα στα κρεματόρια που ήταν ενσωματωμένα στους θαλάμους. Όταν στο Άουσβιτς αυξήθηκαν οι αριθμοί των Εβραίων που εξοντώνονταν καθημερινά και τα κρεματόρια δεν επαρκούσαν, οι ναζί έβαλαν τους κρατουμένους να σκάψουν λάκκους έξω τα κρεματόρια, μέσα στους οποίους έκαιγαν τα σώματα αυτών που δολοφονούνταν στους θαλάμους αερίων.
Ως Ζόντερκομαντο επιλέγονταν οι πιο δυνατοί και υγιείς νέοι άντρες, νεοαφιχθέντες συνήθως. Απομονώνονταν από το υπόλοιπο στρατόπεδο και οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν λιγότερο άθλιες από των άλλων κρατουμένων. Παρ’ όλ’ αυτά, κανένας από αυτούς δεν προσφέρθηκε εθελοντικά να δουλέψει σ’ αυτή την ομάδα. Επιπλέον όλοι τους καταλάβαιναν ότι αργά ή γρήγορα θα εξοντώνονταν κι αυτοί, καθώς ήταν σαφές ότι οι ναζί δεν ήθελαν να υπάρχουν μάρτυρες των εγκλημάτων τους στα στρατόπεδα θανάτου. Τον Δεκέμβρη του 1942 όλοι οι Ζόντερκομαντο εκτελέστηκαν και αντικαταστάθηκαν με καινούριους. Μια μεγάλη «εκκαθάριση» έγινε επίσης τον Φεβρουάριο του 19445 και τον Σεπτέμβριο του 1944 δολοφονήθηκαν 200 περίπου Ζόντερκομαντο στο Άουσβιτς6
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την προέλευση των Εβραίων στα Ζόντερκομαντο, αλλά είναι γνωστό ότι 200 περίπου Εβραίοι από την Ελλάδα οι οποίοι έφτασαν στο Άουσβιτς στις 11 Απριλίου[12] επιλέχτηκαν από τους ναζί ως Ζόντερκομαντο8. Το καλοκαίρι του 1944 το ένα τρίτο περίπου των Ζόντερκομαντο του Άουσβιτς ήταν Έλληνες Εβραίοι. Εξαιτίας του αριθμού τους, ο ρόλος τους στην εξέγερση στο Άουσβιτς ήταν πολύ σημαντικός.
Πολλοί Ζόντερκομαντο (περισσότεροι μάλλον απ’ ο,τι οι άλλοι κρατούμενοι και οι άλλες κρατούμενες) προσπάθησαν να καταγράψουν αυτά που είδαν και, ξέροντας ότι οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν εξαιρετικά περιορισμένες, αν όχι ανύπαρκτες, προσπάθησαν να βρουν τρόπους για να διασωθεί η μαρτυρία τους και να γίνει κάποτε γνωστή. Η πιο συνηθισμένη πρακτική, ήταν η χειρόγραφη καταγραφή και το θάψιμο των χειρογράφων σε κάποιο σημείο μέσα στο στρατόπεδο9. Μετά το 1945 βρέθηκαν αρκετά τέτοια χειρόγραφα, από σύντομα σημειώματα, έως πολυσέλιδες αναφορές (και πιθανόν να βρεθούν κι άλλα στο μέλλον).
Μια άλλη πολύ σημαντική ιστορική πηγή είναι το φωτογραφικό υλικό που έχει διασωθεί. Βέβαια οι ναζί απαγόρευαν τη λήψη φωτογραφιών μέσα στα στρατόπεδα ή να έχουν φωτογραφικές μηχανές οι κρατούμενοι και κινδύνευαν να εκτελεστούν αμέσως, αν γίνονταν αντιληπτοί να τις κατέχουν.
Οι τέσσερις φωτογραφίες
Οι τρεις από τις τέσσερες γνωστές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μυστικά στο στρατόπεδο Μπιρκενάου[13] -πίσω από τον τοίχο του κρεματορίου V- από τον Ερρέρα, ήταν οι μοναδικές φωτογραφίες που δείχνουν αποτέφρωση πτωμάτων στα γερμανικά στρατόπεδακαι αποτελούν τρία από τα πολυτιμότερα τεκμήρια του Ολοκαυτώματος.
Αυτό το γεγονός το επιβεβαιώνει ο Άλτερ Φάινζιλμπεργκ που ήταν στην ομάδα φωτογράφησης και μίλησε για το γεγονός αυτό. Θυμόταν μόνο το μικρό όνομα και την καταγωγή του: «Άλεξ, ένας Έλληνας Εβραίος». Θυμόταν όμως και κάποια άλλα χαρακτηριστικά στοιχεία από την δράση του «Άλεξ». Το 1978 έγραψε απαντώντας σε μια επιστολή του Μουσείου του Άουσβιτς-Μπιρκενάου:
«Ήταν ο Άλεξ από την Ελλάδα, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του, αυτός που τράβηξε τις φωτογραφίες. Πέθανε κατά τη διάρκεια μιας απόδρασης κατά τη μεταφορά της στάχτης από την καύση των ανθρώπων. Αυτές οι στάχτες ρίχνονταν τακτικά στον Σόλα ή στον Βιστούλα. Ο Άλεξ αφόπλισε και τους δύο SS συνοδούς και έριξε τα τουφέκια τους στο Βιστούλα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της καταδίωξης. Δεν θυμάμαι που θάφτηκε η κάμερα και άλλα έγγραφα επειδή αυτό το έκανε ο Αλέξ.»
Το κανονικό όνομα του κρατουμένου που προσπάθησε να δραπετεύσει κατά την μεταφορά της στάχτης, αφοπλίζοντας τους SS, ήταν Αλμπέρτο Ίσραελ Ερρέρα. Το Άλεξ, ή πιο σωστά Αλέκος Μιχαηλίδης, ήταν το όνομα που πήρε κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα.
Ο Άλτερ Φάινζιλμπεργκ, βετεράνος του Ισπανικού Εμφυλίου, ο οποίος εργαζόταν ως Ζόντερκομαντο στα κρεματόρια του στρατοπέδου από τον Ιούλιο του 1943, περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες:
«Κάπου στα μέσα του 1944 αποφασίσαμε να τραβήξουμε κρυφά φωτογραφίες για να καταγράψουμε τη δουλειά μας… Από την αρχή κάποιοι από τους δικούς μας Ζόντερκομαντο γνώριζαν το μυστικό: ο Σλόμο Ντράγκον, ο αδελφός του Γιόσεκ Ντράγκον και ο Άλεξ, ένας Έλληνας Εβραίος του οποίου το επώνυμο δεν θυμάμαι… Κάποιοι από μας έπρεπε να προστατέψουμε τον άνθρωπο που τραβούσε τις φωτογραφίες. Με άλλα λόγια, έπρεπε να παρακολουθούμε προσεκτικά μήπως πλησιάσει κανένας απ’ όσους δεν γνώριζαν το μυστικό και κυρίως κάποιος από τους άνδρες των SS που κυκλοφορούσαν στην περιοχή. Τελικά έφτασε η στιγμή. Συγκεντρωθήκαμε όλοι στη δυτική είσοδο που οδηγούσε από το εξωτερικό στον θάλαμο αερίων του Κρεματορίου V: δεν μπορούσαμε να δούμε κανένα από τους άνδρες των SS στο παρατηρητήριο που έβλεπε την πόρτα στο συρματόπλεγμα, ούτε κοντά στο μέρος όπου έπρεπε να τραβηχτούν οι φωτογραφίες. Ο Άλεξ, ο Έλληνας Εβραίος, έβγαλε γρήγορα τη φωτογραφική μηχανή του, την έστρεψε προς ένα σωρό από σώματα που καίγονταν και πίεσε το κλείστρο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φωτογραφία δείχνει κρατούμενους Ζόντερκομαντο που εργάζονται στο σωρό. Κάποιος SS στέκεται δίπλα τους, αλλά η πλάτη του είναι στραμμένη προς το κτίριο του κρεματόριου. Μια άλλη εικόνα τραβήχτηκε από την άλλη πλευρά του κτιρίου, όπου γυναίκες και άντρες γδύνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν από μια μεταφορά που επρόκειτο να δολοφονηθεί στο θάλαμο αερίου του Κρεματορίου V.»
Το φιλμ μεταφέρθηκε κρυφά εκτός στρατοπέδου από την Ελένα Ζπακ-Ντάντον (μέλος της πολωνικής αντίστασης, η οποία εργαζόταν στην καντίνα των SS) μαζί με ένα σημείωμα που έγραψαν ο Γιόζεφ Τσιριάνκεβιτς και ο Στανισλάβ Κλοντζίνσκι (μέλος της αριστερής πτέρυγας του πολωνικού αντιστασιακού κινήματος) και είχε την υπογραφή Stakło (Stanislaw Kłodzinksi) και ημερομηνία 4 Σεπτεμβρίου 1944. Στο σημείωμα αναφερόταν ότι οι φωτογραφίες -οι οποίες προοριζόταν για το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της περιοχή- έπρεπε να σταλούν σε ένα άτομο με το κωδικό όνομα «Tell» (Τερέζα Λασότσκα-Εστράιχερ, μέλος του Εσωτερικού Στρατού / Armia Krajowa):
«Επείγον. Στείλτε δύο μεταλλικούς κυλίνδρους φιλμ 6×9 όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Υπάρχει δυνατότητα λήψης φωτογραφιών. Σας στέλνω φωτογραφίες από το Μπίρκεναου που δείχνουν φυλακισμένους οι οποίοι στέλνονται σε θαλάμους αερίων. Μια φωτογραφία δείχνει μία από τις πυρές στις οποίες καίγονται πτώματα όταν τα κρεματόρια δεν προλαβαίνουν να κάψουν όλα τα πτώματα. Τα πτώματα στο πρώτο πλάνο πρόκειται να ριχτούν στη φωτιά. Μια άλλη εικόνα δείχνει ένα από τα μέρη στο δάσος όπου οι άνθρωποι γδύνονται πριν από το ‘‘ντους’’ -όπως τους έχουν πει- και στη συνέχεια πηγαίνουν στους θαλάμους αερίων. Στείλτε το ρολό φιλμ όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Στείλτε τις συνημμένες φωτογραφίες στην Tell – πιστεύουμε ότι οι μεγεθύνσεις μπορούν να σταλούν παραπέρα.»
Η Tell έδωσε τις φωτογραφίες για εκτύπωση στον φωτογράφο Στανισλάβ Μούγα, ο οποίος ήταν μάλλον αυτός που τις εμφάνισε επεξεργασμένες και κροπαρισμένες, χωρίς να φαίνονται τα μαύρα περιθώρια των εσωτερικών χώρων από τις οποίες τραβήχτηκαν. Με αυτή τη μορφή δημοσιεύτηκαν το 1945 και παρουσιάστηκαν αργότερα σε εκθέσεις και σε δημοσιεύματα, αποδιδόμενες μάλιστα σε έναν άλλο Ζόντερκομαντο, τον Νταβίντ Σζμουλέφσκι. Μόλις το 1985, όταν η χήρα του αντιστασιακού Βλαντισλάβ Πίτλικ (στα χέρια του οποίου είχαν περιέλθει οι μη περικομμένες φωτογραφίες) δώρισε το υλικό στο μουσείο του Άουσβιτς-Μπίρκενάου, έγινε γνωστό ότι οι φωτογραφίες είχαν περικοπεί για να φαίνεται καλύτερα το γεγονός στο οποίο προσπάθησε να επικεντρωθεί αυτός που τις τράβηξε.
Οι τέσσερις φωτογραφίες είναι συγκλονιστικές αφού οι τρεις αποτυπώνουν την βαρβαρότητα, το μίσος, την απανθρωπιά, τα πιο κτηνώδη και απάνθρωπα ένστικτα. Η τέταρτη φωτογραφία που δείχνει πλάγια τις σημύδες έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση γιατί αποτυπώνει την αγωνία, την προσπάθεια, την γενναιότητα το άγχος της υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων στην πάλη ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
Τι ακριβώς όμως δείχνουν αυτές οι φωτογραφίες, οι οποίες τραβήχτηκαν με διαφορά 15 λεπτών – [Jean-Claude Pressac, Auschwitz: Technique and operation of the gas chambers, Beate Klarsfeld Foundation, Νέα Υόρκη 1989, σελ. 422-424] – η πρώτη από την τέταρτη; Οι διάφορες εκδοχές των τριών φωτογραφιών που άρχισαν να κυκλοφορούν μετά το 1945, αποτελούν προϊόν επεξεργασίας που έγινε για να φαίνεται καθαρότερα το γεγονός που σχετίζεται άμεσα με τη διαδικασία εξόντωσης.
